Ένα παραμύθι
Άγνωστος, που συνάντησα τυχαία στο δρόμο μου διηγήθηκε ένα παραμύθι το οποίο και σας μεταφέρω.
Νια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, σ’ ένα χωριό της Βορείου Ελλάδας, ο κοινοτάρχης συζήτησε με έναν εργολάβο κι αποφάσισε να αναβαθμίσει το φωτισμό του χωριού του, αλλάζοντας τα κεριά στους φανοστάτες. Ο κοινοτάρχης τα βρήκε μαζί του και ανέθεσε στον εργολάβο την αντικατάσταση των κεριών, μια δουλειά που θα κόστιζε γύρω στα 8,5 εκατομμύρια δραχμές. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν διαφανείς διαδικασίες Έτσι ο κοινοτάρχης ζήτησε μίζα από τον εργολάβο το 20% των χρημάτων. Οι διαπραγματεύσεις για το ύψος της μίζας ήταν πολύ σκληρές (μάλιστα ο κοινοτάρχης έλεγε, “έχω κι άλλους να λαδώσω”) και τελικά συμφώνησαν στο 17%, ποσό αρκετά υψηλό για την εποχή, οπού κυριαρχούσε η φτώχεια.
Στους κατοίκους του χωριού έλεγε πως είναι τυχεροί που βρήκε το συγκεκριμένο εργολάβο με τα θαυματουργά κεριά που θα κάνουν τη νύχτα μέρα, χωρίς να λιώνουν κάθε βράδυ όπως συνέβαινε με τα προηγούμενα. Μάλιστα τους είπε πως μπορεί να είναι πιο ακριβά από εκείνα που έχει ο μπακάλης του χωριού, αλλά επειδή δεν λιώνουν, μακροχρόνια η επένδυση δεν θα στοιχίσει τίποτα, θα βγει τζάμπα. Οι χωριανοί παρόλο που δεν τον πίστεψαν, δεν αντέδρασαν και έτσι η συμφωνία με τον εργολάβο έλαβε σάρκα και οστά.
Τα κεριά αλλάχθηκαν οι κοινοτάρχης πήρε τη μίζα του και οι χωριανοί μετά από λίγο καιρό κλήθηκαν να αρχίσουν να πληρώνουν. Μόνο τότε παρατήρησαν το φως των κεριών και διαπίστωσαν πως ήταν το ίδιο με το φως των κεριών του διπλανού χωριού, που ο εκεί κοινοτάρχης τοποθέτησε με κόστος μόνο 500 χιλιάδων δραχμών (πολύ λιγότερα κι απ’ τη μίζα που πήρε ο δικός τους), γιατί τα πήρε μόνος του απ’ το μπακάλη.
Μόλις κατάλαβαν τι έγινε, άρχισαν να αναζητούν τον κοινοτάρχη, ο οποίος στο μεταξύ βρισκόταν για διακοπές σε παραλία αρκετά μακρυά απ’ το χωριό, γιατί στο μεταξύ είχε λήξει η θητεία του.
Έτσι για πολλά χρόνια μετά οι κάτοικοι του χωριού ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν προκειμένου να ξεχρεώσουν τις μίζες του πρώην κοινοτάρχη.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τώρα πως γίνεται να ζήσουν καλά… Παραμύθι είναι και στα παραμύθια όλα μπορούν να συμβούν.
Προσωπικά δεν κατάλαβα το νόημα του παραμυθιού κι όταν ζήτησα από τον άγνωστο που μου το διηγήθηκε να μου το εξηγήσει μου απάντησε: Ένα παραμύθι σου είπα επειδή έρχονται οι Απόκριες. Το διηγούνταν οι παλιότεροι για να διαπιστώσουν
ποιοι απ’ όσους το άκουγαν ήταν καλοί στα μαθηματικά. Μόνο αυτοί έλυναν την εξίσωση κι έβρισκαν το ποσό της μίζας που πήρε ο κοινοτάρχης, μιας κι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κομπιουτεράκια.
Ομολογώ ότι παρέμεινα με την απορία.
Υ.Γ. Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Για το Συνδυασμό “Καρδίτσα από την Αρχή”
Ο επικεφαλής
Κώστας Γκαβογιάννης
