Τί και αν γιορτάζει κάθε Πάσχα;;;;
Τί και αν απέχει η Καλαμπάκα από το Μουζάκι Καρδίτσας περί τα 56 χιλιόμετρα;;;;
Ti και αν ήταν …….τσαγκαροδευτέρα;;;;
Tίποτα δεν με πτόησε ούτε με απέτρεψε να επισκεφθώ το Καστράκι και τον Άη Γιώργη τον Μανδηλά το απόγευμα της …τσαγκαροδευτέρας 9/9 και να εκπληρώσω μια επιθυμία να δω από κοντά το εκκλησάκι που είναι χτισμένο στα ριζά του βράχου στο ερειπωμένο ομώνυμο Μοναστήρι και να χαθώ στη σκιά των Μετεώρων που είχα, μα την αλήθεια κάτι δεκαετίες να επισκεφθώ.
Την επιθυμία μου τη δημιούργησε μια αγαπημένη φίλη που στο πρόσφατο παρελθόν είχε επισκεφθεί το ξωκκλήσι στην εορτή του Άη Γιώργη κάποιο Πάσχα και μου μιλούσε συχνά πυκνά για αυτό.
Μύθοι και παραδόσεις πλέκονται στην ιστορία του που χάνεται στα χρόνια της τουρκοκρατίας με επικρατέστερη εκδοχή τη λαϊκή παράδοση να μιλά για μια Τουρκάλα που προσευχήθηκε στον Άγιο να κάνει καλά τον άνδρα της, ο οποίος ενώ έκοβε ξύλα κάτω από το μοναστήρι του Αγίου, έπεσε λιπόθυμος.Ο άνδρας σηκώθηκε εντελώς καλά και η Τουρκάλα για να ευχαριστήσει τον Άγιο πρόσφερε το μαντήλι της. Επίσης μια άλλη εκδοχή του θρύλου θέλει τη γυναίκα του Τούρκου αξιωματούχου να δένει την πληγή του στο πόδι από το τσεκούρι με την μαντήλα της τάζοντάς την στον Άγιο Γεώργιο.
Το παράδειγμα αυτό το ακολούθησαν και οι χριστιανοί και έτσι πέρασε από γενιά σε γενιά φτάνοντας μέχρι σήμερα…». Από τότε η μονή ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος Μανδηλάς.
Στην Καλαμπάκα κάθε χρόνο το Πάσχα αναβιώνει το έθιμο των μαντηλιών.Σύμφωνα με αυτό λοιπόν νέοι ζωσμένοι με εκατοντάδες μαντήλια -τάματα πιστών σκαρφαλώνουν στο απότομο βράχο με τη βοήθεια σχοινιών.
Σκοπός τους να κρεμάσουν τα καινούργια μαντήλια -τάματα και να πάρουν πίσω τα περσινά τα οποία αφού κατεβαίνουν από τον απότομο βράχο τα μοιράζουν στους πιστούς ως φυλαχτά. Η ανάβαση του βράχου είναι μια προσπάθεια ιδιαίτερα δύσκολη και επικίνδυνη μιας και για να πραγματοποιηθεί απαιτούνται τεχνικές αναρρίχησης.
(Φωτο αρχείου)
Πολλές ήταν οι πτώσεις από αναρριχητές στο εκκλησάκι , και παρ’ όλο το ύψος , ποτέ όμως δεν τραυματίστηκε κανένας .Αυτό το αποδίδουν στην ευλογία του Αγίου σε όσους τον τιμούν με το ανέβασμα στον βράχο.
Ανηφόρα μέχρι το εκκλησάκι και αρκετά πέτρινα σκαλοπάτια να συγκρατούν τα βήματά μας και μιας που εμείς απέχουμε κατά πολύ από το να χαρακτηριστούμε αναρριχητές, μεταφέροντας συγχρόνως και λαμπάδες ίσα με το μπόι μας, φτάσαμε κατάκοπες στο ξωκκλήσι.
Το πρώτο πράγμα που επιτέθηκε ανελέητα στις αισθήσεις μας ήταν το επιβλητικότατο τοπίο. Όλες οι αποχρώσεις του πράσινου ξεδιπλώθηκαν μπροστά στη έκθαμβη ματιά μας χορεύοντας με ήχους συνυφασμένους με το δάσος και την ωμή χάρα.Εκκωφαντική ησυχία …σμαραγδί όνειρα και γκρίζες βραχώδεις αισθήσεις. ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ!
Τέλεια σύνδεση με το Θείο….
Ανάψαμε το καντηλάκι στην χάρη του Αγίου, ρουφήξαμε την ιερότητα του χώρου, φωτογραφίσαμε την εκπάγλου καλλονής ομορφιά ….και αποχωρήσαμε με ανάλαφρη καρδιά και βαριά βήματα-δεν θέλαμε με τίποτα να φύγουμε αλλά …αυτό το ΠΡΕΠΕΙ -που αλλοιώνει πολλές ονειρικές στιγμές της ζωής μας -μας ανάγκασε σε φυγήν.
Μια στάση στο μουσείο γεωλογικής ιστορίας , δυό λογάκια με μερικούς τουρίστες της περιοχής…σφύζει από κόσμο η Καλαμπάκα όλο το χρόνο -τουριστικό μέρος είναι άλλωστε-και ένα καφεδάκι στη ταράτσα ήταν ο επίλογος της χθεσινής εξόρμησης…Θα το επαναλάβουμε σύντομα…ήταν πολλή μικρή η δόση έκστασης και ομορφιάς που πήραμε…..Που να μας φτάσει να βγάλουμε Φθινόπωρο!!!!!!
Ιωάννα Κρίκου
