(Αναδημοσιεύει ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος Ανδρέας Γρηγορίου συνταξιούχος εκπαιδευτικός,ελάχιστος εν τοις θεολόγοις και ιερείς)
Από τα τέλη περασμένου (20ου αι), τα Εγκώμια της Παναγίας και ο Επιτάφιος άρχισαν δειλά-δειλά να εισέρχονται στη λατρεία, και να «εξαπλώνονται», συν τω χρόνω, σ’ Ενορίες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ακόμα και σ’ Ελληνορθόδοξες Ενορίες της Διασποράς, ακόμα και σε Μοναστήρια, (εκτός από τα Αγιορείτικα Μοναστήρια).
ο Απόστολος Παύλος συνιστά: («Αρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν. Θεσσαλονικεις» 2,15).
Αναλυτικότερα:
α) Του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (εκπαιδευτικού-χημικού)
Το αυτό έθιμο κατακτά έδαφος στην εποχή των καινοτομιών και της φολκλορικής «ορθοδοξίας»! Στην Εκκλησία, λοιπόν, στην οποία ο Οικουμενισμός επιτρέπει ανεξέλεκτα στον καθένα να αυτοσχεδιάζει, ο Επιτάφιος και τα Εγκώμια της Θεοτόκου είναι μια ακολουθία που αρέσει, γιατί προσφέρει …θέαμα. Μια μεταλλαγμένη Μαριολατρεία κάνει προσπάθεια να προστεθεί στα ήδη «διεμβολήσαντα» τον ορθόδοξο χώρο!
Τα εγκώμια της Παναγίας.
Ξεκίνησαν από τις Κυκλάδες, κατά το μέσα του 19ου αι. προκαλώντας σύγχυση στην Εκκλησία. Το θέμα έφθασε στην Ιερά Σύνοδο (Απρίλιος 1865). Και υπό την Προεδρία του αοιδίμου Μητροπολίτου Αθηνών Θεοφίλου, συζήτησε το θέμα. Και οι Συνοδικοί Αρχιερείς, «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσιν», δεν επέτρεψαν την εισαγωγή τους στη λατρεία, έστω και αν ήταν ύμνοι που εξυμνούσαν την Μητέρα του Χριστού. Το σκεπτικό τους ήταν, πως τιμούμε δέοντως την Παρθένο, όταν σεβόμαστε την τάξη της Εκκλησίας, και όχι όταν την καταφρονούμε. Απέστειλαν λοιπόν «προς τους κατά το Κράτος Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας», την υπ’αριθμ 135, αριθμ. πρωτ. 4319, 21/4/1865, Εγκύκλιο, «περί απαγορεύσεως Επιταφίου ύμνου εις την εορτήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου», επισημαίνοντας: «… η τοιαύτη ακολουθία είναι ασυνήθης και πάντη ξένη εις την καθ’ όλου ορθόδοξον Ανατολικήν του Χριστού Εκκλησίαν». (δημοσιεύεται στην συνέχεια η Εγκύκλιος 135/4319/21-4-1865).
Τα λεγόμενα «εγκώμια της Παναγίας» δεν ανήκουν στους επίσημους ύμνους της ᾿Εκκλησίας, με τους οποίους οι άγιοι πατέρες όρισαν εδώ και αιώνες να τιμούμε αυτήν την σημαντική εορτή. Γι᾿ αυτό και δεν υπάρχουν στο μηναίο στην ακολουθία της 15ης Αυγούστου, ούτε στον εσπερινό ούτε στον όρθρο ούτε στα μεθέορτα.
Και αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα με αυτά τα «εγκώμια». ᾿Από την στιγμή που δεν είναι καθιερωμένα επισήμως, δεν υπάρχει και σταθερό επίσημο κείμενό τους, αλλά σχεδόν κάθε περιοχή και κάθε μοναστήρι έχει δικά του «εγκώμια» με ποικίλες παραλλαγές και από διάφορους ποιητές-διασκευαστές, και κανείς δεν ξέρει ποια είναι τα αρχικά και παλαιά «εγκώμια της Παναγίας».
῾Υπάρχει όμως και κάτι άλλο σημαντικότερο· τα «εγκώμια» αυτά στην πραγματικότητα απαγορεύονται από το επίσημο Τυπικό της ᾿Εκκλησίας, και μάλιστα απαγορεύονται αυστηρώς!
Συγκεκριμένα το Τυπικό της Μεγάλης ᾿Εκκλησίας, που συντάχτηκε από τον επιφανή πρωτοψάλτη της εποχής Γεώργιο Βιολάκη και εκδόθηκε από το πατριαρχικό τυπογραφείο στην Κωνσταντινούπολη το 1888 και είναι μέχρι σήμερα το επίσημο τυπικό όχι μόνον στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και στα πατριαρχεία και αυτοκέφαλες ᾿Εκκλησίες ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Ιεροσολύμων, ῾Ελλάδος, Κύπρου, ακόμη και στην ιερά μονή του Θεοβαδίστου όρους Σινά και στο Πρωτάτο του ῾Αγίου Όρους και αλλού, γράφει για τα «εγκώμια της Παναγίας» τα εξής·
«Στον όρθρο της εορτής της Κοιμήσεως, ανήμερα στις 15 Αυγούστου, «ευθύς μετά την καταβασίαν της θ´ (ωδής) συνηθίζεται ενιαχού, όπου πανηγυρίζεται η εορτή αύτη μεγαλοπρεπώς, προς πλείονα τάχα δόξα και τιμήν της Θεοτόκου, ίνα ψάλλωνται τα λεγόμενα “εγκώμια της Παναγίας”, κατά μίμησιν των του Κυρίου ημών, των ψαλλομένων εν τω όρθρω του Μ. Σαββάτου. Η Μεγάλη Εκκλησία κατακρίνουσα παν ο,τι καινοφανές και κακόζηλον, έστω και γινόμενον προς τιμήν της Θεοτόκου, αποδοκιμάζει ταύτα επισήμως και απαγορεύει μάλιστα αυστηρώς».
Αυτήν την αυστηρή διάταξη του Τυπικού οι περισσότεροι (σχεδόν όλοι δηλαδή) την είχαν «ξεχάσει», διότι μετά την έκδοση του Τυπικού Βιολάκη σταμάτησε η όποια χρήση τους, πλην κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων, όπου διατηρήθηκαν ως τοπικό έθιμο, άγνωστο στους πολλούς.
Βεβαίως εύλογα γεννάται μία απορία. ᾿Αφού το επίσημο Τυπικό παίρνει τόσο αυστηρή θέση γι᾿ αυτά τα υμνογραφήματα, πως γίνεται σήμερα να έχουν διαδοθεί τόσο πολύ και να διαφημίζονται και να προβάλλονται ακόμη και από διάφορα ραδιοτηλεοπτικά μέσα;
Δυστυχώς είναι αλήθεια ότι σήμερα το επίσημο Τυπικό δεν γίνεται σεβαστό, αλλά καταπατείται αγρίως και αυθαιρέτως. Και καταστρατηγείται ακριβώς από αυτούς που έχουν οριστεί ως τηρητές και θεματοφύλακες της λειτουργικής τάξεως. Οι περισσότεροι ψάλτες, ακόμη και κληρικοί, δεν ξέρουν ότι υπάρχει επίσημο και υποχρεωτικό τυπικό της ᾿Εκκλησίας, αγνοούν ποιο είναι αυτό, και ουσιαστικά δεν το διδάχτηκαν ποτέ.
Ο Επιτάφιος της Παναγίας.
Οι Άγιοι δεν μας παρέδωσαν, παρά μόνο τον Επιτάφιο του Κυρίου και δεν είναι σωστό να εξισώνουμε τα πάντα. Την Παναγία την τιμάμε όπως αξίζει στην μητέρα του Κυρίου μας, αλλά Επιτάφιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει παραδοθή μόνο για τον Κύριο· γι’ αυτό πρέπει να εκλείψει το νέο αυτό έθιμο.
Απ΄ όσο ξέρουμε δεν υπάρχει Συνοδική Εγκύκλιος που αναιρεί την ανωτέρω, άρα ισχύει! H συνήθεια αυτή είναι αλλοίωση του ορθοδόξου ήθους και αυτό είναι που μετράει και κάνει την… «ευλάβεια» αυτή απαράδεκτη.
β) O Αρχιμ.-ιεροκήρυκας Δανιήλ Αεράκης σε παλιότερο δημοσιευμένο άρθρο του με τίτλο-«Συναισθηματισμοί ή Θεολογία; Πένθος ή Χαρά; Μεταξύ των άλλων σημειώνει.
«Πάσχα και επιτάφιος δεν πάνε μαζί. Ή Πάσχα έχουμε ή επιτάφιο θρήνο και επιτάφιο κουβούκλιο. Από τη μια μεριά αποκαλούν πολλοί (και εκκλησιαστικοί) την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου «Πάσχα του Καλοκαιριού», και από την άλλη ψάλλουν (αυθαίρετα) εγκώμια επιταφίου θρήνου στην Παναγία.
Από την μια μεριά ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί «ἒνδοξον»την Κοίμηση και βεβαιώνει την αναστάσιμη χαρά αγγέλων και ανθρώπων: «Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα»(αίνος εορτής). Και από την άλλη (πάλι αυθαίρετα) στήνουν στο κέντρο των Ναών ξύλινους μεγαλοπρεπείς (πανάκριβους) επιταφίους, και εκεί τοποθετούν μια ξύλινη Παναγία («κοιμωμένη») ή κάποιον πολυτελέστατο βελούδινο επιτάφιο με τη μορφή της, κατ’ απομίμηση του επιταφίου της Μεγ. Παρασκευής.
Από τη μια μεριά μερικοί (αυθαίρετα και πάλι) λένε, ότι, αφού είναι Πάσχα η γιορτή της Κοιμήσεως, καταλύουμε και κρέας (αν πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή), και από την άλλη σε τέτοια πασχαλινή πανήγυρη ψάλλουν (αυθαίρετα) ύμνους γεμάτους γλυκανάλατους συναισθηματισμούς και θρησκευτικούς λυρισμούς!
Ώστε με επιτάφιο (Μεγ. Παρασκευή, δηλαδή) τρώμε … κρέας!
Γενικά το πρόβλημα είναι σοβαρό.
-Ποιος εισήγαγε την καινοτομία των εγκωμίων και του επιταφίου της Παναγίας; Η Εκκλησία στη μακραίωνα παράδοσή της δεν γνωρίζει τέτοιες τελετές και υμνωδίες.
Τα εγκώμια της Μεγ. Παρασκευής εμπεριέχονται στα επίσημα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, εγκεκριμένα συνοδικώς.
Στο μηναίο του Αυγούστου, όπου οι ύμνοι της Κοιμήσεως και τα σχετικά αγιογραφικά αναγνώσματα, δεν γίνεται καμία αναφορά σε επιτάφιο και εγκώμια στη Παναγία.
-Ποιος εισήγαγε την καινοτομία; Λένε, ότι κάποιο αγιοταφικό μοναστήρι κατασκεύασε τα σχετικά εγκώμια. Και επειδή συναισθηματικά αρέσουν, τα πήραν και τα έφεραν και στην Εκκλησία της Ελλάδος. Σιγά-σιγά πάει να γενικευθεί η αλλοίωση της γιορτής της Κοιμήσεως.
(εκκοσμήκευσαν την εκκλησια, για το θεαθήναι τοις ανθρώποις).
Ευτυχώς, που αρκετοί Μητροπολίτες αντιστέκονται και κρατούν τη θεολογική σοβαρότητα της γιορτής.
-Ρέπουμε σε θρησκευτικές φιγούρες και σε «εφέ». Βρήκαν, λοιπόν, την ευκαιρία να καλυφθεί η ποιμαντική κουφότητα και η θεολογική απουσία με ανύπαρκτους επιταφίους και ανόητους θρήνους.
Καλούν δε και την «μπάντα» να παιανίζει και τους επισήμους να παρίστανται και οργανώνουν… περιφορά επιταφίου μέσα στο καλοκαίρι!
Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ύστερα από την φετινή κατάχρηση των θρησκευτικών αυθαιρεσιών, θα υποδείξει, όπως πιστεύουμε, τα δέοντα;
Κοίμηση έχουμε. Δεν έχουμε θάνατο. Στο θάνατο θρηνούν οι «μή ἒχοντες ἐλπίδα» (Α΄ Θες. δ΄ 13). Στην Κοίμηση αγάλλονται οι πιστοί. Όταν μάλιστα η Κοίμησις γίνεται Μετάστασις, όπως γιορτάζει η Εκκλησία για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου».
Συμπερασματικά σημειώνουμε τα εξής.
1) Η απαγόρευση του Οικ. Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι σαφής.
2) Η συγκεκριμένη τελετή σαφώς έχει τοπική -Ιεροσολυμίτικη- προέλευση, γίνεται στον τάφο της Παναγίας και ας μείνει εκεί. Εκεί όντως έχει νόημα και αξία. Παραπέρα χάνει…
. Ο Επιτάφιος και τα Εγκώμια είναι μια ιδιαιτερότητα του Χριστού μέσα στη λατρεία μας. Δεν αξίζει ο Χριστός να έχει αυτή την ιδιαιτερότητα; Γιατί την καταργούμε;
Μπορεί βέβαια και τη Μεγάλη Παρασκευή να ψέλνουμε Εγκώμια στον Χριστό, και να περιφέρουμε τον Επιτάφιο, κτυπώντας πένθιμα τις καμπάνες, όμως παράλληλα περιμένουμε την εκ νεκρών Ανάστασή Του. Δεν μένουμε δηλαδή στο θάνατό Του, που θα ήταν απελπισία. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα Εγκώμια και τον Επιτάφιο της Παναγίας. Η τοποθέτηση του Επιταφίου στη μέση του Ναού, η περιφορά του (σε μερικές ενορίες χτυπάνε και τις καμπάνες πένθιμα!), αφήνουν την αίσθηση ότι η Παναγία πέθανε και έμεινε στον τάφο. Όμως, μετέστη προς τους ουρανούς, νικώντας και αυτή με τον θάνατο, τον θάνατο. Αυτή η νίκη κατά του θανάτου «θάβεται» με τον Επιτάφιο, που κάνουμε προς τιμήν της! Κάτι ήξεραν οι προγενέστεροι Πατέρες-Συνοδικοί Αρχιερείς, που είπαν:
«… Η τοιαύτη ακολουθία είναι ασυνήθης και πάντη ξένη εις την καθ’όλου ορθόδοξον Ανατολικήν του Χριστού Εκκλησίαν
3) Το ιεροσολυμίτικο τυπικό όντως επικράτησε παντού. Σε ορισμένα όμως χρειάζεται διακριτική αυτοσυγκράτηση. Να ξεχωρίζουμε τα τοπικά.
4) Μια πιο συγκρατημένη τελετή στα πλαίσια της Λιτής του Εσπερινού της Παναγίας (όπως προτείνει ο Καθηγητής κ. Αριστ. Πανώτης σε έκδοσή του), χωρίς κουβούκλια και περιφορές -που θυμίζουν ακριβώς Μ. Παρασκευή- θα ήταν ίσως ανεκτή.
Βέβαια, το «Τυπικό» δεν είναι δόγμα, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει από έναν Ιερέα, ή από έναν Επίσκοπο, αλλά «Συνοδικώς» (Κανόνας ΛΔ΄ Αγίων Αποστόλων), Αλίμονο, αν ο κάθε Ιερέας ή ο κάθε Επίσκοπος «ράβει και ξηλώνει» μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά το δοκούν. Άλλωστε, μια διαφορά ανάμεσα στον Ορθόδοξο Χριστιανό και στον Προτεστάντη, είναι πως ο μεν πρώτος είναι δεσμευμένος από την Παράδοσή του, και δεν μπορεί να κάνει πράγματα «ων ο παρελθών χρόνος ουκ έχει τα υποδείγματα» ( Μ. Βασίλειος, επιστολή 130), ενώ ο δεύτερος, επειδή ακριβώς στερείται Παραδόσεως, κάνει ο,τι του αρέσει. Γι’αυτό και η Αγία Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος «τους τολμώντας τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις αθετείν και καινοτομίαν τινά επινοείν» θέτει βαρύτατα επιτίμια (Πράξη Η΄). Και αν δεν μας συνετίζουν οι αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, ποιος θα μας συνετίσει;
Τέλος ας έχουμε υπόψη ότι η Παναγία είναι θρόνος του Χριστού, Τον οποίον κρατάει και μας προτείνει προς προκύνηση και δεν είναι… αυτόνομη ημίθεος (!!). Τέτοιες ευλάβειες δεν την τιμούν, την θυμώνουν…..
Ας την παρακαλούμε να ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ για μας, ώστε να μας σώσει ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Γ) Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη
Τα Εγκώμια της Παναγίας
Ξεκίνησαν ἀπό τίς Κυκλάδες, κατά τό μέσα τοῦ 19ου αἰ. προκαλώντας σύγχυση στήν Ἐκκλησία. Τό θέμα ἔφθασε στήν Ἱερά Σύνοδο (Ἀπρίλιος 1865).
Καί ὑπό τήν Προεδρία τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Θεοφίλου, συζήτησε τό θέμα. Καί οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν», δέν ἐπέτρεψαν τήν εἰσαγωγή τους στή λατρεία, ἔστω καί ἄν ἦταν ὕμνοι πού ἐξυμνοῦσαν τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.
Τό σκεπτικό τους ἦταν, πώς τιμοῦμε δέοντως τήν Παρθένο, ὅταν σεβόμαστε τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι ὅταν τήν καταφρονοῦμε.
Ἀπέστειλαν λοιπόν «πρός τούς κατά τό Κράτος Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχας», τήν ὑπ’ἀριθμ 135, ἀριθμ. πρωτ. 4319, 21/4/1865, Ἐγκύκλιο, «περί ἀπαγορεύσεως Ἐπιταφίου ὕμνου εἰς τήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου», ἐπισημαίνοντας: «… ἡ τοιαύτη ἀκολουθία εἶναι ἀσυνήθης καί πάντη ξένη εἰς τήν καθ’ ὅλου ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν». (Καί ἄν δέν ἐπιτρέπεται νά ψέλνονται Ἐγκώμια πρός τιμήν τῆς Παναγίας, πόσο μᾶλλον πρός τιμήν τῶν Ἁγίων. Καί ὅμως γίνεται καί αὐτό…!).
Τήν ἴδια ἀρνητική τοποθέτηση γιά τό θέμα ἔχει καί τό «Τυπικό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας», τονίζοντας μάλιστα: «Ἡ Μ. Ἐκκλησία κατακρίνουσα, πᾶν ὅ,τι καινοφανές καί κακόζηλον, ἔστω καί γινόμενον πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου, ἀποδικιμάζει ταῦτα ἐπισήμως καί ἀπαγορεύει μάλιστα αὐστηρῶς». (Ὄρθρος ΙΕ΄Αὐγούστου).
«Ἡ Ἐκκλησία ἐκανόνισεν ἀνέκαθεν τάς Ἱεράς ἀκολουθίας τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ· καί κατανυκτικότατα εἰσί τά εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου ψαλλόμενα ἄσματα», σημείωνε ἡ σχεική Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Παρόλα αὐτά, ἀπό τά τέλη περασμένου (20ου αἰ), τά Ἐγκώμια τῆς Παναγίας καί ὁ Ἐπιτάφιος ἄρχισαν δειλά-δειλά νά εἰσέρχονται στή λατρεία, καί νά «ἐξαπλώνονται», σύν τῷ χρόνῳ, σ’ Ἐνορίες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμα καί σ’ Ἑλληνορθόδοξες Ἐνορίες τῆς Διασπορᾶς, ἀκόμα καί σέ Μοναστήρια, (ἐκτός ἀπό τά Ἁγιορείτικα Μοναστήρια). Σημειωθήτω, πώς στίς περισσότερες Ἐνορίες, δέν λέγονται ἀνήμερα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (15 Αὐγούστου), ἀλλά στό διάστημα πού γιορτάζεται ἡ Δεσποτική γιορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (6-13 Αὐγούστου)· σέ χρόνο δηλαδή ἄσχετο μέ τή γιορτή τῆς Κοιμήσεως.
Εἶναι ἡ μόνη Ἀκολουθία πού λέγεται «ἐκτός τόπου καί χρόνου».
Ὁ Ἐπιτάφιος καί τά Ἐγκώμια εἶναι μιά ἰδιαιτερότητα τοῦ Χριστοῦ μέσα στή λατρεία μας. Δέν ἀξίζει ὁ Χριστός νά ἔχει αὐτή τήν ἰδιαιτερότητα; Γιατί τήν διαφοροποιούμε και την επεκτείνουμε κατά το δοκούν;
Μπορεῖ βέβαια καί τή Μεγάλη Παρασκευή νά ψέλνουμε Ἐγκώμια στόν Χριστό, καί νά περιφέρουμε τόν Ἐπιτάφιο, κτυπώντας πένθιμα τίς καμπάνες, ὅμως παράλληλα περιμένουμε τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του.
Δέν μένουμε δηλαδή στό θάνατό Του, πού θά ἦταν ἀπελπισία.
Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο καί μέ τά Ἐγκιώμια καί τόν Ἐπιταφιο τῆς Παναγίας.
Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἐπιταφίου στή μέση τοῦ Ναοῦ, ἡ περιφορά του (σέ μερικές ἐνορίες χτυπᾶνε καί τίς καμπάνες πένθιμα!), ἀφήνουν τήν αἴσθηση ὅτι ἡ Παναγία πέθανε καί ἔμενε στόν τάφο.
Ὅμως, μετέστη πρός τούς οὐρανούς, νικώντας καί αὐτή μέ τόν θάνατο, τόν θάνατο. Αὐτή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου «θάβεται» μέ τόν Ἐπιτάφιο, πού κάνουμε πρός τιμήν της, και εκεί σταματούμε!!
Κάτι ἤξεραν οἱ προγενέστεροι Πατέρες-Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, πού εἶπαν: «… Ἡ τοιαύτη ἀκολουθία εἶναι ἀσυνήθης καί πάντῃ ξένη εἰς τήν καθ’ὅλου ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν».
Βέβαια, τό «Τυπικό» δέν εἶναι δόγμα, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά ἀλλάξει.
Ὅμως, αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει ἀπό ἕναν Ἱερέα, ἤ ἀπό ἕναν Ἐπίσκοπο, ἀλλά «Συνοδικῶς» (Κανόνας ΛΔ΄ Ἁγίων Ἀποστόλων).
Ἀλίμονο, ἄν ὁ κάθε Ἱερέας ἤ ὁ κάθε Ἐπίσκοπος «ράβει καί ξηλώνει» μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατά τό δοκοῦν.
Ἄλλωστε, μιά διαφορά ἀνάμεσα στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό καί στόν Προτεστάντη εἶναι, πώς ὁ μέν πρῶτος εἶναι δεσμευμένος ἀπό τήν Παράδοσή του, καί δέν μπορεῖ νά κάνει πράγματα «ὧν ὁ παρελθών χρόνος οὐκ ἔχει τά ὑποδείγματα» ( Μ. Βασίλειος, ἐπιστολή 130), ἐνῶ ὁ δεύτερος, ἐπειδή ἀκριβῶς στερεῖται Παραδόσεως, κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει.
Γι’αὐτό καί ἡ Ἁγία Ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος «τούς τολμῶντας τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἀθετεῖν καί καινοτομίαν τινά ἐπινοεῖν» θέτει βαρύτατα ἐπιτίμια (Πράξη Η΄).
Καί ἄν δέν μᾶς συνετίζουν οἱ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποιός θά μᾶς συνετίσει;
ΠΗΓΑΙ:
1.Άρθρα και μελέται επιφανών και καταξιωμένων θεολόγων λειτουργών της του Χριστού Εκκλησίας.
2.ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ Μ.Τ.Χ.Ε.
3.ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
4.ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ. ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΨΑΛΤΟΛΟΓΙΟΝ(www.analogion.com).ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
5.ΤΥΠΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΡΗΓΑ
6.ΤΥΠΙΚΟ Γ.ΒΙΟΛΑΚΗ.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΛΙΒΕΡΟΥ ΣΕΛ.306-307
7.ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ
