Ο πολιτικός χρόνος είναι ιδιαίτερα πυκνός και οι αλλαγές που θα γίνουν στη χώρα μας μπορεί να είναι ιστορικές. Παρατηρούμε πως το σύνολο του πολιτικού κόσμου που είχε εμπλακεί στην διοίκηση για δεκαετίες και φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για τη δεινή θέση της χώρας μας προσπαθεί να παρασύρει την κοινή γνώμη. Μαζί του συστρατεύει και οποιαδήποτε συλλογικότητα με θεσμικό η μη ρόλο μπορεί να επηρεάσει προσπαθώντας να ενισχύσει τον πόλο της συντήρησης. Συντεταγμένη μαζί τους και η οικονομική ελίτ που δεν σταμάτησε ποτέ να κερδίζει ακόμη και στους καιρούς της κρίσης που η μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας υπέφερε. Οι εκπρόσωποι της τρόικας εκτός και εντός Ελλάδας υπερβαίνουν τον θεσμικό τους ρόλο και προσπαθούν με διαγγέλματα και πρακτικές που ομοιάζουν με τριτοκλασάτες θεατρικές παραστάσεις να παρασύρουν την κοινή γνώμη. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει μόνιμοι διαφημιστές της μιας άποψης σε τέτοιο βαθμό που δημιουργούν ακόμη και αισθητικό πρόβλημα. Μέσα σε αυτό το χειραγωγούμενο τοπίο είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο ο πολίτης να εκφράσει ελεύθερα τη βούλησή του.
Πέρα από τους εκβιασμούς, τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, την κατάντια της Ευρώπης και την στάση των εταίρων, την ουσία, ή την ανάγκη και τις πολλαπλές αναγνώσεις του δημοψηφίσματος, πέρα από την πορεία της διαπραγμάτευσης και τα κυβερνητικά λάθη, το δημοψήφισμα (ή η πορεία προς αυτό με όσα συνεχώς αποκαλύπτονται) θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως σταθμός για την πολιτική ενηλικίωση της Ελληνικής κοινωνίας. Ίσως γι’ αυτό και οι τόσες εντάσεις, η άρνηση, ο φόβος και η ανάγκη για μετάθεση ευθυνών. Είναι η πρώτη φορά που ζητείται από τον καθένα μας να πάρει σαφή θέση για την επόμενη ημέρα που θα καθορίσει το μέλλον μας και να πάρει την ευθύνη γι αυτή. Η απουσία των πολιτών από τα κοινά και την πολιτική και η λογική της ανάθεσης οδήγησε σε πανίσχυρους «πατερούληδες», και στήριξε διαπλοκή, διαφθορά, πολιτική ανωριμότητα και τόσα άλλα συνθετικά στοιχεία του Ελληνικού μπάχαλου. Το μπάχαλο αυτό πρέπει να σταματήσει και η χώρα πρέπει να κάνει τις μεγάλες αλλαγές που απέφευγε για δεκαετίες. Για να γίνει όμως αυτό οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αλλάξουμε πρώτα εμείς.
Είναι ίσως λοιπόν η ώρα της ενηλικίωσης όσο και αν αυτό πονάει. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα, και δεν μπορούμε άλλο να αποφεύγουμε το μεγάλο κάδρο του συλλογικού, χαμένοι στην ασημαντότητα, τη μιζέρια και την ευκολία της ιδιωτικότητας. Είναι η στιγμή να περάσουμε το στάδιο της ήβης, όσο και αν γεμίσει με αίμα το σεντόνι.
