Σαν σκέψη θολή. Πολυτεχνείο ’73
Γράφει ο Καπούλας – Βάρναλης Απόστολος
Τα χρόνια πέρασαν θολά. Μπερδεμένα.
Οι σκέψεις έμπλεξαν σε ιστούς αράχνης.
Τα όνειρα χάθηκαν στο διάβα του χρόνου.
Κι εμείς αδύναμοι στο βάρος των χρόνων,
στην αδυναμία της υπομονής μας.
Στο αδιάκοπο σφυροκόπημα της σιωπής,
σαν έρμαια τριγυρνάμε στα σοκάκια.
Σε κείνα τα σοκάκια της αναζήτησης.
Σε εκείνα τα δρομάκια της εξαθλίωσης.
Στις λεωφόρους των αχόρταγων,
δίνουμε ακόμα κομμάτια από την σάρκα μας.
Και περιμένουμε μια δικαίωση.
Αυτή που δεν θα ‘ρθει ποτέ.
Αυτή που και κάποιοι από μας απαρνηθήκαμε.
Αυτή που μπερδεύτηκε στη θολή σκέψη του καθένα.
Δεν δικαιώθηκε. (Μαύρα πουλιά είναι ακόμα οι φίλοι μας Κατερίνα). Μα επέζησε. Θολή.
Έτσι όπως άντεξε από την πίεση της ανιδιοτέλειας.
Από τα άναρχα χτυπήματα της προσμονής.
Ποιος θα μπορέσει να την σώσει;
Εμείς λουφάξαμε στα αδιάκοπα χτυπήματα του χρόνου.
Του ανίκητου χρόνου.
Παραδοθήκαμε.
Τρίκαλα 13/11/2023
ΚΑΠΟΥΛΑΣ – ΒΑΡΝΑΛΗΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
