Γράφει ο Γιώργος Πάττας (Ο Φηγουσιώτης)
Ιστότοπος: ofigousiotis2.blogspot.com
.
Φάκελος “Νερόμυλος της Οξυάς, αριθ.2 :
(Η δημοσίευση αυτή στοχεύει στην ενημέρωση του κοινού για την υπόθεση του μύλου της Οξυάς, αλλά επέχει και θέση Υπομνήματος προς όλες τις εμπλεκόμενες, με την υπόθεση, Αρχές)!
Eισαγωγή
Αυτονόητο ότι ο μύλος της Οξυάς χτίστηκε από το Ναό του Αγίου Δημητρίου από καταβολής του χωριού – πριν, δηλαδή, από 600 περίπου χρόνια! Όλα τα έγκυρα καταγεγραμμένα ιστορικά στοιχεία και η παράδοση της Οξυάς αυτό μαρτυρούν, με απόλυτη σαφήνεια. Αυτονόητο, επίσης, ότι και ο περιβάλλων χώρος του μύλου ανήκει στο Ναό, καθώς ο μύλος, όπως θα δούμε, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς αυτόν το χώρο που ήταν λειτουργικά συνδεδεμένος μαζί του. Πού, λοιπόν, το πρόβλημα και ποιος το δημιούργησε; Υπόλογο γι’ αυτό είναι το Δασαρχείο Μουζακίου και 2-3 υπάλληλοί του που ενεπλάκησαν στην υπόθεση!
Χρειάζονται, λοιπόν, νομική κάλυψη τα αυτονόητα; Ή μήπως χρειάζεται κάτι περισσότερο η ελληνική Δικαιοσύνη από το να γνωρίζει ατόφια την αλήθεια, προκειμένου να αποδώσει το δίκαιο προς την πλευρά που το δικαιούται; Αυτά είναι δύο καίρια ερωτήματα που απασχολούν έντονα την κοινή γνώμη, όταν ακούν να γίνεται λόγος, τόσο για την απονομή της δικαιοσύνης όσο και για την υπόθεση του νερόμυλου της Οξυάς, της οποίας υπόθεσης το περιεχόμενο και η ουσία της έχουν κυριολεκτικά εκτραπεί – όχι τυχαία! – από την πραγματική τους κοίτη. Μένει να δούμε το “πώς” και το “γιατί”.
α. Σύντομη αναφορά στο περιεχόμενο της υπόθεσης
- Στοιχεία από την Ιστορία και την παράδοση της Οξυάς
Σύμφωνα με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, το χωριό της Οξυάς ιδρύθηκε εκεί γύρω στα 1400 μ.Χ., από μία παρέα διωκόμενων από τους Τούρκους, σχεδόν αμέσως μετά την πρώτη κατάληψη της Θεσσαλίας από τους Οθωμανούς(1393). Αϊλίτσι ήταν το όνομα του πρώτου εκείνου οικισμού, όπου το σημερινό Παλαιοχώρι (βλ. σχετικά και θεματική ενότητα 108 αυτού του (αρχικού) ιστότοπου). Δύο περίπου δεκαετίες αργότερα, ιδρύθηκε το δεύτερο και πιο μεγάλο χωριό – όπου το σημερινό κεντρικό χωριό της Οξυάς – με την ονομασία Σιάμου, ή Σιάμος και Σάμη. Μέσα στα επόμενα χρόνια – μάλλον λιγότερα της δεκαετίας – κτίστηκε ο Ναός του Αγίου Δημητρίου, στο Κέντρο του, και σχεδόν αμέσως κινήθηκαν οι διαδικασίες για το χτίσιμο του εν λόγω νερόμυλου, στην ακροποταμιά κοντά στο συνοικισμό των Παλιάμπελων, μιας και οι αλεστικές ανάγκες ήταν πιεστικές για την επιβίωση των κατοίκων. Ειρήσθω εν παρόδω ότι την εποχή εκείνη, ούτε κράτος υπήρχε, ούτε οργανωμένη κοινότητα. Ο λαός ήταν συγκεντρωμένος γύρω από την εκκλησία του και στηριζόταν μόνο στη βοήθειά της! Τα επίσημα καταγεγραμμένα στοιχεία για το μύλο εν συντομία είναι τα εξής:
1. Το ότι ο εν λόγω νερόμυλος ανήκε – και ανήκει – στο Ναό του Αγίου Δημητρίου γίνεται σαφής αναφορά στο βιβλίο μου “Ιστορία και παράδοση της Οξυάς Καρδίτσας και της περιοχής των Αγράφων”, 1995, σελ.94. Επί τη ευκαιρία, μία διευκρίνηση: Όταν λέω, στην ίδια σελίδα, ότι ο μύλος “είναι πολύ παλιός, περίπου από τις αρχές του αιώνα”, εννοώ ως κτίριο και όχι ως μύλος που προϋπήρχε από την εποχή της τουρκοκρατίας.
2. Ατράνταχτο στοιχείο ότι ο μύλος υπήρχε και λειτουργούσε το 1454 μ.Χ., είναι ένα φορολογικό κατάστιχο (ΜΜ10) του οθωμανικού κράτους, το οποίο αναφέρεται (με φωτοτυπία του πρωτότυπου εγγράφου) στο βιβλίο του επίσης Οξυώτη δασκάλου – και προϊσταμένου, παλαιότερα, της Γ’ Περιφέρειας Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης – Γιάννη Γκέκα: “Οξυά Καρδίτσας – Προσέγγιση στην Ιστορία της”, 2013, σελ.238.
3. Στο Ναό του Αγίου Δημητρίου διασώθηκε ένα μισθωτήριο συμβόλαιο, του 1949, ότι ο μύλος ενοικιαζόταν από τον τελευταίο – και επί πολλά χρόνια – μυλωνά Βάιο Γκαραβέλα.
4. Υπάρχει, τέλος, και η στοματική παράδοση του χωριού της Οξυάς, η ομολογία των γεροντότερων.
(Για την τεράστια αξία της παράδοσης ενός τόπου, γίνεται λόγος, τόσο στο παραπάνω βιβλίο μου, σελ. 189, όσο και στο τέλος της προαναφερόμενης θεματικής ενότητας 108 αυτού του ιστότοπου).
- Ο επίδικος χώρος γύρω από το μύλο
Από τη στιγμή της κατασκευής του μύλου, ένας χώρος γύρω του ήταν λίαν απαραίτητος για τη λειτουργία του. Δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με τους τέσσερις τοίχους του. Χρειαζόταν έναν ζωτικής σημασίας χώρο, όπου θα σταματούσαν τα ζώα, ώσπου οι κάτοικοι να τα ξαναφορτώσουν το αλεύρι των γεννημάτων τους που μετέφεραν στο μύλο για άλεση. Μέσα σ’ αυτόν το χώρο – 1,5 έως 3 περίπου στρέμματα – ο ναός, μετέπειτα (τα εκάστοτε Εκκλησιαστικά Συμβούλια, δηλαδή, και με την προσωπική εργασία των κατοίκων) κατασκεύασε τα μαντάνια, τη ντριστέλα και φύτεψε μερικές καρυδιές. Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, ωστόσο, θα πρέπει να διευκρινήσουμε κάτι: Ό,τι κατασκευάστηκε εδώ, είχε καθαρά κοινωνικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα και όχι κερδοσκοπικό. Όλα έγιναν για την εξυπηρέτηση του κόσμου. Κανείς δεν πλήρωσε ποτέ κάτι για να εξυπηρετηθεί εκεί στο μύλο. Μόνο το “ξάι” έδιναν (βλ. σχετικά, στην προαναφερθείσα θεματική ενότητα 108 αυτού του ιστότοπου, παράγρ.4). Αυτονόητο, τέλος – κάτι που θα πρέπει επίσης να διευκρινιστεί – ότι ο μύλος και ο πέριξ χώρος του δεν μπορούν να διαχωριστούν. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο! Το Δασαρχείο Μουζακίου, επομένως, που επιχειρεί να διαχωρίσει τον επίδικο αυτό χώρο από το μύλο και να τον αποσπάσει από τον Ναό του Αγίου Δημητρίου, είναι εκτός τόπου και χρόνου! Αδιανόητο! Τα δύο αυτά – ο μύλος και ο γύρω χώρος του – ήταν πάντα και είναι αδιαχώριστα μεταξύ τους! Είναι ο μύλος ιδιοκτησία του ναού; Άρα, είναι ιδιοκτησία του ναού και ο πέριξ χώρος του! Εκείνος που αμφισβητεί την κυριότητα του ναού στο χώρο του μύλου, αμφισβητεί ταυτόχρονα και την κυριότητά του πάνω στο μύλο. Γι’ αυτό και το χαρακτήρισα “αδιανόητο”! Ποιος λογικός άνθρωπος θα τολμούσε να διαχωρίσει ένα σπίτι από την αυλή του; Πόσω μάλλον όταν αυτά τα δύο ακολουθούν την Ιστορία έξι αιώνων ενός τόπου!
- Η δικαστική διαμάχη ξεκίνησε και συνεχίζεται!
Εδώ και δύο χρόνια, το Δασαρχείο Μουζακίου έχει κινήσει τις διαδικασίες για αποβολή του ναού και του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου από τον προαναφερθέντα επίδικο χώρο, που, όπως είπαμε, ήταν πάντα λειτουργικά ενσωματωμένος στο μύλο. Ευτυχώς, όμως, η Δικαιοσύνη δήλωσε “παρών” και αποφάνθηκε επ’ αυτού: Το Πρωτοδικείο Καρδίτσας, με την απόφασή του 86/2018, ακύρωσε την αίτηση του Δασαρχείου Μουζακίου για αποβολή του ναού από το χώρο! Μία σπουδαία δικαστικός, πρέπει να πούμε, ως Πρόεδρος του Πρωτοδικείου, κατάλαβε αμέσως το “παιχνίδι” που παίζεται σε βάρος του Ναού του Αγίου Δημητρίου και του Εκκλησιαστικού του Συμβουλίου και εξέδωσε την πιο σοφή και δίκαιη απόφαση! Δεν είχε, όμως, άλλες αρμοδιότητες, σε ό,τι αφορά στην κυριότητα του επίδικου χώρου, και η διαμάχη συνεχίζεται, πάνω στη βάση της επίδειξης ισχύος εκ μέρους του Δασαρχείου! Και όχι μόνο αυτό, όπως θα δούμε. Η ρήση “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!”, εδώ βρίσκει την πιο απόλυτη έκφρασή της!
- Τα…επιθετικά όπλα του Δασαρχείου και η εχθρική του στάση!
Τα εγκυρότατα ιστορικά στοιχεία και οι ένορκες καταθέσεις των πιο ηλικιωμένων ανθρώπων του χωριού της Οξυάς μαρτυρούν ότι ο μύλος λειτουργούσε αδιάλειπτα, από το 1454 μ.Χ. μέχρι πρόσφατα, όταν μία ισχυρή νεροποντή παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά της – μαζί τον υδραύλακα του μύλου και το χώρο υδροληψίας του – και έκτοτε ο μύλος σταμάτησε να λειτουργεί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Ναός του Αγίου Δημητρίου έχασε και τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα για το μύλο και το γύρω χώρο του. Προσπάθειες έγιναν – και συνεχίζονται – για την αναστήλωση του μύλου, αλλά καμία δεν ευοδώθηκε, γιατί το έργο είναι κοστοβόρο. Αναζητούνται κι εδώ προγράμματα ή γενναιόδωροι ευεργέτες. Το μόνο που μπορούσε να κάνει το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του ναού ήταν να αξιοποιήσει το χώρο του μύλου. Βλέποντας τη συνεχή φθίνουσα πορεία του χωριού τους, θέλησαν να δώσουν μία ανάσα ζωής εκεί στο μύλο. Χρόνο με το χρόνο, διέθεταν ένα μικρό χρηματικό ποσό και έκαναν κάποια μικροέργα κοινωνικού χαρακτήρα – όπως πάντα, άλλωστε. Διαμόρφωσαν έναν χώρο κατάλληλο για μία ετήσια συνάντηση των Οξυωτών – την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου – κάτω από τη σκιά των πλατανιών και των καρυδιών. Πολύ καλή η ιδέα αλλά και η προσπάθειά τους, για χάρη της τοπικής κοινωνίας. Ένα μικρό οίκημα – κυρίως για τη φύλαξη των παλαιών αντικειμένων του μύλου – μία τουαλέτα και ένα εκκλησάκι (που μοιάζει μάλλον με εικόνισμα), ήταν η αφορμή για να δείξει το Δασαρχείο Μουζακίου την εχθρική του στάση απέναντι στο Ναό του Αγίου Δημητρίου και το Εκκλησιαστικό του Συμβούλιο! ‘Oφειλε το Δασαρχείο να παρέμβει; Εκείνος που θα πει, ναι, κάνει λάθος. Αν το Δασαρχείο έλεγε ότι ο χώρος είναι του ναού, ποιος θα τους κατηγορούσε; Κανένας, γιατί θα έλεγαν την αλήθεια! Ήταν θέμα καλής προαίρεσης (και μόνο) που δεν την επέδειξαν. Αν πούμε ότι υπήρχε παρανομία εκεί στο μύλο, αυτή ήταν πολεοδομικού χαρακτήρα και δεν είχε καμία σχέση με κυριότητα του Δασαρχείου στο χώρο. Ας δούμε, όμως, πού στήριξε το Δασαρχείο την παρέμβασή του και ποια ήταν τα….επιθετικά όπλα αυτής της εχθρικής του στάσης:
1. Δεν υπάρχουν τίτλοι κυριότητας από το ναό για τον επίδικο χώρο του μύλου. Πιο πάνω είδαμε ποια η σχέση του μύλου με το χώρο του, αλλά μία αποστομωτική απάντηση γι’ αυτό δίνεται στο τέλος αυτής της δημοσίευσης (υποενότητα.ε).
2. Το καθεστώς της διακατοχής του δάσους της Οξυάς, σύμφωνα με το οποίο τη νομή και τη χρήση του δάσους έχει η Κοινότητα της Οξυάς και την κυριότητα το Δημόσιο ( το Δασαρχείο). Για ποια κυριότητα μιλά εδώ το Δασαρχείο, όταν επί 600 περίπου χρόνια ο χώρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το μύλο και ο μύλος ανήκει στο Ναό του Αγίου Δημητρίου; Και πώς δεν είχε ποτέ εμφανιστεί μέχρι σήμερα το Δασαρχείο – όταν π.χ. κατασκευάζονταν τα μαντάνια και η ντριστέλα – και εμφανίστηκε ξαφνικά τώρα για να αποσπάσει το χώρο από το μύλο και το ναό και να τον παραδώσει….στα ζωντανά του λόγγου, αντί εκεί να γίνονται κοινωνικές συναντήσεις και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις; Να, και κάτι ακόμα, που δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του Δασαρχείου και τις…..ευαισθησίες κάποιων υπαλλήλων του για τη δήθεν μη τήρηση των νόμων: Για να χαρακτηρίσουν τον επίδικο χώρο “δάσος πλατανιών”, πρώτα χρειάστηκε να “εξαφανίσουν” τις καρυδιές του ναού που βρίσκονται μέσα στο χώρο! Δάσος με καρυδιές μέσα είναι ασύμβατα! Το πώς έγινε αυτό, θα το δούμε πιο κάτω.
3. Εκείνο, ωστόσο, που δίνει στο Δασαρχείο την επίπλαστη ψευδαίσθηση της ισχύος και το δικαίωμα μιας θρασύτατης στάσης του απέναντι στο ναό και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, είναι το τρίτο αυτό…υπερόπλο του: Εξαιτίας των παραπάνω δύο στοιχείων και προκειμένου το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο να ενεργήσει οποιαδήποτε αξιοποίηση του χώρου του μύλου – ενός χώρου που ήταν ανέκαθεν του ναού – θα πρέπει να έχει τη συγκατάθεση της αντίδικης πλευράς, δηλαδή του ίδιου του Δασαρχείου που είναι εχθρικά διακείμενο – γιατί, άραγε; – απέναντι στο ναό και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο! Και αν υποτεθεί ότι το Δασαρχείο Μουζακίου δεν δώσει ποτέ αυτή τη συγκατάθεση, ποιος ο κερδισμένος; Τα αγρίμια του δάσους, ασφαλώς! Ζημιά και μόνο ζημιά προκύπτει, για όλους, με τέτοιες λογικές. Πού είσαι καημένε Καραϊσκάκη να ιδείς με τι ασχολούνται – και το διασκεδάζουν κιόλας – οι απόγονοι αυτής της χώρας που έδωσες τη ζωή σου για να τη λευτερώσεις από τους Τούρκους!
(Υπόψη ότι τα τρία υπέργηρα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, αντί να βραβεύονται για το έργο τους και την προσφορά τους προς την τοπική κοινωνία και το κοινωνικό σύνολο, κατηγορούνται κιόλας για κατάληψη δημόσιου χώρου και για…κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις! Ούτε αμύθητης αξίας παραλία της Μυκόνου ή της Σαντορίνης να ήταν η ακροποταμιά της Οξυάς – ενός υπό διάλυση χωριού)!
β. Παρέμβαση του Δασαρχείου λόγω απειλών ή κατευθυνόμενη;
Όσα ακολουθούν σ’ αυτή την υποενότητα β, δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Τα στοιχεία, που παρατίθενται στις παρακάτω παραγράφους, είναι συντριπτικά εναντίον κάποιων προσώπων του Δασαρχείου Μουζακίου και δείχνουν ότι τουλάχιστο τα πρόσωπα αυτά δεν ενήργησαν καθόλου με αγαθές προθέσεις ή από ευαισθησία προς τη νομιμότητα.
1. Τι μου είπαν!
Όταν πριν από μερικά χρόνια επικοινώνησα τηλεφωνικά με το Δασαρχείο Μουζακίου, προκειμένου να ενημερωθώ για το θέμα του νερόμυλου της Οξυάς, άκουσα να μου λένε πράγματα που δεν συμφωνούν καθόλου με όσα στοιχεία αργότερα ήρθαν σε γνώση μου και στην κατοχή μου. Πιο συγκεκριμένα:
– Πρόσωπο του Δασαρχείου, εμπλεκόμενο στην υπόθεση, μου είχε πει τα εξής:
1. “Δεν θα χάσουμε το ψωμί μας εμείς, επειδή η Οξυά θέλει να κάνει κάποιες εκδηλώσεις εκεί στο μύλο”!
2. “Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο πρώτα έπρεπε να φτιάξει το μύλο….”!
Για το δεύτερο, που μου είπε, έγινε αναφορά πιο πάνω. Το έργο της αναστήλωσης του μύλου στοιχίζει και τα κονδύλια δεν υπάρχουν. Ή μήπως θα έβαζε τα χρήματα το Δασαρχείο; (Σας παρακαλώ, όχι γέλια γιατί ο κύριος μίλησε…σοβαρά)!
Για το πρώτο θέμα: Πότε χάνει κανείς το ψωμί του, φίλε μου; Όταν λέει κάποιος την αλήθεια ή όταν καταθέτει ψέματα στο δικαστήριο; Το δεύτερο, ασφαλώς! Όπως θα δούμε στη συνέχεια, άνθρωποι του Δασαρχείου, όχι μόνο δεν είπαν καμία αλήθεια προς τις δικαστικές Αρχές, αλλά στο δικαστήριο κατέθεσαν μόνο ψευδή ή παραποιημένα στοιχεία για την υπόθεση του μύλου! Πριν προχωρήσω, όμως, να πω κάτι ακόμα που μου είπε δεύτερο πρόσωπο του Δασαρχείου: “Γίνονταν συνεχώς ανώνυμα τηλεφωνήματα στο Δασαρχείο και μας απειλούσαν ότι, αν δεν πάρουμε μέτρα για όσα γίνονταν στο μύλο της Οξυάς, θα έχουμε συνέπειες”!
Δηλαδή, φοβήθηκαν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα και γι’ αυτό έκανε την παρέμβασή του το Δασαρχείο; Ιδού η ευκαιρία: Ή να τους πουν να κάνουν μία γραπτή καταγγελία για ό,τι γνωρίζουν, προκειμένου να επιληφθούν της υπόθεσης, ή να ομολογήσουν ευθέως την αλήθεια. Αν εδώ τους έλεγαν ότι ο χώρος ανήκει, επί αιώνες, στο Ναό του Αγίου Δημητρίου, θα έλεγαν ψέματα; Την αλήθεια θα έλεγαν. Και αν υποθέσουμε ότι φοβήθηκαν τις ανώνυμες”απειλές” εναντίον τους, τότε τα ψεύδη τους, όπως θα δούμε, προς τι; Τα ψεύδη και η παραποίηση στοιχείων θα τους προστάτευαν;
2. Τα στοιχεία που εκθέτουν το Δασαρχείο!
1. Το πρώτο προαναφερθέν πρόσωπο του Δασαρχείου μου είχε πει και το εξής για το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο: “Τους είχαμε προειδοποιήσει!”(για τις μικροκατασκευές στο μύλο, εννοούσε).
Εντελώς φυσιολογικό – αλλά και απαραίτητο – θα ήταν να τους είχαν προειδοποιήσει, εφόσον λένε ότι είδαν να γίνονται παρανομίες. Όμως, τι διαπίστωσα όταν ρώτησα το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο; Ποτέ δεν είχαν προειδοποιήσει κανέναν! Ούτε ατομικά, ούτε συλλογικά. Ούτε προφορικά, ούτε γραπτά! Στις περιπτώσεις αυτές, μόνο η γραπτή προειδοποίηση, φυσικά, είναι νόμιμη, έγκυρη και ασφαλής. Ποτέ δεν εστάλη και αυτό συνιστά ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΔΑΣΑΡΧΕΙΟΥ στην υπόθεση του μύλου! Αλλά τι προειδοποίηση να στείλουν, θα μου πείτε, όταν από πουθενά δεν προκύπτει ότι το Δασαρχείο έχει κυριότητα σε ένα χώρο που επί αιώνες ανήκει στο ναό;
2. Το δεύτερο στοιχείο, που εκθέτει το Δασαρχείο, είναι το τοπογραφικό διάγραμμα για τον επίδικο χώρο του μύλου. Συντάκτης του; Μπαλάς Κων/νος, δασονόμος του Δασαρχείου Μουζακίου. Είναι αυτό εδώ:
Όπως βλέπετε – όσο μπορείτε να δείτε, δηλαδή – το διάγραμμα αυτό δείχνει μόνο τις σημερινές μικροκατασκευές στο χώρο και το δάσος των πλατανιών. Τίποτε άλλο! Δεν φαίνονται πουθενά, ούτε η ανακατασκευασμένη από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ντριστέλα, ούτε μία εξαιρετική βρύση που κατασκευάστηκε το 2013, στη μνήμη του τελευταίου μυλωνά (Βάιου Γκαραβέλα), από τα εγγόνια του. Αυτά βρίσκονται μέσα στον ίδιο χώρο του μύλου, υπόψη, αλλά δεν φαίνονται, ούτε αναφέρονται πουθενά! Δεν φαίνονται πουθενά, επίσης, ούτε καν ο ερειπωμένος σήμερα μύλος – τα μαντάνια φυσικό είναι να μη φαίνονται γιατί τα εξαφάνισε η νεροποντή που προανέφερα – αλλά ούτε και οι καρυδιές. Για τις καρυδιές θα μιλήσουμε εκτενέστερα πιο κάτω τι συνέβη. Ήταν απαραίτητο όλα αυτά να φαίνονται στο τοπογραφικό – ή τουλάχιστο να αναφέρονται κάπου. Δεν είναι απορίας άξιο το γιατί δεν αναφέρονται; Οπωσδήποτε, ναι. Επίτηδες έγινε αυτό, ώστε να δοθεί στους δικαστές διαστρεβλωμένη ή ψευδής εικόνα για το χώρο! Βλέποντας το συγκεκριμένο τοπογραφικό διάγραμμα ένας δικαστικός, αμέσως θα σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για ΚΑΤΑΛΗΨΗ δημόσιου χώρου! Αν, όμως, φαίνονταν στο διάγραμμα όλα τα παραπάνω, τότε ο δικαστικός θα αναρωτιόταν;
– Ποιος κατασκεύασε το μύλο; Το Δασαρχείο; Όχι. Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου τον κατασκεύασε. Ποιος κατασκεύασε τα μαντάνια και την ντριστέλα; Το Δασαρχείο; Όχι. Ο ναός τα κατασκεύασε. Όλα, δηλαδή, στο χώρο του μύλου – εκτός από τη βρύση, όπως είπαμε – τα κατασκεύασε ο ναός. Άρα, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του ναού γιατί να μην έχει το δικαίωμα να συνεχίσει να κάνει και σήμερα κάποιες κατασκευές; Το σωστό, φυσικά, θα ήταν να είναι όλα τα μικροκτίσματα νόμιμα μέσα στο χώρο, αλλά, να, που το Δασαρχείο δεν έδινε τη συναίνεσή του! Έτσι, φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα και σε μία υπόθεση πραγματική γάγγραινα, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, όπου σέρνονται στα δικαστήρια – με βαριές κατηγορίες – άνθρωποι του μόχθου και της προσφοράς! Κατάντια της εποχής μας; Το τοπογραφικό διάγραμμα, δια της παραλείψεως ή της αλλοίωσης των στοιχείων του χώρου του μύλου, συνιστά το ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ εκ μέρους του Δασαρχείου ή του συγκεκριμένου υπαλλήλου του!
- Το τρίτο στοιχείο, που δείχνει με καθαρότητα τη σκόπιμη αλλοίωση των πραγματικών δεδομένων εκ μέρους του Δασαρχείου – ή του υπαλλήλου του – προκειμένου να παραπλανηθούν οι δικαστικές Αρχές, είναι οι τέσσερις καρυδιές που υπάρχουν μέσα στον επίδικο χώρο του μύλου. Σύμφωνα με το σκεπτικό του Δασαρχείου ή του υπαλλήλου του, οι καρυδιές αυτές έπρεπε έντεχνα να “εξαφανιστούν”, όπως είπαμε, γιατί αλλοίωναν την έννοια του δάσους, πάνω στο οποίο το Δασαρχείο Μουζακίου στην περίπτωση της Οξυάς έχει την κυριότητα. Εδώ οι καρυδιές αλλοίωναν και την έννοια του “διακατεχόμενου”, άρα, έθεταν εν αμφιβόλω και το στοιχείο της κυριότητας επί του δάσους, επομένως και της κυριότητας επί του χώρου του μύλου!
Ως γνωστό, δάσος σημαίνει άγρια αυτοφυή δέντρα. Οι καρυδιές, όμως, ούτε άγρια δέντρα είναι, ούτε αυτοφυή. Είναι ήμερα και καρποφόρα, που δείχνουν ότι από κάποιον ή κάποιους φυτεύθηκαν, επομένως, δείχνουν ότι εδώ υπάρχει ιδιοκτησία. Ας προσεχθεί, όμως, και κάτι άλλο: Οι καρυδιές αυτές φυτεύθηκαν στη θέση τριών άλλων καρυδιών, τεράστιων σε ύψος και πάχος κορμού, όπως ομολογούν οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι της Οξυάς που τις θυμούνται. Ήταν απροσδιόριστης ηλικίας οι καρυδιές αυτές και κάποτε κόπηκαν, ίσως γιατί είχαν γεράσει. To στοιχείο αυτό αναφέρεται και στις ένορκες καταθέσεις ηλικιωμένων ατόμων του χωριού. Για τις υπάρχουσες σήμερα καρυδιές, ακόμα και οι νεότεροι κάτοικοι του χωριού της Οξυάς θυμούνται ότι τις φύτεψε, πριν από τουλάχιστο σαράντα χρόνια, ο συγχωριανός – που υπήρξε και κοινοτικός σύμβουλος – Θωμάς Χρ. Μπλέτσας. Τις φύτεψε φυσικά για λογαριασμό της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου. Δυστυχώς, ο Θωμάς σήμερα δεν ζει, για να μας τα πει ο ίδιος. Σκοτώθηκε την παραμονή του Αη-Λιά, το 1991, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ένα γεγονός που καταγράφεται και στην τότε εφημερίδα του χωριού “Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΞΥΑΣ”, στο φύλλο του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (το ρεπορτάζ είχα κάνει ο ίδιος).
H συνέχεια του σκεπτικού του Δασαρχείου
Πιο πάνω, είδαμε για ποιο λόγο έπρεπε οι καρυδιές να “εξαφανιστούν” από το χώρο του μύλου. Εδώ θα δούμε τη συνέχεια αυτού του σκεπτικού του Δασαρχείου. Ακούστε, λοιπόν, τι σκαρφίστηκαν, όπως όλα δείχνουν, κάτι που τεκμαίρεται από την κατάθεσή τους στο δικαστήριο: Με όσα υποστήριξαν στο δικαστήριο, ήθελαν να πουν ότι το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Δημητρίου σκέφτηκε πονηρά, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του ότι ο χώρος του μύλου είναι του ναού (κοινώς βακούφιος) και όχι διακατεχόμενος και του δημοσίου. Πρώτα φύτεψε τις καρυδιές – ισχυρίστηκαν εμμέσως – και αργότερα ξεκίνησε τις μικροκατασκευές του στο χώρο! Ας δούμε, όμως, αν αυτό ισχύει και ποια είναι η αλήθεια.
Μάρτυρας, που ανέπτυξε στο δικαστήριο τις θέσεις του Δασαρχείου, ήταν ο ίδιος υπάλληλος που συνέταξε και το τοπογραφικό διάγραμμα (Μπαλάς Κων/νος). Στο Πρωτοδικείο Καρδίτσας, ο υπάλληλος αυτός κατέθεσε ότι οι τέσσερις καρυδιές στο χώρο του μύλου δεν έχουν ζωή πάνω από 15-20 χρόνια! Σε ερώτηση της σπουδαίας, όντως, προέδρου “Από πού το συμπεραίνει αυτό;”, απάντησε ότι το συμπεραίνει από το γεγονός ότι ο κορμός των καρυδιών δεν είναι αρκετά χοντρός! Ουδέν αναληθέστερο, γι’ αυτό και το ΤΡΙΤΟ ΨΕΜΑ (χοντροειδές) είναι γεγονός! Η κατάθεση αυτή δείχνει με απόλυτο τρόπο τις προθέσεις του ιδίου του υπαλλήλου και του Δασαρχείου να παραπλανήσουν τις δικαστικές Αρχές! Πήγα στο χώρο και τον μελέτησα προσεκτικά επί δύο ώρες. Δεν είδε ο κύριος Μπαλάς πού βρίσκονται σήμερα οι τέσσερις αυτές καρυδιές; Δεν είδε ότι βρίσκονται κάτω από τη σκιά των πλατανιών; Ή μήπως δεν γνώριζε τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Και πρακτικά να ιδεί κανείς το θέμα, θα καταλάβει αμέσως, αλλά εγώ θα μείνω στο επιστημονικό του κομμάτι, το οποίο ο κύριος Μπαλάς γνώριζε πολύ καλά, αλλά δεν το είπε στο δικαστήριο, για προφανείς σκοπούς!
Η εξήγηση για το ελλειμματικό πάχος του κορμού των καρυδιών
Ένα δέντρο, για να μεγαλώσει φυσιολογικά, χρειάζεται δυο πράγματα: Νερό και θρεπτικά συστατικά, που τα παίρνει από το έδαφος με τις ρίζες του, και φως του ήλιου. Έτσι, μέσω της φωτοσύνθεσης, παράγει την τροφή του και τρέφεται. Αν, όμως, λείψει ένα από αυτά τα στοιχεία – πόσω μάλλον και τα δύο – τότε η ανάπτυξή του δεν θα είναι κανονική και φυσιολογική. Οι καρυδιές μας εδώ έχουν έλλειμμα στο φως του ήλιου. Στις περιπτώσεις αυτές, παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Για να μπορέσουν να επιβιώσουν, παίρνουν πιο πολύ ύψος, προσπαθώντας να βρουν το φως του ήλιου, και αυτό αποβαίνει σε βάρος του πάχους του κορμού τους που παραμένει ατροφικός! Ο κορμός τους, δηλαδή, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ελάχιστα χοντραίνει. Αυτό δεν το γνώριζε ο κύριος αυτός; Το γνώριζε, αλλά είπαμε: Το απέκρυψε επιμελώς και σκόπιμα! Αν πάλι δεν το γνώριζε – να το πούμε κι αυτό – τότε να καταθέσει το πτυχίο του και να ζητήσει συγνώμη από την κοινωνία, γιατί επί δεκαετίες κατείχε μία θέση που δεν την άξιζε! Στην περίπτωσή μας, θεωρώ ότι έγινε προσπάθεια παραπλάνησης του δικαστηρίου, άρα, από τις αρμόδιες Αρχές θα πρέπει να εξετασθεί το ενδεχόμενο να προκύπτουν και ποινικές ευθύνες! Μπορεί, βέβαια, ο νόμος να δίνει το δικαίωμα στους μάρτυρες να καταθέτουν ό,τι εκείνοι θέλουν, αλλά ας μην ξεχνάμε και το αδίκημα της ψευδορκίας. Αν, επίσης, συνδυαστούν όλα τα ψεύδη – και οι αλλοιώσεις στοιχείων – που προαναφέρθηκαν, τότε πιστεύω ότι στοιχειοθετείται, όχι μόνο το αδίκημα της επιχείρησης να παραπλανήσουν τις δικαστικές Αρχές, αλλά και αυτό της συνωμοτικής συνέργειας κατά του Ναού του Αγίου Δημητρίου και των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, που αδίκως διώκονται!
Δίκαιο για τις καρυδιές έχει ο λαός της Οξυάς!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι ισχυρισμοί του Δασαρχείου και του υπαλλήλου του – ότι, δηλαδή, οι καρυδιές φυτεύθηκαν το πολύ πριν από 15-20 χρόνια – αυτομάτως ακυρώνονται. Από το 1991 – όταν σκοτώθηκε, όπως είδαμε πιο πάνω, ο Θωμάς Μπλέτσας – έχουν περάσει μέχρι σήμερα ήδη 28 χρόνια. Αλλά και πόσα χρόνια πριν πεθάνει ο Θωμάς είχε φυτέψει τις καρυδιές; Να, που βρισκόμαστε κοντά σ’ αυτό που λέει ο κόσμος της Οξυάς ότι, δηλαδή, οι καρυδιές φυτεύθηκαν τουλάχιστο πριν από σαράντα χρόνια. Πονηρές σκέψεις, επομένως, δεν έκανε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Δημητρίου αλλά κάποιοι άλλοι! Ποτέ ένας λαός δεν λέει ψέματα, όταν εκφράζεται αυθόρμητα και χωρίς να κατευθύνεται. Αυτό είναι ένα μόνο από τα θετικά στοιχεία της αυθεντικής παράδοσης ενός λαού.
Σχόλιο: Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι και οι πιο ηλικιωμένοι άνθρωποι της Οξυάς βεβαιώνουν την αλήθεια, όταν υποστηρίζουν ότι οι σημερινές καρυδιές φυτεύθηκαν στη θέση τριών άλλων, τεράστιων και με πολύ χοντρό κορμό. Το γιατί εκείνες αναπτύχθηκαν τόσο πολύ, σε αντίθεση με τις σημερινές, αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι παλαιότερες δεν είχαν καθόλου έλλειμμα σε ηλιακό φως. Τα πλατάνια τότε ήταν πολύ πιο αραιά και δεν έριχναν σκιά πάνω στις καρυδιές. Το Δασαρχείο μας δεν ξέρω τι λέει τώρα επ’ αυτού: Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου είχε φυτέψει και άλλες καρυδιές στο χώρο του μύλου, πριν από πολλά-πολλά χρόνια που κανείς δεν θυμάται πότε ακριβώς! Επομένως, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο διατηρεί πάντα το δικαίωμα να λέει ότι ο χώρος είναι του ναού! Όχι μόνο οι άνθρωποι του χωριού και οι καρυδιές, αλλά ακόμα και οι….πέτρες το ομολογούν αυτό εκεί στην ακροποταμιά!
γ. Η αυτοψία – φωτοερμηνεία
Τέλος, υπάρχει και η φωτοερμηνεία του τοπογραφικού διαγράμματος, την οποία διενήργησε ένας άλλος υπάλληλος του Δασαρχείου Μουζακίου, ο Απόστολος Γκόζκος, δασολόγος. Ούτε και εδώ αναφέρονται πουθενά οι τέσσερις καρυδιές στο χώρο του μύλου. Δεν θα έπρεπε; Ναι, μεν, η φωτοερμηνεία γίνεται επί του περιεχομένου του τοπογραφικού διαγράμματος ή των ορθοφωτοχαρτών περασμένων εποχών, αλλά εδώ έχουμε και αυτοψία. Επισκέφθηκε το χώρο του μύλου ο κ. Γκόζκος για να συντάξει την έκθεσή του, αλλά πουθενά δεν αναφέρει ότι μέσα στο χώρο – και στο δάσος των πλατανιών – υπάρχουν και τέσσερις καρυδιές. Γιατί, άραγε; Προφανώς, γιατί συντάχθηκε με το σκεπτικό του Δασαρχείου και του συναδέλφου του.
Ο χώρος σήμερα έχει την έννοια του δάσους κατά 80-90%, μας λέει στην έκθεσή του ο κύριος Γκόζκος. Οι καρυδιές, όμως, ως καρποφόρα δέντρα, δεν συνάδουν με την έννοια του δάσους και αυτό, νομίζω, θα έπρεπε να είχε επισημανθεί – έστω και τυπικά, αν οι προθέσεις του ήταν αγαθές και ήθελε να πει όλη την αλήθεια. Ήθελε;
δ. Ποιοι, τελικά, οι καταληψίες;
Μετά τα όσα προηγήθηκαν, πραγματικά αναρωτιέται κανείς, ποιοι, τελικά, είναι εδώ οι καταληψίες! Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ή το Δασαρχείο; Το λέω αυτό γιατί, το μεν καθεστώς του “διακατεχόμενου” – προκειμένου για το δάσος της Οξυάς – καθορίστηκε με δικαστική απόφαση του Εφετείου Λάρισας το 1922, ο δε νερόμυλος, περί ου ο λόγος, κατασκευάστηκε από το Ναό του Αγίου Δημητρίου κάπου κοντά στα 1430 μ.Χ.! Το 1454, πάντως, υπήρχε και λειτουργούσε (βλ. πιο πάνω, υποενότητα α,1). Το κοινωφελές και δημιουργικό του έργο συνεχίζει και σήμερα ο Ναός του Αγίου Δημητρίου, όπως συνέβαινε πάντα στον ίδιο αυτό χώρο! Μάλλον, άλλοι είναι εδώ οι καταληψίες, όπως δείχνουν τα στοιχεία, τα γεγονότα και τα αποτελέσματα, και όχι το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο!
ε. Για την Ακρόπολη υπάρχουν τίτλοι κυριότητας;
Ο προαναφερθείς, πιο πάνω, υπάλληλος του Δασαρχείου – θα κρατήσω την ανωνυμία του για λόγους δεοντολογίας – στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, μου είπε και το εξής, σε έντονο και κυνικό ύφος: “Λένε ότι ο χώρος είναι του ναού. Τίτλους κυριότητας έχουν; Όχι! Άρα, ο χώρος δεν τους ανήκει, είναι διακατεχόμενος και ανήκει στο δημόσιο”! Τόσο απλά και με μία μονοκονδυλιά τα διέγραψε όλα ο κύριος αυτός!
Έτσι έχουν τα πράγματα, κύριοι; Και ερωτώ τον εξοργιστικό αυτόν υπάλληλο, αλλά και κάθε κακόπιστο ή εμπλεκόμενο με την υπόθεση του μύλου: Για την Ακρόπολη των Αθηνών υπάρχουν τίτλοι κυριότητας; Άφησε ο Περικλής, τον 5ο αιώνα π.Χ.,τίτλους κυριότητας; Και, επειδή η Ακρόπολη δεν έχει τίτλους κυριότητας, δεν είναι των Αθηνών και της Ελλάδας; Πού χάθηκε το φιλότιμο, η λογική, η εντιμότητα, η φιλαλήθεια και η έννοια περί Δικαίου σ’ αυτή τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία; Και αυτός ο ερειπιώνας σήμερα, εκεί στην ακροποταμιά, για την Οξυά Ακρόπολη είναι! Η διαφορά τους είναι μόνο θέμα χρονικής απόστασης και επιπέδου πολιτισμού κάθε εποχής που άκμασε το καθένα. Χάρη σ’ αυτόν το σημερινό ερειπιώνα (νερόμυλο) επιβίωσαν οι κάτοικοι αυτού του χωριού, επί έξι περίπου αιώνες και κυρίως την περίοδο της τουρκοκρατίας, σε μία χώρα που βρισκόταν στο ναδίρ της απόλυτης παρακμής της! Η ιστορία αυτού του μύλου – και του άρρηκτα συνδεδεμένου μαζί του πέριξ χώρου του – ακολουθούν την ίδια την Ιστορία αυτού του τόπου. Θα τη διαγράψουν σήμερα – και θα τα διαχωρίσουν αυτά μεταξύ τους – κάποιοι υπάλληλοι του Δασαρχείου Μουζακίου; Πόσω μάλλον, όταν αυτοί οι υπάλληλοι δεν κατάγονται καν από αυτό το μέρος, ούτε ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν κάτι για την Ιστορία και την παράδοση αυτού του χωριού!
Σ υ μ π ε ρ α σ μ α τ ι κ ά
Συμπερασματικά, θα λέγαμε τα εξής για την υπόθεση του νερόμυλου της Οξυάς:
Όταν οι φρικτές σκοπιμότητες της σήμερον συναντώνται με ψευδή ή αλλοιωμένα στοιχεία – που κατατέθηκαν στις δικαστικές Αρχές – σε μία επιχείρηση ακύρωσης και καπελώματος της ιστορίας ενός μύλου και του περιβάλλοντος χώρου του και κατ’ επέκταση της Ιστορίας ενός χωριού, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα και το συνεχές και αδιάψευστο κοινωνικό έργο και την τεράστια προσφορά ενός ναού προς την τοπική κοινωνία, επί 600 περίπου χρόνια – και δη σε δύσκολους καιρούς – τότε ουσιαστικά επιχειρείται να ακυρωθούν τα αυτονόητα στη ζωή και παράγεται το γελοίον μιας υπόθεσης!
Κύριοι δικαστές,
Έχετε μπροστά σας ατόφια την αλήθεια για την υπόθεση του νερόμυλου της Οξυάς και του λειτουργικά συνδεδεμένου μαζί του πέριξ χώρου. Ο χώρος αυτός ανήκε ανέκαθεν μέχρι σήμερα στο Ναό του Αγίου Δημητρίου Οξυάς και μαζί με το μύλο χρησιμοποιούνταν μόνο για κοινωνικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το έργο αυτό του ναού θα πρέπει να συνεχιστεί, προς όφελος αυτού του τόπου. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να επιστρέψει η κυριότητα αυτού του χώρου εκεί όπου ανήκει: στο Ναό του Αγίου Δημητρίου. Υποχρεώστε με την απόφασή σας το Δασαρχείο Μουζακίου να συναινέσει να παραδώσει την κυριότητα του χώρου στο ναό, ώστε να καταστεί δυνατό να νομιμοποιηθούν τα 2-3 μικροκτίσματα που κατασκευάστηκαν από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του ναού και να σταματήσουν οι διώξεις εναντίον των τριών μελών του, τα οποία, αντί να επιβραβεύονται για το έργο και την προσφορά τους προς την τοπική κοινωνία, διώκονται άδικα. Αυτό, δεν θα σήμαινε απλώς επιστροφή της δικαιοσύνης στο θρόνο που της αξίζει, αλλά θα εμπόδιζε ταυτόχρονα και την ανάπτυξη των ανθέων του κακού – όπως των νομικισμών, της νομιμοφάνειας, της γραφειοκρατικής γάγγραινας και της θολούρας της πολυνομίας – και θα αποθάρρυνε εκείνους τους επιτήδειους που ψάχνουν να σκαρφιστούν το μεγαλύτερο ψέμα, που το παρουσιάζουν έντεχνα να φαίνεται ως η μόνη αλήθεια! Με αυτούς τους όρους και αυτές τις προϋποθέσεις, η ελληνική Δικαιοσύνη μπορεί να ελπίζει ότι θα ιδεί καλύτερες μέρες. Πραγματικά, το αξίζει και θα ήταν ευχής έργον!
