Ένα χρόνο ….χωρίς την Ευδοκία –Μυρτώ
Της Νότας Μακρυγιάννη –Πλακιά
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι,
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές…» (Ο.Ελύτης)
Μουσκέψανε τα λόγια, Ευδοκία – Μυρτώ, εδώ και ένα χρόνο ακριβώς από τα δάκρυα. Τα δάκρυα έγιναν βροχή, χείμαρρος σαν αυτόν που σου στέρησε τη ζωή και σούκοψε το φως από τα μάτια …..εσένα που ήσουν η χαρά της ζωής….. κι έμεινε η μάνα ορφανή, με άδεια χέρια, ολομόναχη, τριγυρισμένη από τις νεκρές εικόνες σου…. κι έφυγε και ο πατέρας, βουβός από τον αβάσταχτο πόνο με μια βιαστική προσμονή να σε συναντήσει! κι αφού δεν μπόρεσε να γίνει κυματοθραύστης να σε σώσει, ήρθε κοντά σου να μην νιώθεις μοναξιά! κι όμως στο ποτάμι περιπλανάσαι αιματοβαμμένη Σειρήνα να ακούσουν οι περαστικοί το παράπονό σου ….
-Γιατί; ένα ανελέητο γιατί, που οι άνθρωποι αφήνουν αναπάντητο, αφού δεν αντέχουν τις ευθύνες, προτιμούν τη λησμονιά, τη λήθη ….γιατί δεν θέλουν να αντικρύζουν τα κρίματά τους….. κι όμως είναι αιχμάλωτοι του σκοτωμού σου!
Νεραιδοφεγγαροντυμένη Σειρήνα στην ακροποταμιά φωνάζεις …
-«ήθελα να ζήσω», «αγαπούσα τη ζωή… κι εσείς ρυπάνατε τη μνήμη μου, το άψυχο κορμί μου με συκοφαντίες με ένα ακαθόριστο βλέμμα, τις πιο πολλές φορές σκληρό κι άλλες με υποκρισία, ντυμένη λύπη με χώνατε ακόμη πιο βαθειά στη λάσπη!»
-κι εσύ διαβάτη με τις χαρούμενες φωνές ή με το σκιερό μοναχικό χαμένο χαμόγελο άκου …. «κλειδωμένο το δικό μου χαμόγελο από την αδιαφορία! θυμηθείτε ότι δεν ήθελα να γίνω χωματένια Σειρήνα που παραπονιέται μέσα στο ανεπαίσθητο θρόισμα των φύλλων για τον άδικο θάνατό μου! Μια Σειρήνα που μόνο η δόλια μάνα μου ακούει πια…. κι ο αδελφός μου κρυφά απόκοσμα μου μηνάει ….να μη νοιάζομαι γι αυτούς»
Κι εμείς, απλοί παρατηρητές σε αρχαία τραγωδία, υμνούμε το θάνατο της Ευδοκίας –Μυρτώς μέσα από τις λέξεις των ποιητών και θυμόμαστε ότι «ήθελε να ζήσει» κι ακόμη ακούμε το σιγοψυθίρισμά της «θέλω να δικαιωθώ».
