Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού: “Φάρος της συλλογικής και προσωπικής συνείδησης”
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Χρυσούλα Κατσαβριά – Σιωροπούλου τοποθετήθηκε στη Βουλή, σε ειδική κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων και της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού, η οποία καθιερώθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1989,.
Στη συνεδρίαση παρέστησαν η Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κυρία Θεανώ Φωτίου και ο Γενικός Γραμματέας Πρόνοιας του Υπουργείου, κ. Δημήτριος Καρέλλας, ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Υγείας, κ. Σταμάτης Βαρδαρός καθώς και εκπρόσωποι φορέων που προσφέρουν πολύτιμο έργο στην προστασία των παιδιών, όπως η Unicef, το Χαμόγελο του Παιδιού κ.α.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι «Η Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού, μας δίνει την αφορμή να αναρωτηθούμε για τα “αυτονόητα” στη βάση των οποίων συγκροτούνται οι σύγχρονες κοινωνίες αλλά και διαμορφώνεται η συνείδηση του ανθρώπου». Αναφέρθηκε ακόμη στις τέσσερις κατηγορίες δικαιωμάτων στις οποίες συνοψίζονται τα 50 άρθρα της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού, δηλαδή στα δικαιώματα Επιβίωσης, Προστασίας, Ανάπτυξης – Εξέλιξης και Συμμετοχής.
Η κ. Κατσαβριά υπενθύμισε επίσης την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η οποία υιοθετήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, υπογραμμίζοντας ότι στο προοίμιό της αναφέρεται ότι: «η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου». Συνέχισε δε λέγοντας: «Και μόνη της η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων θα ήταν αρκετή για να περιγράψει τα αυτονόητα δικαιώματα των παιδιών ώστε να μην είναι αναγκαία η εξειδίκευσή τους μέσα από τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού», έθεσε το εύλογο ερώτημα: «Γιατί σε καμία από τις δύο διακηρύξεις δεν προβλέπεται κανένας μηχανισμός ουσιαστικής και αποτελεσματικής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του παιδιού;» και εξέφρασε την πεποίθησή της ότι: «οι απαντήσεις βρίσκονται στο γεγονός ότι η ιστορία, και μετά το 1945, εξακολουθεί να καταγράφει καταστροφικές συρράξεις, φρίκη και απελπισία. Βλέπουμε ότι και η σημερινή περιφερειακή και παγκόσμια κατάσταση δεν φαίνεται να προμηνύει ένα κάποιο τέλος σε τέτοιες ζοφερές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει».
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε έμφαση στο χρέος της κοινωνίας και της Πολιτείας απέναντι στα ελληνόπουλα που βιώνουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας καθώς και απέναντι στα παιδιά – θύματα του πολέμου και της προσφυγιάς. Ολοκλήρωσε δε την τοποθέτησή της ως εξής: «Σε τελική ανάλυση, οι διακηρύξεις ασφαλώς, έχουν την αξία τους. Στο μέτρο που λειτουργούν ως φάρος της συλλογικής και προσωπικής συνείδησης. Στο μέτρο που έρχονται να μετριάσουν την ένταση των καταστροφικών δυνάμεων που επιδιώκουν την εκμετάλλευση και υπονομεύουν το μέλλον, δηλαδή την ίδια τη ζωή και τη φύση.
Όμως πιστεύω βαθιά, ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι εκείνοι που δεν υπενθυμίζουν απλώς τα αυτονόητα αλλά, κυρίως, μπορούν να δώσουν νόημα, να εγγυηθούν και να διασφαλίσουν τις θεμελιακές ελευθερίες, τις διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες».
