*Γράφει η Λία Ρογγανάκη
“Μια φορά και έναν καιρό. …” αυτές οι πέντε λέξεις ήταν αρκετές για να σταματήσουμε τα παιχνίδια και να μαζευτούμε γύρω από την γιαγιά, προσμένοντας να ακούσουμε μία ακόμα συναρπαστική ιστορία για τη μάχη του καλού με το κακό, τις δυσκολίες στη ζωή ηρώων, που αντιμετωπίζουν κακές μητριές ή ζηλιάρες αδελφές, για την πάλη των γενναίων πριγκίπων με τέρατα και δράκους, για να σώσουν τον λαό και τον τόπο τους ώστε να καταλήξουν να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αυτά ήταν τα πρώτα μαθήματα μας ως παιδιά για την καλοσύνη, την αδελφοσύνη,την συνεργασία και την προσπάθεια. Σηκωνόμασταν ανόρεχτα στο τέλος της αφήγησης, έχοντας όλοι το ίδιο όραμα να σώσουμε τον κόσμο να τον κάνουμε καλύτερο, καταστρώναμε σχέδιο δράσης και ο καθένας στο μικρό του μυαλουδάκι είχε επιλέξει την στρατηγική και είχε βάλει μέχρι και την προθεσμία επίτευξης του στόχου. Θα γινόμασταν ήρωες, θα ζούσαμε καλύτερα.
Πέρασαν τα χρόνια και είμαστε εκπρόθεσμοι, το όραμα το υποβιβάσαμε σε παραμυθάκι για να νιώθουμε καλά με την συνείδηση μας, δεν θέλαμε να σώσουμε το “βασίλειο” αλλά να διαφυλάξουμε το προσωπικό μας κέρδος, θέλαμε να ικανοποιήσουμε τις φιλοδοξίες μας, να αποκτήσουμε δύναμη για εμάς με οποιοδήποτε μέσο. Οι αρχές μας συρρικνώθηκαν σε μία «την αρχή του ατόμου» που απαιτεί την συντήρηση και την ικανοποίηση του ΕΓΩ μας.
Το βασίλειο μετατράπηκε σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ενάντια σε όλους. Οι άνεργοι εναντια σε αυτούς που έχουν δουλειά, οι ιδιώτες ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, οι φτωχοί ενάντια στους λιγότερο φτωχούς, οι αυτόχθονες ενάντια στους μετανάστες, με τον κάθε ένα να λειτουργεί μόνο κατά το δικό του συμφέρον. Και ενώ ο τόπος μας για να πετύχει την ανάπτυξη και την ευημερία έχει ανάγκη να δράσουμε συνολικά, η καθεστηκυία τάξη, ο σημερινός δράκος του παραμυθιού, αγωνίζεται να διατηρήσει την διάσπαση ώστε να μπορεί μέσω της χειραγώγησης και της εκμετάλλευσης να ζει και να βασιλεύει. Έτσι η κοινωνία διασπάται σε ομάδες, στην συνέχεια οι ομάδες γίνονται έρμαιο σε κάθε πολιτικό, επιχειρηματία που θέλει να διαιωνίσει την κυριαρχία του, επιλέγοντας να δείξει προτίμηση στη μία ή στην άλλη, κερδίζοντας την εύνοια και την αφοσίωση τους. Έτσι οι κοινωνικές ομάδες ανταγωνίζονται μεταξύ τους, την ώρα που πολιτικοί, κράτος και επιχειρηματικοί κύκλοι συνεχίζουν να επωφελούνται. Από την άλλη, χωρίς κριτική διάθεση από την μεριά μας, με την “βοήθεια” των ΜΜΕ, τα γεγονότα που θα μας αφύπνιζαν ή θα προκαλούσαν την δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης, απλά υποβαθμίζονται ενώ παράλληλα προάγεται η ηθική απαξίωση.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα θα ξαναβρούμε εκείνο το όραμα; Θα πιστέψουμε ότι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας ή θα σταθούμε στα ευχολόγια πως τίποτα δεν αλλάζει; Το όραμα είναι η κινητήρια δύναμη της επίτευξης των στόχων και είναι σημαντικό οι στόχοι μας αυτοί να είναι κοινοί. Η ιδέα μιας καλύτερης κοινωνίας πάντα υπήρχε και υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται και προσπαθούν για αυτόν τον καλύτερο κόσμο.
Τα κρατικά όσο και τα μεγάλα επιχειρηματικά σχέδια ποτέ δεν θα ενδιαφερθούν από μόνα τους για την κοινωνία, εκτός κι αν αναγκαστούν και πιεστούν από εμάς. H έλλειψη οράματος υποβιβάζει την πολιτική και τα αποτελέσματα της είναι υπέρ της ιδιοτέλειας, έτσι απομακρύνει τους πολίτες από την ελπίδα για βελτίωση της ζωής τους και για συμμετοχή σε αυτή. Η πολιτική πρέπει να είναι κατά βάση τοπική υπόθεση αν θέλουμε να δούμε άμεση βελτίωση στην ποιότητα της ζωής μας.
Είναι δύσκολο κάποιοι με διάθεση συνεργασίας να εισχωρήσουν σε μια “κοινωνία εγωιστών”. Έχουμε υποχρέωση να αλλάξουμε και να πάρουμε την λύση στα χέρια μας. Θέλει κόπο να αλλάξεις το ξέρω, αλλά έτσι μόνο θα κερδίσουμε το κατεστημένο και θα δούμε τον τόπο μας να προοδεύει ενώ εμείς θα είμαστε οι ήρωες. Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες, “γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”. Εγώ έχω όραμα ….εσύ;
Λία Ρογγανάκη
Γενικός-Οικογενειακός Ιατρός
Περ.Ιατρείο Μητρόπολης
Επιμελήτρια ΚΥ Μουζακίου
