Χαιρετισμός του Προέδρου της Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Ν. Καρδίτσας Μ. Στεργιόπουλου για το 37ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας
Ας συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε.
Δύο χρόνια μετά.
Με το νέο εμβόλιμο τρόπο ζωής που ενέσκυψε στην πανδημία. Με νέες παγκοσμιοποιημένες λέξεις: τεστ, καραντίνα, κοινωνική αποστασιοποίηση. Και με μια παλιά, τη «μάσκα», που φορέσαμε πια όλοι, επίσημα για να προστατεύσουμε τον διπλανό μας. Με δηλωμένο σκοπό την απομόνωσή μας.
Τόσο διαφορετική από τη χρήση που είχε διαχρονικά το «προσωπείο» στο θέατρο και το αρχαίο δράμα. Εδώ η θεατρική μάσκα εξυπηρετεί την εμπειρία μιας δεύτερης ζωής, ενός ακόμη ρόλου. Φορώντας την ο ηθοποιός στέκεται στη μέση μιας γέφυρας, με τον δημιουργό στη μια της άκρη και τον θεατή στην άλλη: επικοινωνεί, ενώνει και συμμετέχει στη δημιουργία.
«Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» αυτή τη διετία λοιπόν, όπως έθεσε ο Μαρσέλ Προυστ πριν από έναν αιώνα :
« Το μεγαλείο της αληθινής τέχνης είναι να ξαναβρούμε ..
αυτήν την πραγματικότητα μακριά από την οποία ζούμε,
από την οποία απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο,
στο βαθμό που διογκώνεται και αδιαβροχοποιείται
η συμβατική γνώση που βάζουμε στη θέση της,
αυτήν την πραγματικότητα που κινδυνεύουμε να πεθάνουμε
χωρίς να έχουμε γνωρίσει, και που πολύ απλά είναι η ζωή μας »
Η ζωή μας και το Θέατρο …. Δεν σταμάτησε ποτέ να αποκτά αξία η ζωή μας μέσα από το Θέατρο ! Να μετατρέπεται ο μαγικός χώρος της Σκηνής από διπλωματικό έδαφος της πραγματικής – αλλά ίσως όχι τόσο αληθινής- ζωής μας, σε μια κεκαυμένη ζώνη, όπου το φως της θεατρικής πράξης έχει πυρώσει τα πάντα επί σκηνής και ο ήλιος της θεατρικής αλήθειας τυφλώνει το βλέμμα του θεατή στην πλατεία.
Όσο ποτέ φέτος το νιώθω σαν σωστή Επανάσταση αυτό το δεκαήμερο του Θεάτρου στην πόλη μας. Σαν ανάκτηση του χαμένου χρόνου, σαν επανασύνδεση με την κοινωνική ζωή στην πόλη μας, που τόσο απότομα διακόπηκε και, αλήθεια, πόσο γερό στοίχημα αποτελεί το αν θα ξεκινήσει και πάλι, επειδή απομακρυνόμαστε από το αυτονόητο: την κοινωνικοποίηση, τη γιορτή και τις συλλογικές χαρές.
Και η ανησυχία για την βουβή συνέχιση της καθημερινότητάς μας είναι πια εμπεδωμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την αγωνία επικεντρώνεται και το μήνυμα για την φετινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, που θα αναγνωστεί σε όλα τα θέατρα στις 27 Μαρτίου, μόλις θα έχει πέσει η αυλαία και του δικού μας φεστιβάλ. Επιφορτισμένος φέτος κήρυκάς του ο Αμερικανός Πίτερ Σέλαρς, καλλιτεχνικός διευθυντής των μεγάλων διεθνών φεστιβάλ. Το μήνυμα του Σέλαρς γίνεται κραυγή αγωνίας για την ίδια την καθημερινή ζωή μας και έκκληση στην Τέχνη και το Θέατρο να συρράψουν το ανθρώπινο στοιχείο της επικοινωνίας. Ακούστε :
« Δεν ζούμε στον 24ωρο κύκλο των ειδήσεων, ζούμε στην άκρη του χρόνου. Το θέατρο είναι η τέχνη της εμπειρίας.
Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από τεράστιες εκστρατείες τύπου, προσομοιωμένες εμπειρίες, φρικιαστικές προβλέψεις, πώς μπορούμε να φτάσουμε πέρα από την ατελείωτη επανάληψη των αριθμών, για να ζήσουμε την ιερότητα και το άπειρο μιας και μόνο ζωής, ενός χωριστού οικοσυστήματος, μιας φιλίας ή της ποιότητας του φωτός σ’ ένα παράξενο ουρανό; Δύο χρόνια COVID-19 έχουν θολώσει τις αισθήσεις των ανθρώπων, έχουν περιορίσει τις ζωές μας, διέρρηξαν τις συνδέσεις και μας έχουν τοποθετήσει σε ένα παράξενο σημείο μηδέν της ανθρώπινης κατοίκησης.
Πού είναι οι τελετές της μνήμης μας; Τι έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε; Δεν χρειαζόμαστε να ψυχαγωγηθούμε. Έχουμε ανάγκη να μαζευτούμε. Να μοιραστούμε χώρο, είναι ανάγκη να καλλιεργήσουμε κοινό χώρο … Το θέατρο είναι η δημιουργία στη γη χώρου ισότητας μεταξύ ανθρώπων, θεών, φυτών, ζώων, σταγόνων βροχής, δακρύων και αναγέννησης.
Αυτή είναι δουλειά που πρέπει να κάνουμε μαζί. Το θέατρο είναι η πρόσκληση να κάνουμε αυτό το έργο μαζί. »
Ας μετρήσει λοιπόν αντίστροφα ο χρόνος αυτού του δεκαήμερου Φεστιβάλ, με τις θεατρικές βραδιές, τα αφιερώματα, τις συναντήσεις με τους καλλιτέχνες : από τον αποχωρισμό και προς τα πίσω, προς την ένωση των Ερασιτεχνών του Θεάτρου ! Γιατί για 37η φορά φέτος η λαχτάρα για δημιουργία πηγαία και επικοινωνία ανεμπόδιστη δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο έντονη !!
