Αναζητούμε τον κοινό τόπο, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων;
Η εισήγηση του κ. Θωμά Καλαμπαλίκη στη γενική συνέλευση των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι !
Στις συνελεύσεις μας, στα συλλογικά όργανα κι όπου αλλού, αναζητούμε τον κοινό τόπο στις σκέψεις μας;
Αναζητούμε τα σημεία που μας ενώνουν ;
Καθιστούμε αυτά τα σημεία ισχυρά ;
Μήπως πράττουμε το αντίθετο και αναζητούμε τις διαφορές ;
Μήπως επενδύουμε στις διαφορές και σε όσα μας χωρίζουν;
Μήπως δημιουργούμε μια τεχνητή απόσταση ασφαλείας;
Κανείς δεν αμφιβάλει πια, ότι αδυνατούμε ή δεν θέλουμε ή αποφεύγουμε συνειδητά, να δούμε τα δικά μας σφάλματα και αναλωνόμαστε στην αναζήτηση των σφαλμάτων των άλλων !
Τα προβλήματα μας αφορούν όλους και είναι κοινά, χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις. Οι λύσεις όμως; Με ποιον τρόπο θα βρεθούν;
Υπάρχει κουλτούρα συνεργασίας;
Έχουμε εμπεδώσει και έχουμε κάνει καθημερινή πρακτική, τη συνείδηση ότι το ατομικό καλό υπηρετείται περισσότερο και καλύτερα από τις συλλογικότητες; …
Ζητάει από εμάς η κοινωνία και η πολιτεία, να διδάξουμε στους μαθητές τη συνεργατικότητα, την ανοχή στη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη και τόσα άλλα … Με την τακτική που ακολουθούμε πιστεύετε ότι θα το καταφέρουμε αυτό;
Χωρίς το δικό μας παράδειγμα πώς θα περάσει αυτό στους μαθητές;
Υπάρχουν ατομικά συμφέροντα;
Ο συνδικαλισμός είναι κατεξοχήν συλλογική διαδικασία. Είναι αντίφαση να προσδοκά κάποιος ατομικά συμφέροντα μέσα στο σωματείο
Αναρωτιέμαι αν εξυπηρετούμε πραγματικά τα εργασιακά μας συμφέροντα ;
Με τον κατακερματισμό των δυνάμεων και των θέσεων του κλάδου, που παρατηρείται (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) είναι βέβαιο ότι ο κλάδος και η κοινωνία θα ζημιώσουν.
Προχωράμε μπρος χωρίς σχέδιο!
Είναι σαν να οδηγούμε ένα αυτοκίνητο κοιτώντας μόνο στον καθρέπτη τι αφήνουμε πίσω!
Συνεχίζουμε με συνήθειες του παρελθόντος με καταστροφικές για το σήμερα συνέπειες.
Με δοξασίες και αξιώματα από τα περασμένα, προσπαθούμε να πορευτούμε σήμερα, που όλα έχουν αλλάξει και οι κοινωνίες, σε όλο τον κόσμο, επαναπροσδιορίζουν τη θέση τους απέναντι στα μεγάλα προβλήματα.
Ας αναρωτηθούμε. Διαβάζουμε σωστά τα προβλήματα;
Είναι η πληροφόρηση που αντλεί ο κάθε ένας από εμάς επαρκής;
Η κοσμοθεωρία του καθενός ….Η μοναδικότητα της γνώμης μας …. Υπάρχει άραγε μόνο μια αλήθεια;
Να δεχτούμε ότι όλα γίνονται με καλές προθέσεις !
Σε αντίθετη περίπτωση πρέπει να προβληματιστούμε!
Να προβληματιστούμε για τον ποιον εξυπηρετούμε τελικά !
Η απουσία μίας φωνής, μίας εικόνας στις δράσεις των εκπαιδευτικών… δεν ωφελεί πια τον κλάδο αλλά και την κοινωνία την ίδια.
Οι κομματικοί τακτικισμοί – από όπου κι αν προέρχονται αυτοί – στο βάθος του χρόνου, μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχουν. Είναι βέβαιη η μειωμένη απόδοση στις διεκδικήσεις και τους αγώνες.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ελλοχεύει και ο κίνδυνος της κατευθυνόμενης απαξίωσης του κλάδου στην κοινωνία και ιδιαίτερα στους ίδιους τους μαθητές μας. Η απαξίωση των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών (και κάθε είδους αγωνιζόμενων εργαζομένων) είναι προσφιλής τακτική για κάποιους. Έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα μέσα. Και από τα «μέσα» και από «έξω» . Με μηχανισμούς που εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα κι όχι το πραγματικό συμφέρον της κοινωνίας, πολλοί «πρόθυμοι» θα βρεθούν! Άλλωστε η απαξίωση είναι το πρώτο βήμα στη διαδικασία αφαίρεσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Η ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στις εκλογές για το σωματείο.
Απαιτείται συνεχής εγρήγορση και καθημερινή μάχη με τις αντιδραστικές προς την πρόοδο δυνάμεις. Θεωρούμε απαραίτητη την ενεργή συμμετοχή και την στήριξη στις ομάδες και στις διαδικασίες, που αγωνίζονται ενωτικά και προοδευτικά και ταυτόχρονα θέτουν τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο.
