Πανελλήνιες Εξετάσεις…
Σαν μαμά παιδιού που φέτος δίνει πανελλήνιες νιώθω την ανάγκη να γράψω δύο λόγια προς όλους τους γονείς που έχουν παιδιά στην ηλικία της κόρης μου..
Το άγχος είναι αναπόφευκτο όσο καλά και αν το δουλεύουμε στην επικοινωνία με τα παιδιά μας, αυτό το διαπίστωσα από πρώτο χέρι πριν δύο χρόνια που μπήκα και εγώ στη διαδικασία να δώσω πανελλήνιες και να πετύχω αυτό που ήθελα με αρκετά χρόνια καθυστέρηση.
Φέτος όμως όλα ήταν και είναι αλλιώς ακόμα πιο δύσκολα και πιο αγχωτικά. Ήταν μια ψυχοφθόρα σχολική χρονιά με το άνοιξε κλείσε των σχολείων. Σπίτι – καραντίνα όλη μέρα και που να πήγαιναν άλλωστε… όλα ήταν κλειστά μόνο μια μικρή βόλτα για περπάτημα και αυτό με μάσκα και μήνυμα. Χωρίς την άμεση επαφή με το σχολείο τα παιδιά μας αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ώρες ατελείωτες μπροστά σε μια οθόνη, έξι ώρες το μάθημα για το σχολείο και τέσσερις με πέντε ώρες ακόμα για τα φροντιστήρια. Αγχωτική κατάσταση να μην βγαίνουν από το δωμάτιο τους για τόσες πολλές ώρες. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίζουν την άποψη ότι έτσι οι μαθητές είχαν περισσότερο χρόνο για διάβασμα. Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι οι μαθητές χρειάζονται την δια ζώσης παρουσία στο σχολείο και τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό.
Απέραντο πέπλο άγχους για το τι θα γίνει: Πως θα ετοιμαστούν για να δώσουν εξετάσεις; Τι θα γίνει με την ύλη; Πως θα είναι οι νέες αλλαγές που ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας; Όλα αυτά βασάνιζαν το μυαλό τους για ενάμιση χρόνο περίπου από την αρχή της πανδημίας. Δεν θα έχουν να θυμούνται την πενθήμερη εκδρομή τους σαν τελειόφοιτοι, ούτε το χορό της τάξης τους, ούτε μια εκδήλωση στην αποφοίτηση τους, όλα αυτά που θα τους έδιναν ξέγνοιαστες στιγμές και θα τους συντρόφευαν στη ζωή τους με ωραίες αναμνήσεις.
Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μέχρι και τώρα που τελειώνουν το σχολείο εμείς σαν γονείς και γενικά όλη η κοινωνία ίσως περνάμε λάθος μήνυμα απέναντι στους μαθητές μας. (Διάβασε να έχεις καλούς βαθμούς, διάβασε να περάσεις την τάξη διάβασε να γράψεις καλά στις εξετάσεις, διάβασε… διάβασε). Σίγουρα τους ασκούμε ψυχολογική πίεση. Γιατί άραγε να γίνεται όλο αυτό;; Ίσως έτσι ήταν και όταν είμασταν εμείς παιδιά. Μήπως είναι λίγο υπερεκτιμημένο το θέμα πανελλήνιες; Να μην βγάζουμε τα δικά μας επαγγελματικά απωθημένα στα παιδιά μας.
Ας τα αφήσουμε να επιλέξουν μόνα τους τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και να είμαστε εκεί για να τα επιβραβεύουμε, χρειάζονται τη σιωπηλή στήριξη μας και όχι κατεύθυνση προς τα συμφέροντα μας (για παράδειγμα αν είχα ιατρείο να θέλω να γίνει το παιδί μου γιατρός για να συνεχίσει το επάγγελμα μου….) Να τους δείξουμε ΑΓΑΠΗ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ σε ότι επιλέξουν. Η ζωή δίνει άπειρες ευκαιρίες αρκεί να έχουμε σωματική και ψυχική υγεία!!!
Ας κάνουμε από μια μεγάλη αγκαλιά τα έφηβα μωρά μας και να τους ευχηθούμε να έχουν ΕΠΙΤΥΧΙΑ στους δικούς τους στόχους!!!
Γεωργία Πολύζου,
Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
