Το πέρασμα του Ιανού από την Κρυοπηγή. Φωτογραφικό υλικό της κ. Πελαγίδου Μαρίας που απεικονίζει την καταστροφή μετά την πλημμύρα της 18ης Σεπτεμβρίου 2020.
Κείμενο – φωτογραφίες Μαρία Πελαγίδου
Είναι στιγμές σαν κι αυτή που δεν μπορείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα, στιγμές που λες μπα δεν είμαι σε αυτό το σώμα, δεν βλέπω με αυτά τα μάτια, δεν συμβαίνει αυτό που βλέπω, στιγμές σαν και αυτή εδώ, που στέκεσαι στο μέρος όπου δημιούργησες τις πιο ευχάριστες σου αναμνήσεις αλλά δεν μπορείς να τις δεις να εκτυλίσσονται μπροστά σου γιατί το μέρος πια δεν είναι ίδιο.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη.
Πήγα και το είδα με τα ίδια μου τα μάτια, αλλά νιώθω απλά μουδιασμένη. Είναι σαν οι αναμνήσεις μου να μην υπάρχουν, σαν να είναι νοητά δημιουργήματα, ιστορίες που έφτιαξα με το μυαλό μου και όχι στιγμές που έζησα, γέλια που χάρηκα, βουτιές που τόλμησα, κρυοπαγήματα που απέκτησα.
Αυτό το μέρος ήταν γεμάτο πλατάνια, ιτιές και θάμνους που τα κλαριά τους κάλυπταν το ποτάμι, το αγκάλιαζαν, και εμείς κάναμε στην άκρη τα κλαδιά και περνούσαμε πατώντας μέσα στο νερό, ψάχνοντας να βρούμε την επόμενη γούρνα που θα πλατσουρίσουμε.
Το ποτάμι το ζήσαμε όλες τις εποχές. Μας έφερνε από μικρά ο παππούς. Ανεβαίναμε στην καρότσα το καλοκαίρι, το καλύτερο μας. Κατεβαίναμε στο ποτάμι, αλλά δεν περπατούσαμε πολύ. Άλλη φορά μας πήγαινε στον Mύλο, άλλη στο γεφύρι και άλλη στο πιο κοντινό σημείο από εκεί που αφήναμε το αμάξι για να πετάξουμε πέτρες. Ο πάππους έπαιρνε μεγάλες πέτρες και τις πέταγε με δύναμη για να βραχούμε. Ευχαριστιόταν να μας βλέπει να γελάμε και να του φωνάζουμε. Στον Μύλο πηγαίναμε για ψάρεμα γιατί εκεί μπορούσες εύκολα να περάσεις στην απέναντι όχθη και να κάτσεις όπου εσύ ήθελες, να ξαπλώσεις στις πελώριες πέτρες και να λιαστείς. Αργότερα που μεγαλώσαμε δεν χρειαζόμασταν τη συνοδεία του, πηγαίναμε και μόνοι μας με τους φίλους μας. Μας πήγαινε και τον χειμώνα ο πάππους στο ποτάμι, όταν ανεβαίναμε τα Χριστούγεννα στο χωριό και το σπίτι δεν μας χώραγε. Φορούσαμε τις γαλότσες μας και τα μπουφάν μας και αν χωρούσαμε μέσα στην καμπίνα καλώς, αλλιώς καρότσα και αέρας! Το Πάσχα ήταν καλυτέρα, είχαμε και παρέα και κατεβαίναμε μαζί στο ποτάμι. Το περπατούσαμε σε όλο το μήκος, πηδώντας από πέτρα σε πέτρα. Ο καιρός δεν ήταν τόσο ζεστός για να βουτήξουμε και αδημονούσαμε για τις πιο καυτές μέρες, εκείνες του καλοκαιριού, όποτε και θα αστειευόμασταν πως το χωριό μας είναι παραλιακό και δεν θα αποχωριζόμασταν το μαγιό μας.
Πλέον, μεγαλώσαμε και πηγαίνουμε μόνοι μας στο ποτάμι. Μάλλον, πηγαίναμε. Πηγαίναμε για μπάνιο στις γούρνες, καθόμασταν κάτω από τον καταρράκτη και αφήναμε το νερό να μας χτυπάει την πλάτη, ξαπλώναμε σε μεγάλες πέτρες και κάναμε ηλιοθεραπεία, βλέπαμε πατημασιές και αναρωτιόμασταν τίνος ζώου να είναι. Τρομάζαμε στην ιδέα να προέρχονται από άλλο ζώο πέρα από σκύλο ή αλεπού, αλλά δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να φύγουμε από το ποτάμι. Το θεωρούσαμε παράδεισο, ανάμεσα στα δυο βουνά, τριγύρω πλατάνια για σκιά, και εμείς μέσα στο ποτάμι να περπατάμε και να περπατάμε και κάποια στιγμή να φτάνουμε στο φράγμα και να βγάζουμε τα ρούχα μας και να βουτάμε μέσα. Ήταν και φράγματα στα οποία δεν μπορούσαμε να πάμε περπατώντας μέσα από το ποτάμι αλλά έπρεπε να κατέβουμε απότομες πλαγιές και έπειτα να τις αναρριχηθούμε. Αλλά αυτά ήταν τα ωραία. Πηγαίναμε μια βόλτα και εξελισσόταν σε περιπέτεια. Τώρα πια δεν θα το έχουμε αυτό.
Αλλά λέω εγώ, είμαι τυχερή που έζησα το ποτάμι. Είμαι τυχερή που μεγάλωσα δίπλα του, που ο παππούς μου μου έμαθε να το αγαπάω πηγαίνοντας με σε αυτό και λέγοντας μου ιστορίες για τις δίκες του εμπειρίες στο ποτάμι. Είμαι τυχερή που κι εγώ κι ο παππούς μου κάναμε βουτιές στο ίδιο ποτάμι, ακόμη κι αν δεν τις κάναμε την ίδια περίοδο. Είμαι τυχερή που η γιαγιά μου έπειθε πάντα τον παππού, ακόμη κι αν βαριότανε ή πονούσε η μέση του, να μας πάει στο ποτάμι.
Είναι περίεργο, το λιγότερο, τρομακτικό, το περισσότερο, αυτό που συνέβη. Πώς η φύση έρχεται η ίδια να σου πάρει αυτό που σου έδωσε; Πώς μια κακοκαιρία τινάζει ολόκληρες περιοχές στον αέρα, τις πλημμυρίζει, τις γεμίζει χώμα και πέτρες, ξεριζώνει τα δέντρα τους, μεταμορφώνει το τοπίο σε κάτι αγνώριστο; Είναι αδύνατον να το αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους αυτό. Πέτρες, πέτρες, πέτρες και χώματα και νερά, και χώματα και νερά παντού. Και αυτό που εσύ ήξερες ως μια κατάφυτη περιοχή, με αρώματα και μυρωδιές, μυστικά και ιστορίες, αναμνήσεις πολλές, χάνεται. Χάνεται και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χάθηκε και προσπαθείς με κόπο να πιστέψεις σε ένα θαύμα της φύσης και σε μια ανθρώπινη παρέμβαση να απομακρύνει τις πέτρες, αλλά αυτό που βλέπεις μπροστά σου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήξερες, αυτό που αγάπησες και δεν μπορείς να το πιστέψεις όσο κι αν ταλαιπωρείσαι. Μέρες αργότερα, γράφω μουδιασμένη για αυτά που είδα. Χωρίς δέντρα πλέον, το μέρος έχασε τη μαγεία του. Από πού θα διαπερνά ο ήλιος να φωτίζει τα νερά εκεί όπου πατάς και κάτω από ποιανού τα κλαδιά θα καθόμαστε να ακούμε το ποτάμι να ρέει; Ποιον δρόμο θα παίρνω να κατεβαίνω στο ποτάμι όταν αυτός παρασύρθηκε από την ορμή του νερού; Το μαγιό μου θα το ξαναφορέσω; Έτσι κι αλλιώς βουνό είναι, τι το ήθελα;
Για αυτό, να εκτιμάμε ό,τι έχουμε. Θεωρούμε τα πάντα δεδομένα, την ίδια τη φύση κι όλας. Περίεργο να μην την θεωρούσαμε, ασυνήθιστο. Ποιος θα φανταζόταν πως σε μια μέρα η Καρδίτσα θα καταστρεφόταν, πως τα μέρη όπου πηγαίναμε για περπάτημα, για ποδήλατο, θα εξαφανίζονταν, κυριολεκτικά, πως θα τα παρέσερνε το ρέμα ή πως θα τα γέμιζε πέτρες; Ποιος θα φανταζόταν ότι ο τόπος του θα άλλαζε από τη μια στιγμή στην άλλη;
Αφού δεν μπορέσαμε να φανταστούμε την καταστροφή, ας προσπαθήσουμε τότε να φανταστούμε την αποκατάστασή της.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Μύλο, όπου η πρόσβαση πλέον είναι εφικτή μόνο από μονοπάτι.
Το μεγάλο φράγμα χτίστηκε γύρω στο 1935. Όπως βλέπετε, άλλο ένα κομμάτι του δρόμου έχει κοπεί εντελώς.
Στο βάθος ενώνονται τα ποτάμια, ο Φλωρεσιώτης, που πηγάζει από το Ανθοχώρι-γνωστό και ως Φλωρέσι, και το ποτάμι που κατεβαίνει από την Κερασιά. Σήμερα, το ποτάμι έχει μετατοπιστεί, δεν ρέει εκεί ακριβώς όπου έρεε πριν την καταιγίδα.
Φωτο λίγα μέτρα πριν την είσοδο στο χωριό της Κερασιάς. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο άνοιξε η κοίτη του ποταμού μετά τα ακραία καιρικά φαινόμενα της 18ης Σεπτεμβρίου.
Πριν την καταστροφή
Ο Φλωρεσιώτης πριν την καταστροφή
Το μεγάλο φράγμα πριν την καταστροφή
