25-10-1948: Οι Έλληνες σε εμφύλιο πόλεμο … Ένας επιστρατευμένος δια βίας από τα Θεσσαλικά Βραγκιανά θυμάται ….αδιανόητες κακουχίες και βάσανα !

Πριν 74 μόλις χρόνια οι Έλληνες πολεμούσαν αναμεταξύ τους σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στα ψηλά βουνά των Αγράφων ,η κάθε πλευρά ,όπως υποστήριζε :

για το δίκιο και τη λευτεριά …για το καλό του λαού και της πατρίδας ….

• Από τα χειρόγραφα  του Άγγελου  Ευ Παπακώστα ( που αργότερα το 1957 χειροτονήθηκε ιερέας στην ιστορική Μονή Παναγίας της Προυσιώτισσας – στον Προυσσό Καρπενησίου / σήμερα 99 ετών ) ξεφυλλίσαμε τις 79 πυκνογραμμένες σελίδες του Ημερολογίου του , της προσωπικής μαρτυρικής πορείας του :

-από τις 25 Οκτωβρίου 1948 ,οπότε δια βιας επιστρατεύθηκε μαζί με άλλους Νέους Βραγκιανίτες από ομάδα του ΔΣΕ ( αριστερούς ) στο Σχολείο του χωριού / ~[δωρεά του Ανδρέα Συγγρού από το 1905 ]/

-έως 15 Φεβρουαρίου 1949 ,οπότε και κατάφερε να διαφύγει από τις τάξεις του ενόπλου ΔΣΕ , να κερδίσει μέσα από αδιανόητες ( για σήμερα) περιπέτειες ……βάσανα και τραγικά διλήμματα …

• 110 μέρες «πολεμιστής» εξ ανάγκης ….σε έναν τυφλό άδικο πόλεμο . Ταξικό για τους μεν ….Εθνικό για τους δε !

——————////////————————-
@ Γράφει ο πατήρ Άγγελος (1923- ):

…Βουνά μην πρασινίζετε
πουλιά μην κελαΐδήτε
για τα δικά μου βάσανα
να πενθοφορεθήτε ….

25 Οκτωβρίου 1948: Ανέτειλεν η ημέρα της παραμονής του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου και προστάτη των Βραγκιανών Αργιθέας Καρδίτσας.

Η χαρά της εορτής μεταβλήθηκε εις πένθος ωδής. Ανατέλλοντος του ηλίου λίαν πρωί της 25ης Οκτωβρίου οι άνθρωποι του χωριού κοιμόντουσαν ακόμη αμέριμνοι .

Στρατιά συμμοριτών (ΣΣ: αριστερών ανταρτών ) εκύκλωσε από όλα τα άκρα του ορίζοντος του χωριού μας. Ομάδες ανταρτών τότε διεσπάρησαν …με αποφασιν να επιστρατεύσουν νέους κ νέες των Βραγκιανών.

Οι άνθρωποι έντρομοι έτρεχαν δεξιά αριστερά προς διάσωσιν, μάταια όμως !

Ο εχθρός ήταν παντού ,οι αντάρτες διασκορπισμένοι. Φώναζαν : μην φοβάστε ..θα πάμε όλοι στο σχολείο να σας ομιλήσωμε και θα φύγετε γρήγορα.

Πράγματι όλοι κάνοντας τον σταυρό μας ακούσαμε τις διαταγές …φόβος και τρόμος κυρίεψε όλους ,μέσα σ’ αυτούς και εγώ ο ίδιος (ηλικίας 25 ετών). Θέλησαν να πάρουν δια βιας και τον παπά του χωριού (Κωνσταντίνο Μπαμπάτσικο), ζητώντας να πληρώσει χαράτσι για την φυγή του γιου του γιατρού (Παύλου Μπαμπάτσικου). Ο ιερεύς αντιστάθηκε ,τους ομιλησε νευρικά …τελικά τον πήραν με το ζόρι και εκείνον ….

Νέα κορίτσια ,ευτυχώς δεν έπιασαν …κατάφεραν όλα να κρυφτούν εγκαιρα .

Μας χώρισαν σε δυο ομάδες : έως 40 ετών και άνω των 40 ετών άνδρες.

Ο Αρχηγός των ανταρτών ρώτησε : ποιος θέλει να ακολουθήσει στον αγώνα ;

Κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει .νόμιζαν πως αν δεν θέλουν θα τους αφίσουν. Αυτό δυστυχώς ήταν ένα κόλπο για να δουν με τι ανθρώπους έχουν να καμουν.

Εγώ είδα δεν μίλησε κανένας και για να τους παίξω και εγώ …κόλπο ,σηκώθηκα μόνος μου,κατόπιν σηκώθηκε και ο Γεώργιος Δεληγιαννης και πήγαμε προς το μέρος των ανταρτών .

Τότε φώναξε ο Αρχηγός τους : τι καθόσαστε εσείς οι άλλοι ; Ή νομίσατε πως θα μείνετε πίσω ;

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης …θρήνοι και κοπετά επικρατούσαν εκείνην την ώρα…είχαμε νεκρωθεί όλοι….δεν ελπίζαμε πως θα γυρισωμεν πάλι στο αγαπημένο μας χωριό. Ολόκληρο το χωριό την ώρα αυτή είχε πένθος…ούτε πουλάκι δεν Ακουγόταν λες και αυτά εσιώπησαν…ολοι στη γραμμή εμείς οι νέοι …δεξιά και αριστερά μας συνόδευαν οι άπιστοι αιμοχαρίδες.

Βλέποντας την θεία μου παπαδιά ( Ολγα Μπαμπατσικου) ξέσπασα σε απαρηγόρητα κλάματα ,έκανα τον σταυρό μου και κίνησα.

Προσευχόμουν στον Θεό , ζητώντας τη στήριξη Του.

Φθάσαμε πεζοπορώντας στα Ρογκια ,όπου επιστράτευσαν και άλλους νέους.φθάσαμε στον Πλατανιά…..δήθεν για φαγητό ,αλλά για να νυχτώσει ώστε μην τους δει ο κόσμος και κρυφτούν οι νέοι. Στην Πρασιά πήραν δια βιας και άλλους .

….. από το Ραπτόπουλο στην Γρανίτσα, στη Χρύσοβα…

Την παραμονή Αγίων Αναργυρων 1-11-1948 μας συγκέντρωσαν έξω από την εκκλησία και μας λέγανε πολεμικά κηρύγματα ,πως πρέπει να πολεμίσωμε να νικήσωμε δια να ησυχάσουμε ( να έρθει η ειρηνη).Εγώ τότε είπα , οτι το Ευαγγέλιο δεν λέγει να σκοτώνει ο ένας τον άλλον ! Η πληρωμή μου ήτο!

« Με θυμιατήρια και με ψαλμοδίες δεν θα φύγουν οι φασιστες ,θέλουν όπλα και μαχαίρια για να φύγουν και να ησυχάσουν. ..» φώναξε ο αρχηγός τους.

Χωρίς να πω άλλη λέξη πήγα στην εκκλησία να διαβάσουμε τον εσπερινό (ηταν ψάλτης) μαζί με τον θείο μου ιερέα από τα Βραγκιανά……

…Αφού μας έκαναν πολιτικό μάθημα ….τι θα κανουν μόλις πάρουν την εξουσία …μας εκπαίδευαν σε ασκήσεις μάχης και γυμνάσια…μας χώρισαν σε ταξιαρχίες και τάγματα. Εγώ έπεσα τάγμα Ρουμελης ,172 ταξιαρχία ,2α Μεραρχία του Διαμαντή.

Μαζί είχα τους χωριανούς μου Γ. Χαντζή και Βασίλειον Σελίμην…

Πέρασα στρατοδικείο ως ύποπτος λιποταξίας….γλύτωσα με θέλημα Θεού την εκτέλεση….ακολούθως λάβαμε διαταγή να βαδίσωμε να χτυπήσουμε την πόλη της Καρδίτσας…..Νεβροπολη Νεοχώρι…..Καλλιφώνι .,Μαστοραυγιάνη Αγράφων…Απιδιά…

////////////////////////////////

Μέρος δεύτερον

Η φυγή μου από τον συμμοριτισμό (σσΔΣΕ ) την 14ην Φεβρουαρίου το εσπέρας το έτος 1949 (η συνέχεια σε επόμενο σημείωμα).

Επιμέλεια: Δημήτρης Κ Παπακώστας 5-8-22