Κατερίνα
Πέρασαν τα χρόνια Κατερίνα.
Μα έρχεσαι στο νου μου κάθε τόσο.
Σαν μαύρο πουλί που κλαίει στις ταράτσες.
Και δεν μ’ αφήνει να δω την σαπίλα μου.
Την σαπίλα του κατεστημένου που τόσο μίσησες.
Τους λίγους φίλους που τόσο αγάπησες.
Αυτούς που δεν σου μιλούσαν στα Εξάρχεια,
στα Πατήσια, στο Μεταξουργείο, στου Γκύζη.
Εκεί στη Νεοφύτου και Βάμβακος γωνία που έλεγε και ο Χάρης.
Πέρασαν τα χρόνια Κατερίνα,
έφυγε και η Μυρτώ, ήρθε να σέβρει.
Τώρα πρέπει νάστε μαζί.
Εμείς εδώ βολοδέρνουμε στις πιάτσες.
Στα κρύα μνημόνια φτιάχνουμε τις ζωές μας.
Στα παγωμένα νύχια των αετονύχηδων
ξεσκίζουμε τις σάρκες μας.
Τσαλαβουτάμε στις βρωμιές τους.
Ψάχνουμε να βρούμε μέσα τους τις αναπνοές μας.
Όσο βρώμικα κι αν είναι.
Πέρασαν τα χρόνια Κατερίνα,
μα δεν άλλαξε τίποτα.
«Πάλι άλογα είμαστε και μας κοιτάνε στα δόντια»
«Δύσκολοι καιροί»
Εσύ δεν πρόλαβες να τους ζήσεις όλους, έφυγες νωρίς.
Εμείς ακόμα τους ζούμε. Τους ανεχόμαστε. Τους τρώμε στη μάπα.
Ως πότε «θα παραμείνουμε άνθρωποι;»
Τρίκαλα 3/10/2022
ΚΑΠΟΥΛΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
