Συμμετοχή της Καρδιτσιώτισσας Θεοδώρας Τσιτσιπά με οχτώ ποιήματα στην συλλεκτική έκδοση του Ομίλου για την Ουνέσκο Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, αφιερωμένη σε Σύγχρονους ΄Ελληνες Ποιητές
Με οχτώ ποιήματά της συμμετέχει η Καρδιτσιώτισσα Θεοδώρα Τσιτσιπά στην συλλεκτική έκδοση του Ομίλου για την Ουνέσκο Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, αφιερωμένη σε Σύγχρονους Έλληνες Ποιητές.
Για την έκδοση αυτή η πρόεδρος του Ομίλου για την Ουνέσκο κ. Νίνα Διακοβασίλη γράφει στον πρόλογο του βιβλίου: “Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες αυτού του ποιητικού λευκώματος και μυρίζοντας τις τυπωμένες λέξεις στο χαρτί, θα αισθανθείς, ότι, όλοι οι ποιητές που συμμετέχουν μάζεψαν μέλι, από τα άνθη της περισυλλογής.
Μέσα από τον πόνο της ψυχής τους, γέννησαν στίχους.
Μέσα από την χαρά τους, ξεπήδησαν ουράνιες σκέψεις και το ψιθύρισμα των ωρών τους μετατράπηκε σε μουσική της σκέψης.
Ορμές τυφλές, γεμάτες γνώσεις αποτυπώθηκαν και ξετύλιξαν τα μυστικά της καρδιάς τους.
Ύφαναν με νήματα παρμένα απ΄ την καρδιά τους, τις λέξεις…
Έσπειραν με τρυφεράδα και χαρά… τις στροφές.
Ταξίδεψαν στο ουράνιο τόξο και μετέτρεψαν τη φωνή του ανέμου σε τραγούδι γλυκύτερο και από την ίδια την αγάπη.
Άπλωσαν κάτω από τον ήλιο την ψυχή τους και ονειρεύτηκαν… τις γαλήνιες νύχτες.
Η ψυχική τους δύναμη έγινε χείμαρρος που όρμησε στη θάλασσα της ποίησης, κουβαλώντας τα μυστικά των λόφων και τα τραγούδια του δάσους.
Ο Όμιλος για την Ουνέσκο Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, εκκόλαψε την ιδέα και πραγματοποίησε το όνειρο μιας λογοτεχνικής συνάντησης ταλαντούχων νέων δημιουργών και καταξιωμένων μελών του Ομίλου μας. Αποτύπωσε αντιπροσωπευτικά ποιήματα νεοελληνικής τεχνοτροπίας και σαν σμήνος αγγέλων τα παραδίδει σε αιώνια πτήση.”
Παρακάτω παρατίθενται τα οχτώ ποιήματα με τα οποία η κ. Τσιτσιπά συμμετέχει στην συλλεκτική έκδοση:
Στο δρόμο με τις λεύκες
Αγόρι τσιγγάνων
προχωρούσες φορτωμένος καλάθια
στη μικρή άσφαλτο
ανάμεσα σε δυο χωριά.
Αγόρι τσιγγάνων
τα μάτια και το χρώμα σου
τρέλαναν ένα μικρό κορίτσι
στο δρόμο με τη βαριά ομίχλη
ανάμεσα σε δυο χωριά.
Τσιγγάνε
περπατώντας στο δρόμο με τις λεύκες
τα χώματα βογκούσαν ζέστη
κάτω από τον χειμωνιάτικο πάγο.
Ερωτεύτηκε τα βήματά σου
και σ’ ακολούθησε
με την τσάντα φορτωμένη βιβλία
άγουρης μάθησης.
Τσιγγάνικο αγόρι
Ανάμεσα σε δυο χωριά
τυχερός να κουβαλάς καλάθια
ανάμεσα σε δυο χωριά
στο δρόμο με τη βαριά ομίχλη.
Κι ήταν δεκατριώ χρονών.
Γράμμα στη Κατερίνα Γώγου
Άκου, Κατερίνα
πάει καιρός
που οι δυο μας δεν τα ΄χουμε πει.
Είναι κοντά η μέρα, Κατερίνα,
που το φως θα κατακλύσει τη γη
και τα λουλούδια θ’ ανθίσουν παντού
που τα βήματά μας
θα φέρνουν γάργαρο νερό
να κυλάει κάτω απ’ τις πατούσες μας.
Ήρθε ο καιρός, Κατερίνα
που τα παιδιά δε θα φοβούνται μη τα βάλουν σε ιδρύματα
μη τα σκοτώσουν στους δρόμους
μη τα βιάσουν οι πατεράδες τους
μη τα εγκαταλείψουν οι μάνες τους.
Ήρθε ο καιρός που σύμβολό μας
δε θα ‘ναι το γαρύφαλλο κρεμασμένο στα κάγκελα
να θυμίζει
το σκοτωμένο σύντροφο.
Ήρθε ο καιρός, Κατερίνα
που θα ξεβρομίσει ο τόπος
απ’ τους αλήτες που λυμαίνονται
τον υλικό και άυλο πλούτο μας
αλλά κι απ’ αυτούς που έχουμε μέσα μας.
Άκου, Κατερίνα
είναι η μαγιά που άφησες πίσω
είναι τα ρεμάλια
είναι τα ρετάλια
που κατάφεραν να επιβιώσουν
στον μακρύ πόλεμο της ανθρωπότητας
στην πορεία προς το φως…
Και, μη φοβάσαι, Κατερίνα
είσαι εκεί όπου όλα θα τα δεις να γίνονται.
Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ακούσαμε τις φωνές
ανακαλύψαμε τα ίχνη
βρήκαμε τα σημάδια
που οδηγούν στην Έξοδο.
Κι είναι πολύ αργά, Κατερίνα
για να μας κάνουν πίσω
είναι πολύ αργά για να μας νικήσουν.
Είναι χαμένοι από χέρι, Κατερίνα
κι είναι ζήτημα χρόνου
να συμβεί.
Το συνολικό σχέδιο
– Γιατί κλαίς;
– Γιατί δε ξέρω το συνολικό σχέδιο…
– Ευτυχώς που δε ξέρεις το συνολικό σχέδιο. Αυτό σημαίνει ότι έχεις πολλές περιοχές ακόμη να εξερευνήσεις. Θα ΄ναι υπέροχο ταξίδι… Σκέψου πόσα πράγματα έμαθες, έζησες και είδες έως τώρα κι όμως ούτε πριν ήξερες το συνολικό σχέδιο… Εμπιστέψου το συνολικό σχέδιο…
Έγινα φως
Δεν ονειρεύτηκα καμένη γη
μήτε κομμένα στάχυα.
Αν κι έπαιξα παιδί σε θημωνιές ανάμεσά τους
που σπίτι μου γινήκανε τα μεσημέρια με το λίβα
σε κάμπους πεδινούς
αμόλυντους
απ’ τα χαμένα σύμβολα της πόλης
και τις αναίτιες πάλες.
Δε στάθηκα σ’ αυλές μαρμαρωμένες
μήτε απολιθωμένοι βασιλιάδες με μαγέψαν.
Βουτηγμένη μες τη σκόνη και τη λάσπη
είχα αέρα, χρώμα κι ορίζοντα ανοιχτό
σαν πιάτο πάνω από το κεφάλι
κορώνας αρχοντικής ήλιου σκεύασμα.
Ανάμεσα σε μύρα γιασεμιών και τριαντάφυλλων πασχαλινών κυλίστηκα
κουτσό, σχοινάκι και κρυφτό
της Κυριακής τα πρωινά
στης εκκλησιάς το σχόλασμα
καθώς περίμενα
την προκοπή της μάνας.
Έγινα φως, αιθέριο σέλας
δροσοσταλίδα σε ουράνιο τόξο.
Βουνά πήδηξα και θάλασσες λιμπίστικα
το όραμα κυνήγησα.
Όμορφη πατρίδα
Όμορφη πατρίδα
που να σε πρωτοσυναντήσω;
Μια λωρίδα φως
Μια λωρίδα μπλε
Μια λωρίδα ασήμι
ενώνει τη γη με τα ουράνια
βουλιάζει την ψυχή μου στο δάκρυ
΄Ομορφη πατρίδα
πώς να σε προφυλάξω;
Με τι μυαλό
Με τι καρδιά
Με τι ψυχή
να σ’ αγκαλιάσω;
Σε τι κόρφους να σε κρύψω;
Που ραγίζεις
Σκίζεις και σκίζεσαι
σα κοφτερό διαμάντι;
Θα με ταξίδευες
Αν ήσουνα εδώ
ξέρω πως θα με ταξίδευες
πως θα ΄διωχνες τον πόνο
απ΄ τη συναναστροφή των ανθρώπων.
Αν ήσουνα εδώ
ξέρω πως θα με ταξίδευες
στις ομορφιές του κόσμου
για ξωτικά
μαγεμένα
χαμένα.
Σ΄ εκκλησιές και μοναστήρια των Μετεώρων
θα με πήγαινες
ν΄ ακούσω τον εαρινό ύμνο της Ανάστασης
από γλυκόπιοτες φωνές μοναχών.
Την αγριάδα του κόσμου να ημερέψεις.
Ένστικτα αποχαλινωμένα
νύχια γαμψά αρπακτικών
στο λαιμό μου.
Η ανάσα τους
βρυχηθμός θηρίου
θολώνει το τοπίο εμπρός μου
κρύβει τη βροχή και το φως μου.
Ω!… Αν ήσουνα εδώ
σε βουνά απάτητα θα μ΄ έπαιρνες
σε δρόμους δύσβατους
και χαράδρες απόκρημνες
την αγάπη θα μου ΄δειχνες
μπάνιο στις πηγές -.
Ταξίδεψα στη πλάνη σου…
Ταξίδεψα στη πλάνη σου
περπάτησα στα χώματά σου να χωθώ
γεύτηκα τη δύναμή σου
με υγρές πατούσες κι άδεια χέρια
ανοιχτή ψυχή.
Έβαλα τα χέρια μου στο μέτωπο
σκιά να ρίξω να σε δω
καθώς δεν άντεξα την τόση λάμψη
κι ομορφιά σου να θωρώ.
Έγειρα σε σκαμμένο βράχο
και μισόκλειστη σε δέχτηκα
ασημένια βροχή
ασημένια βροχή
ασημένια βροχή!…
Στον φίλο που έκανε σάλτο στον θάνατο
Έρχεσαι
κι έρπεσαι
σαν φιδάκι ύπουλο
στον ύπνο μου.
Σαυρίτσα αλαφροΐσκιωτη
σε στρωματάκι λεπτό
ριγμένο στο πάτωμα.
Το κεφάλι ριγμένο στην πόρτα
νύχτες καλοκαιρινές
Αυγουστιάτικες
λίγη δροσιά
ν’ αναζητεί
ποτισμένες αποβραδίς οι γλάστρες.
Έρχεσαι
κι έρπεσαι
σαν φιδάκι ύπουλο
στο στρώμα μου.
Πως ψύχρανε ο καιρός
τέλος Αυγούστου
κι ήρθε ο χειμώνας
Ριγεί το κορμί
στην πρώτη δροσιά.
Πόσο θα ‘θελα να ‘μουν εσύ
να πεθάνω μαζί σου.
Έχει το πρώτο φως της ημέρας
το δικό σου χρώμα
Είναι π’ ανοίγω το παράθυρο
πολύ πρωί, καμιά φορά
να φύγει η μπόχα του μυαλού μου
οι αναθυμιάσεις της καρδιάς.
Πως θα αντέξω
τόσο γαλανό φως των ματιών σου
να ‘χει καταλάβει όλο τον ουρανό;
