Μήνυμα του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Καρδίτσας Σπύρου Λάππα για την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο. Ο ΟΗΕ, ήδη από τον Ιούνιο του 2020, προειδοποίησε για μια ακόμη πανδημία, εκτός από αυτή του κορονοϊού: την παγκόσμια αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.
Σε πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, οι κακοποιητικές συμπεριφορές συζύγου ή συντρόφου καταλήγουν στη δολοφονία γυναικών, γιατί δεν μπόρεσε κάποια δομή πρόληψης να ανακόψει την καταστροφική αυτή αιτιώδη πορεία του κακοποιητή «άνδρα».
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ οι δύο λέξεις που κυριάρχησαν το 2021 και 2022 στον δημόσιο διάλογο σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν οι λέξεις metoo και femicide (γυναικοκτονία), και όμως η ελληνική πολιτεία αρνείται πεισματικά την εισαγωγή του όρου στο νομικό μας σύστημα.
O όρος «Γυναικοκτονία» αναφέρεται για πρώτη φορά στη Βρετανική νομική ορολογία το 1801 και περιλαμβάνεται στο νομικό περιοδικό Wharton, ενώ στη σύγχρονη εποχή εισάγεται και ορίζεται επίσημα το 1976 από την εγκληματολόγο Νταϊάνα Ράσελ σαν «δολοφονία γυναικών από πρόθεση επειδή είναι γυναίκες», και υιοθετήθηκε από την επιστήμη της Εγκληματολογίας μετά το 1992, χάρη στο σύγγραμμά της: «Femicide the politics of woman killing», που επιμελήθηκε η ίδια μαζί με τον διάσημο Αμερικανό ακαδημαϊκό Τζιλ Ράντφορντ.
Η συζήτηση για τη «Γυναικοκτονία» έχει προ πολλού ανοίξει στη Λατινική Αμερική, όπου το φαινόμενο έχει εμφανιστεί εν είδη ναυμαχίας και καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά δολοφονιών και κακοποίησης γυναικών, μάλιστα σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία «μία γυναίκα δολοφονείται κάθε δύο ώρες!!!». Στην περίπτωση της Γυναικοκτονίας συναιρούνται δύο άκρα: 1. η ακραία εγκληματική συμπεριφορά με την βίαιη αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου, και 2. η ακραία θανατογόνος μορφή εκείνης της βίας που ονομάζεται έμφυλη ή σεξιστική βία. Δηλαδή πρόκειται για το γεγονός της δολοφονίας γυναικών εξαιτίας του φύλου τους, εξαιτίας του ότι είναι γυναίκες. Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μία διττή ταυτότητα βίας, μία βία πληθυντικού αριθμού.
Οι Γυναικοκτονίες που τόσο συχνά βλέπουμε να ακούμε να συμβαίνουν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, ο μεγαλύτερος όγκος του βρίσκεται στην οικογένεια, στον εργασιακό χώρο, στην κοινωνική συμβίωση, και εκεί κρύβονται ερμητικά, γιατί δεν υπάρχουν οι δομέςστήριξης- πρόληψης. Δυστυχώς όλοι θυμούνται τη γυναίκα όταν ο γυναικοκτόνος πατήσει την σκανδάλη του όπλου, ενώ το θέμα είναι να μην μπορέσει ποτέ νε βρεθεί όπλο στα χέρια του και να μην διανοηθεί να κάνει χρήση του. Και σ’αυτό δεν βοηθάει η «σιωπή» που κατά κανόνα κυριαρχεί στην κοινωνία μας, που είναι γεμάτη από «καλούς», και γι αυτούς θέτω ως κατακλείδα τη φράση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: «Αυτό που με τρομάζει δεν είναι η βία των κακών. Είναι η αδιαφορία των καλών».
ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΠΠΑΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Ν.ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
