«Απάτητα βουνά»: Περιβαλλοντική πολιτική του «ποδαριού» από την κυβέρνηση της Ν.Δ.
Άρθρο του Γιώργου Δ. Καραβίδα, υπεύθυνου του τμήματος Περιβάλλοντος της Ν.Ε. Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Σε καθεστώς «πολύ αυξημένης περιβαλλοντικής θωράκισης» τίθενται, όπως δια στόματος του κ. πρωθυπουργού αλλά και του αρμόδιου ΥΠΕΝ εξαγγέλθηκε, έξι «παρθένα βουνά» της χώρας μας (Λευκά Όρη, Ταΰγετος, Σάος, Τύμφη, Σμόλικας και Χατζή), στα οποία θα απαγορεύονται παρεμβάσεις, που θα αλλοιώνουν το χαρακτήρα τους.
Στόχος της συγκεκριμένης απόφασης, σύμφωνα με τους εξαγγέλλοντες, είναι να προστατευθεί και να αναπτυχθεί η χλωρίδα και η πανίδα των εν λόγω περιοχών αλλά και ο προσανατολισμός στις ανθρώπινες δραστηριότητες, που προσφέρουν τα βουνά, καθώς και σε νέους τρόπους γνωριμίας μαζί τους. Στις ίδιες περιοχές δε θα μπορεί πλέον να κατατμηθεί γη, να ανοιχτούν νέοι δρόμοι και να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες ενώ θα ανακληθεί και κάθε σχετική μ’ αυτά άδεια. Αντίθετα, θα μπορούν να συντηρηθούν ιστορικά μονοπάτια και να προωθηθούν δραστηριότητες όπως οι εκδρομές, η πεζοπορία, ο οικοτουρισμός.
Μπορεί η συγκεκριμένη απόφαση να δημιουργεί, κατ’ αρχήν, αντίκτυπο θετικό, κάτι στο οποίο, βέβαια, προφανώς και αποσκοπούν αυτοί που την έλαβαν και την ανακοίνωσαν, δεδομένων και των σε πανελλαδική κλίμακα έντονων αντιδράσεων από φορείς και πολίτες, κατά των αθρόων επεμβάσεων προς εγκατάσταση ανεμογεννητριών και άλλων μορφών ΑΠΕ σε βουνά, κάμπους και ποτάμια της χώρας μας. Ωστόσο, είναι αδύνατο η ίδια απόφαση να μην προκαλεί προβληματισμό, αν αναλογιστούμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν περισσότερα από 250 βουνά με υψόμετρο πάνω από 1.300μ. ή 192 βουνά με υψόμετρο ανώτερο των 1.500μ. ή 860 περιοχές με άνω των 500μ. υψόμετρο ή ότι η χώρα διαθέτει ορεινές περιοχές, που καταλαμβάνουν μεγαλύτερη από τη μισή της έκταση.
Βουνά και ορεινές περιοχές που, όπως κι αυτά που επιλέχθηκαν για ένταξη σε καθεστώς «πολύ αυξημένης περιβαλλοντικής θωράκισης», συνεισφέρουν στη διατήρηση της φυσικής βιοποικιλότητας, βοηθούν στη μετανάστευση διάφορων ειδών πανίδας, δεσμεύουν άνθρακα και μειώνουν τις επιπτώσεις των αερίων του θερμοκηπίου, συμβάλουν στη διατήρηση και την ακεραιότητα του οικοσυστήματος, προσφέρουν αναψυχή, καθαρό νερό, έλεγχο διάβρωσης, ποιότητα αέρα, επικονίαση καλλιεργειών και τόσα άλλα.
Παρά, λοιπόν, και τις τόσες άλλες ορεινές περιοχές με «απάτητα βουνά» (αλήθεια, δεν έχουν ανάλογα χαρακτηριστικά τα Άγραφα, ο Όλυμπος, ο Ασπροπόταμος, κ.ά.;), ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός του επέλεξαν να εντάξουν σε καθεστώς «πολύ αυξημένης περιβαλλοντικής θωράκισης» μόνο έξι, δηλώνοντας απροκάλυπτα, μάλιστα, ότι η εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, μικρά υδροηλεκτρικά) σε βουνά, κάμπους ρέματα και ποτάμια, θα συνεχιστεί ακάθεκτη, με τον άναρχο τρόπο που μέχρι και σήμερα υλοποιείται.
Αλλά, αν μη τι άλλο, μόνο μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή της Ν.Δ. και του πρωθυπουργού της, κ. Μητσοτάκη, θα μπορούσε να συμπεριφερθεί με τον αλαζονικό και αυταρχικό αυτό τρόπο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις έντονες αντιδράσεις και τις ανησυχίες πλήθους φορέων και πολιτών ανά την Ελλάδα και, ενώ αναγνωρίζει τη σημαντικότητα και τη χρησιμότητα του ορεινού της όγκου, να εξαγγέλλει την προστασία ενός ελάχιστου τμήματος αυτού, συνεχίζοντας ακάθεκτη την καταστροφή των υπόλοιπων ελληνικών βουνών, με την άναρχη εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Μέλει να αποδειχθεί αν πρόκειται για αδιαφορία ή σκοπιμότητα, μια και κίνητρα ή κριτήρια για την επιλογή του ορεινού όγκου, που αποφασίστηκε «να προστατευθεί», δε διαφαίνονται, πέρα, προφανώς, από την καταγωγή του αρμόδιου υπουργού κ. Σκρέκα (βλ. όρος Χατζή στο νομό Τρικάλων), που ίσως ελπίζει πως έτσι θα αποκομίσει εκλογικά οφέλη ή πως θα κάμψει τις αντιδράσεις των συμπολιτών του για τα έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, που σχεδιάζονται στα υπόλοιπα βουνά της περιφέρειάς του.
Εκτός κι αν στην κυβέρνηση αντιλήφθηκαν ότι η μαζική και άναρχη εγκατάσταση ανεμογεννητριών ή και άλλων μορφών ΑΠΕ έχει σοβαρές επιπτώσεις στα φυσικά τοπία της χώρας μας, προκαλώντας μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, της βιοποικιλότητας, του ορεινού τουρισμού, κ.α., με άμεσο αντίκτυπο και στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Καιρός, όμως, τότε ν’ αντιληφθεί και ότι με τις πολιτικές της δεν προστατεύει αλλά υπονομεύει το περιβάλλον. Και τούτο καταδεικνύουν όλα τα ανωτέρω αλλά και οι πρόσφατες αποφάσεις της για κατάργηση των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, με απώτερο στόχο αυτές να αξιοποιηθούν στην πολιτική του κέρδους μεγάλων συμφερόντων.
Καιρός η ίδια κυβέρνηση να κατανοήσει ότι η ενεργειακή της πολιτική οδηγεί σε αδιέξοδα και ότι η «πράσινη μετάβαση» αποτελεί στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί με προσαρμογή στην ενεργειακή πραγματικότητα και όλα όσα αυτή επιτάσσει, με προστασία και όχι καταστροφή του περιβάλλοντος, με την κοινωνία σύμμαχο και όχι απέναντι, με ενέργεια προσιτή και φθηνή για όλους και με τη χώρα όχι εξαρτημένη ενεργειακά, με ό,τι το τελευταίο μπορεί να συνεπάγεται για τα νοικοκυριά, την οικονομία της αλλά και την εθνική της ασφάλεια.
