Υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας ν. Καρδίτσας: Και οι υγειονομικοί πρέπει να ζήσουν!
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μία δίνη. Παρακολουθήσεις, ανεργία, ενεργειακή κρίση, ελληνοτουρκικά, πανδημία…Και φόβος, πολύς φόβος! Γι’ αυτό που έρχεται, γι’ αυτό που ζούμε, για το αν θα ζούμε….
Μέσα σε αυτήν την περιδίνηση υπάρχουν φωνές που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι υπάρχει μία φλόγα που δεν έσβησε. Είναι οι υγειονομικοί σε αναστολή που από την 1η Σεπτεμβρίου είναι αυτοί που κινούνται έξω από το ρεύμα, οι «αιρετικοί», όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν εκείνοι που τους εκδίωξαν από τις εργασίες τους και τους καταδίκασαν στην ανέχεια με τη βεβαιότητα ότι θα κάμψουν το φρόνημά τους και θα τους κάνουν μέρος της συμπαγούς πλειοψηφίας.
Το έγκλημά τους; Είπαν «όχι» στον υποχρεωτικό εμβολιασμό που ήρθε για να καταστρατηγήσει την ιατρική δεοντολογία και να διαλύσει όλες εκείνες τις δικλείδες που ο β’ παγκόσμιος πόλεμος μας είχε προσφέρει, προκειμένου να προφυλαχθούν οι μελλοντικές γενιές από όποιον προσπαθούσε να αφαιρέσει την ελευθερία τους, πάντα για το καλό τους!
Στην αναλγησία και στην επιστημονικοφάνεια οι υγειονομικοί απάντησαν με την αγωνιστικότητά τους. Δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να δηλώνουν την παρουσία τους, να συσπειρώνονται, να διεκδικούν τη ζωή τους… Αυτό που τους στέρησε ένας νόμος παρέκκλισης σε μια περίοδο «εκτάκτου ανάγκης» με τη δικαιολογία της προστασίας της δημόσιας υγείας που όχι μόνο δεν προστατεύτηκε αλλά δέχτηκε ανεπανόρθωτα πλήγματα.
Και ενώ όσοι θα έπρεπε να επαγρυπνούν για την προστασία της αξίας του ανθρώπου έχουν προσχωρήσει στους πολλούς που φαντάζουν πιο δυνατοί, οι υγειονομικοί ορθώνουν το ανάστημά τους και με εργαλείο την επιστημονική τους γνώση προασπίζουν πρωτίστως την Ηθική από την οποία η Ιατρική Τέχνη έχει απεκδυθεί αυτά τα δύο χρόνια της πανδημικής κρίσης.
Και ενώ όλα τα μέτρα έχουν αρθεί, ενώ όλοι μιλούν για αποκλιμάκωση και ενδημικότητα, ενώ το αμαρτωλό CDC παραδέχεται ότι η πρωτεϊνη – ακίδα παραμένει για αρκετό καιρό στο σώμα και δηλώνει ότι δεν θα υπάρχει πλέον διαφοροποίηση μεταξύ εμβολιασμένων και μη, οι υγειονομικοί εξακολουθούν να βρίσκονται χωρίς μισθό και ασφάλιση, ενώ οι κοινοί εγκληματίες – όσοι δεν κυκλοφορούν ελεύθεροι, δηλαδή- απολαμβάνουν την φροντίδα της Πολιτείας.
Όμως, και οι υγειονομικοί πρέπει να ζήσουν!
Και οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ πρέπει να ζήσουν!
Και όλοι οι άνεργοι πρέπει να ζήσουν!
Και όλοι οι πολίτες πρέπει να ζήσουν!
Και ο απεργός πείνας Μιχαηλίδης πρέπει να ζήσει, όπως έπρεπε να ζήσουν και οι υγειονομικοί απεργοί πείνας που επί 33 μέρες παρέμεναν στην είσοδο του Υπουργείου χωρίς κανένας από τους φορείς και τους υπερασπιστές -τάχα- των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να τους δώσει τη δημοσιότητα που τους αναλογούσε και τους άξιζε.
Με τις πέτρες που τους πέταξαν οι υγειονομικοί χτίζουν τους δικούς τους πύργους, τα δικά τους οχυρά, κρατώντας ως ασπίδα τα ιδανικά που διδάχθηκαν στις Ιατρικές σχολές και τα βιώματα που είχαν κατά την πολύχρονη πορεία τους στον χώρο της Υγείας. Έναν χώρο που τους χρειάζεται και που έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα από την απομάκρυνσή τους.
Η επιστροφή τους είναι απαίτηση όλης της κοινωνίας! Είναι καιρός να γίνει πράξη!
ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΟΜΟΥ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
