Κώστας Γκαβογιάννης: Μαύρη επέτειος

Δύο χρόνια συμπληρώνουμε από την ημέρα που η Καρδίτσα πληρώνοντας την αδιαφορία και την ανικανότητα ενός συγκεκριμένου ατόμου, υπέστη μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της. Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που ο ΙΑΝΟΣ πλημμύρισε την πόλη, οδηγώντας την σε οικονομικό μαρασμό, από τον οποίο ακόμη προσπαθεί να ορθοποδήσει.

Ο επί εννέα χρόνια αντιπεριφερειάρχης και στη συνέχεια Δήμαρχος, δεν είχε φροντίσει ούτε κατά διάνοια για την αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης, δεν είχε υλοποιήσει κανένα αντιπλημμυρικό έργο, δεν είχε καταθέσει ούτε μια πρόταση. Ο κ. Τσιάκος, που δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, δύο μέρες πριν την πλημμύρα δήλωνε πανέτοιμος να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.

Μετά την καταστροφή εξαφανίστηκε, δεν παρουσιάστηκε ούτε στο συλλαλητήριο των φορέων και πολιτών.

Το αποτέλεσμα αυτής της ανεπάρκειας ήταν η καταστροφή δεκάδων επιχειρήσεων της πόλης, που είχε ως αποτέλεσμα τη στασιμότητα της οικονομικής ζωής. Σε ότι αφορά τα νοικοκυριά, η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη, αφού ακούγονται ακόμη και σήμερα οι φωνές για αποζημιώσεις. Σε ότι αποφασίστηκε να αποζημιωθεί βέβαια, γιατί για τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που καταστράφηκαν δεν προβλέφθηκε ούτε ευρώ.

Στα δύο χρόνια που ακολούθησαν φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο της Δημοτικής Αρχής και φάνηκε με πολλούς τρόπους. Υπάρχουν καταγγελίες ότι αποζημιώθηκαν επιλεκτικά κάτοικοι του τρίτου ορόφου, υπήρξαν συλλήψεις για τρόφιμα που βρέθηκαν σε ιδιωτικές αποθήκες, υπάρχουν πολλά…

Προσωπικά έχω καταθέσει μήνυση ζητώντας να αναζητηθούν ευθύνες για την καταστροφή, που σημειωτέον πέρα από τις ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, είχαμε και νεκρούς.

Για όλα αυτά δεν ακούστηκε ούτε μια συγγνώμη, κανένας δεν ανέλαβε την παραμικρή ευθύνη και ο κύριος υπεύθυνος εκείνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να μας αποδείξει εμπράκτως ότι είναι ανεύθυνος. Η Καρδίτσα ήταν ακόμη βυθισμένη στις λάσπες κι ο κ. Τσιάκος έλεγε ότι η λύση είναι η δημιουργία Σχολής Φυσικών Καταστροφών στην Καρδίτσα. Γελάγανε οι Πανεπιστημιακοί με την “παγκοσμίως πρωτοπόρα ιδέα του Δημάρχου”, μας κορόιδευαν όλους δηλαδή για τις αρλούμπες που έλεγε, αλλά αυτός το βιολί του. Δήλωνε ότι η υπουργός Παιδείας ήταν σύμφωνη με την ιδέα του και… οσονούπω ιδρύεται η Σχολή. Αν’ αυτού βέβαια η Καρδίτσα έχασε άλλες Σχολές υπαρκτές και ρεαλιστικές, αλλά αυτό δεν τον απασχολεί τον κ. Δήμαρχο. Ακόμα βέβαια να μας απαντήσει αν η εν λόγω Σχολή βρίσκεται στα… σκαριά.

Πέρα από τις γελοιότητες περί Σχολών, για το σοβαρό θέμα του Ιανού ο κ. Τσιάκος δεν έκανε ποτέ καμία κουβέντα. Μόνο μια δήλωση έκανε στο δήθεν απολογισμό του για να πει ότι δεν έφταιγε αυτός γιατί το φαινόμενο ήταν ισχυρό. Παραδέχθηκε δημόσια δηλαδή πως αυτός είναι ικανός μόνο απέναντι σε ψιχάλες, τίποτα παραπάνω. Τόσο μπορεί, τι να κάνουμε…

Πέρα όμως από τα θέματα ικανότητας υπάρχουν και τα θέματα σκοπιμότητας. Σκόπιμα αδιαφορεί για την αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης ακόμα και μετά την καταστροφή. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τον κ. Τσιάκο. Έγινε ευκαιρία για απευθείας αναθέσεις σε έργα ασφαλτόστρωσης. Εκεί πάνε τα λεφτά που προορίζονταν για την αντιπλημμυρική θωράκιση, σκόπιμα για να δείξει στους δημότες ότι κάνει έργο. Αν ξαναέχουμε όμως έντονα φαινόμενα θα μας σώσει η άσφαλτος;

Δύο χρόνια μετά την καταστροφή της οποίας ο κύριος υπεύθυνος έχει ονοματεπώνυμο, η Καρδίτσα χτυπημένη από την πανδημία που ακολούθησε, χτυπημένη κυρίως από την ανεπάρκεια του Δημάρχου, δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει. Βρίσκεται, σε χειρότερη θέση από αυτή που ήταν μία ημέρα πριν την πλημμύρα και έχει μπροστά της ένα δύσκολο Χειμώνα λόγω της ενεργειακής κρίσης.

Η μαύρη επέτειος του ΙΑΝΟΥ ας μας φέρει κι εμάς προ των ευθυνών μας. Η δική μας ευθύνη είναι οι επιλογές μας, τις οποίες στην προκειμένη πληρώσαμε πολύ ακριβά κι ακόμα δεν ξοφλήσαμε.

Ο κ. Τσιάκος οδεύει στον τελευταίο χρόνο της θητείας του και δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να μπορεί να πει πως αυτά τα χρόνια προοδεύσαμε. Αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Η ανάπτυξη και η πρόοδος, αλλά εμείς εξαιτίας των επιλογών μας κάναμε αρκετά βήματα πίσω έχοντας ακόμη ανοιχτές τις πληγές των καταστροφικών επιλογών. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε αν θέλουμε να πάμε μπροστά ή ακόμη πιο πίσω.