Άγ. Βησσαρίωνας – Σπηλιά Μπέη – Βρύση Κρανιάς – Κοτρώνι – Βλαχόστρατα – Πύλη
Μετά από πολλές αναβάσεις σε κοντινά αλλά και πιο μακρινά βουνά έρχεται η ώρα να περπατήσουμε και να περιηγηθούμε στα μονοπάτια του «δικού μας» Κόζιακα, με τα δύσβατα πολλές φορές μονοπάτια αλλά με μια μοναδική άγρια ομορφιά. Ο λόγος που επιλέξαμε αυτή τη διαδρομή είναι γιατί πολλοί από εμάς δεν την ήξεραν και μαθαίνοντας την κάναμε και προσωρινή σηματοδότηση με σκοπό να γίνει μόνιμη σύντομα.
Η ορειβατική παρέα ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία του Aγ. Βησσαρίωνα στις 8:00 το πρωί αποτελούμενη από 10 ορειβάτες, τη Lara και τον Snoopy (οι σκύλοι της παρέας). Ανηφορίζοντας περνάμε από το βράχο του «Γερούκου» συναντώντας το μονοπάτι, μετά από μισή ώρα περνώντας πάνω απ’το χωριό και φτάνοντας στη θέση «Κουκουρέλος» σταματήσαμε για να βγάλουμε κάποια παραπανίσια ρούχα καθώς ο καιρός παραήταν ζεστός για Φλεβάρη.
Συνεχίζουμε βρίσκοντας το φράχτη του μοναστηριού τον οποίο ακολουθάμε για μία ώρα περίπου όπου και συναντάμε δασικό δρόμο. Από εκεί και για 2,5 km περίπου θα περπατήσουμε αναγκαστικά πάνω στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει μονοπάτι (για την ώρα), στο τέλος του δρόμου τα αδέλφια Παπαστεργίου (Αλέξανδρος & Ελένη) και η Lara θα επιστρέψουν λόγο υποχρεώσεων. Οι υπόλοιποι ξαναμπαίνουμε αριστερά σε μονοπάτι και με κατεύθυνση ΒΔ φτάνουμε στο διάσελο όπου θα σταματήσουμε λίγο για μια ανάσα και να αγναντέψουμε το Θεσσαλικό κάμπο τον Όλυμπο, τον Κίσσαβο, τα Άγραφα, τα Μετέωρα ακόμα και την λίμνη Πλαστήρα.
Η συνέχεια κατηφορική μέσα από μεγάλα έλατα περνώντας το φράχτη που χωρίζει Αγ. Βησσαρίωνα και Φιλύρα. Φτάνουμε στο ρέμα που έρχεται από τη Σπηλια Μπέη, όπου και στρίβουμε αριστερά βρίσκοντας τη πορτοκαλί σήμανση, από εδώ το μονοπάτι θέλει λίγο προσοχή, μετά από 3,5 ώρες φτάνουμε στη Σπηλιά Μπέη. Εκεί θα καθίσουμε στο κιόσκι για ξεκούραση να κολατσίσουμε και να αναλύσουμε τη διαδρομή που κάναμε και σηματοδοτήσαμε ψάχνοντας να βρούμε ίσως καλύτερο μονοπάτι.
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες στο σημείο της τρύπας θα συνεχίσουμε σε πιο ευχάριστο μονοπάτι φτάνοντας στο οροπέδιο και τη βρύση κρανιάς όπου και γεμίζουμε τα παγούρια μας με κρύο νερό για να συνεχίσουμε την τελευταία ανηφοριά της διαδρομής που θα μας βγάλει σε οροπέδιο. Από εδώ αρχίζει και η κατηφόρα, διασχίζοντας το οροπέδιο φτάνουμε σε μπαλκόνι από βράχια αγναντεύοντας κάτω το Κοτρώνι και απέναντι την Καραβούλα, τα βόρεια Άγραφα, το Μαυροπούλι, τη Λουπάτα και άλλες κορυφές σχολιάζοντας τον «κακό» χειμώνα με το λιγοστό χιόνι στις κορυφές.
Στη συνέχεια το κατηφορικό μονοπάτι «αγριεύει» και θέλει προσοχή γιατί ως γνωστών η κατηφόρα πολλές φορές είναι πιο δύσκολη απ’ την ανηφόρα. Στο τέλος του μονοπατιού θα φτάσουμε στο οροπέδιο «Ομπράβα» στο Κοτρώνι και θα καταλήξουμε στο τέλος του χωριού όπου θα συνεχίσουμε σε χωματόδρομο για 2km περίπου που ανοίχτηκε πάνω στη Βλαχόστρατα η οποία σε κάποια σημεία διακρίνεται ακόμα. Μετά μπαίνουμε στο πιο καθαρό μονοπάτι της Βλαχόστρατας φτάνοντας, μετά από 8 ώρες και πάνω από 20 km στο τέλος μιας κουραστικής αλλά χορταστικής και απολαυστικής διάσχισης, στην Τοξωτή Γέφυρα της Πύλης.
Η αυλαία έπεσε με ένα καφεδάκι στο παραδοσιακό καφέ.
ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!!!!
21/2/2016
Περικλής Βασιλείου
