Το κόστος των αρνητών εμβολιασμού – Επισημάνσεις Σπύρου Ταλιαδούρου
Η δημοσιονομική και οικονομική πολιτική που ακολούθησε η Κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια υπηρέτησε τις ανάγκες της υγειονομικής κρίσης με βασικούς άξονες: την ενίσχυση της ρευστότητας με την αναπλήρωση εισοδημάτων και την παροχή επιδοτήσεων προς τις επιχειρήσεις για να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης περιόδου αναστολής της εργασίας τους.
Ειδικότερα: Πρώτον: Η πολιτεία στήριξε με 43 δις ευρώ την οικονομία και την κοινωνία. Κάλυψε αμοιβές και ασφάλιση όσων δεν δουλεύουν, ανέστειλε οφειλές και κυρίως κράτησε ζωντανές θέσεις εργασίας. Δεύτερον: Μέσα στην υγειονομική περιπέτεια η Ελλάδα εμφανίζει υψηλή ανάπτυξη. Τρίτον: Μέσα στην πανδημία η Ελλάδα παρουσίασε σημαντική πτώση της ανεργίας. Από 17,3% το 2019 έπεσε στο 13,4%. Τέταρτον: Οι εξαγωγές και η βιομηχανία κινούνται ανοδικά. Ο κύκλος εργασιών της βιομηχανίας αυξήθηκε κατά 23%. Πέμπτον: Δημιουργήθηκαν διακόσιες χιλιάδες νέες θέσεις μισθωτών, 50 χιλιάδες άνεργοι που βρήκαν δουλειά πέρυσι μέσα από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ και άλλοι 80 χιλιάδες που θα βρουν δουλειά φέτος.
Δυστυχώς όμως δεν τελειώνει με την πανδημία. Ο αγώνας του εμβολιασμού και της επιφυλακής πρέπει να συνεχιστεί ανυποχώρητα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι στον τομέα υγείας έχει γίνει τεράστιο έργο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ειδικότερα; Υπερδιπλασιάστηκαν οι ΜΕΘ. Από 560 έχουμε ξεπεράσει τις 1100. Έχουν προσληφθεί 12.000 νέοι επαγγελματίες υγείας. Τα αντιικά φάρμακα φτάνουν στο σπίτι όσων νοσούν σοβαρά.
Τα ήπια συμπτώματα της μετάλλαξης Όμικρον οδηγούν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους του εφιάλτη της πανδημίας.
Η πανδημία όμως θα μετεξελιχθεί σε νόσο ενδημική. Όπως και η γρίπη. Συνεπώς, το εμβόλιο και οι αναμνηστικές δόσεις παραμένουν το κύριο όπλο κατά του ιου.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η δημιουργία τείχους ανοσίας αποτελεί μονόδρομο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες διευρύνουν την υποχρεωτικότητα και ως προς τις επαγγελματικές κατηγορίες και τις ηλικίες.
Κανένας πολίτης δεν μπορεί να εμβολιαστεί «με το ζόρι». Όταν όμως η άσκηση του ατομικού δικαιώματος απειλεί το κοινωνικό σύνολο γιατί θα αυξάνονται τα κρούσματα, συνιστά πράξη αντικοινωνική και ανεύθυνη.
Το πρόβλημα της πανδημίας δεν είναι μόνο υγειονομικό. Είναι πρόβλημα κοινωνικό. Οι ανεμβολίαστοι υποσκάπτουν την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή. Είναι ζήτημα εθνικό. Απειλεί την εθνική οικονομία. Το κόστος για την στήριξη του ΕΣΥ, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων έχει υπερβεί τα 42 δις ευρώ. Αντιπροσωπεύει περίπου το μισό ποσό που η χώρα μας θα εισπράξει από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ.
Προφανώς είναι αδύνατον να προσδιοριστεί με ακρίβεια, αφενός «το κόστος των ανεμβολίαστων και των αρνητών» για την παροχή της θεραπευτικής τους αγωγής, και αφετέρου το κόστος από την συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας και τις αναγκαίες δαπάνες για την στήριξη των πολιτών και των επιχειρήσεων.
Η διαχείριση της πανδημίας αποτελεί για την Κυβέρνηση την ευκαιρία για την επανεκκίνηση του αναγκαίου μεταρρυθμιστικού σχεδιασμού. Είναι η ώρα η Κυβέρνηση να ξαναπιάσει το νήμα των μεταρρυθμίσεων και να ανταποκριθεί στη δέσμευση της να αλλάξει την Ελλάδα. Και αυτό σημαίνει, πρωτίστως, αναμέτρηση με τις χρόνιες παθογένειες που εμποδίζουν την Ελλάδα να λειτουργήσει ως κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Την κανονικότητα και τον περιορισμό του κόστους των αρνητών εμβολιασμού απαιτεί η κοινωνία στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
