.
Στη Γελάνθη σήμερα 24 Σεπτεμβρίου 2018 ημέρα Δευτέρα πριν από τις 6 ώρα το πρωί, γκρέμισαν την αίθουσα της εκκλησίας. Ήρθαν τα ΜΑΤ με λεωφορείο το συνεργείο μέσα σε ένα τέταρτο γκρέμισε το τοίχο και τη σκεπή κι έφυγε, το ίδιο και τα ΜΑΤ.
Ξυπνήσαμε από τις φωνές μερικών που μένουν κοντά στην εκκλησία, τρέξαμε κι αντικρίσαμε μόνο συντρίμμια.
Συντρίμμια έγινε και η καρδιά μας.
Η συμπληρωματική αίθουσα 30 περίπου τετραγωνικών, ναι έγινε χωρίς άδεια από την πολεοδομία. Είχε όμως άδεια από την αρχαιολογία.
Όμως, ήταν το μόνο αυθαίρετο;
Μάθαμε για το πρόστιμο της πολεοδομίας καθυστερημένα, προτείναμε στην εκκλησιαστική επιτροπή και τον Ιερέα να προσπαθήσουν στο χρόνο που είχαμε να κάνουν ενέργειες για νομιμοποίηση. Είχαμε ζητήσει από τον Μητροπολίτη να μας δώσει χρόνο. Αρνητικότατος. Γιατί;
Ζητήσαμε τη βοήθεια του Δημάρχου, αντιδημάρχων, αντιπολίτευσης.
Δεν έγινε τίποτα.
Σήμερα ήρθε το τέλος. Δεν εμπόδιζε σε κάτι, ήταν στην άκρη του αύλειου χώρου, συμπλήρωμα στην παλιά πλήθινη αίθουσα που η προηγούμενη εκκλησιαστική επιτροπή την αξιοποίησε κι από στάβλο τη μετέτρεψε σ’ ένα όμορφο χώρο για να γίνονται τα μνημόσυνα.
Όλα τα έξοδα ήταν δωρεές χωριανών ζωντανών και άλλων ήδη νεκρών, από γιαγιές και παππούδες που από τη συνταξούλα τους και το υστέρημά τους έδιναν για να τελειώσει το έργο από φτωχούς ανθρώπους υπέρ ανάπαυσης των ψυχών.
Ποιος μπορεί να είναι ευχαριστημένος από όλο αυτό; Ποιος μπορεί να είναι ήσυχος και ήρεμος όταν όλο το χωριό είναι ανάστατο; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις απελπισμένες κραυγές από τις γιαγιούλες που με τα μπαστούνια τους την Πέμπτη στις 20 του μηνός που ξαναήρθαν να το γκρεμίσουν κατάφεραν να το αποτρέψουν;
Τι έφτιαξε; Ο εγωισμός; Η αδιαφορία; Η επίδειξη δύναμης ισχύος; Κάτι άλλο;
Το αποτέλεσμα τραγικό. Μαζί γκρεμίστηκε και η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας, η αγάπη και η γενναιοδωρία μας στο να προσφέρουμε, να δημιουργούμε.
Με τη βοήθεια του χωριού και τη θέληση των προηγούμενων εκκλησιαστικών επιτρόπων και του παπα-Λία έγιναν έργα που όσοι ερχόταν στην εκκλησίας μας λέγανε μπράβο.
Τα προπύλαια στη βεράντα του Ναού, η διαμόρφωση της πλήθινης αίθουσας, πλακάκια στους διαδρόμους, διάδρομος στο νεκροταφείο, περιποίηση του αύλειου χώρου, τι να πρωτοπώ και τι να αναφέρω.
Είμαι πολύ στεναχωρημένη και περισσότερο για το διχασμό που προκάλεσε στους συγχωριανούς μου, για πληγές που δύσκολα θα κλείσουν.
Προσπαθήσαμε να μην γκρεμιστεί, μας κατηγόρησαν γι αυτό.
Οι ΑΛΛΟΙ το θεωρούν επιτυχία;
Ναι έγινε το νόμιμο (ούτε στο Μάτι Αττικής να είμαστα) το ΗΘΙΚΟ;
Μέσα από την καρδιά μου εκφράζω την πικρία, τα συναισθήματα όλων όσων σήμερα το πρωί βρέθηκαν μπροστά στα “Συντρίμμια”
Μακρυγιάννη Αικατερίνη
Συνταξιούχος Νηπιαγωγός
“Συντρίμμια”
Ποιος έχει στόμα να το πει
και να το ομολογήσει
ποιος έχει μάτια να το δει
με δίχως να δακρύσει.
/
Ήρθαν μπουλντόζες και τα ΜΑΤ
το ΚΑΣΤΡΟ! να γκρεμίσουν
που έγινε υπέρ ψυχών
μνημόσυνα να γίνουν.
/
Με δωρεές που δώσανε
όλοι οι χωριανοί
μόνο για τούτο το σκοπό
όλοι οι χριστιανοί.
/
Χτίζουμε δε γκρεμίζουμε
φτιάχνουμε δε χαλάμε
και προσπαθούμε πάντοτε
τη λύση για να βρούμε.
/
Το ξέρουν οι ιθύνοντες
η ιστορία γράφει
και να ξεχάσει δε μπορεί
το γκρέμισμα η Γελάνθη.
/
Θα μείνει σ’ όλες τις καρδιές
μόνο ένα ΓΙΑΤΙ
κι αν άξιζε ένα χωριό
στα δυο να μοιραστεί.
Μακρυγιάννη Αικατερίνη
Συνταξιούχος Νηπιαγωγός
