Τσίγκας Μουζάκι Καρδίτσας

Το Αρματολιάτικο Οξυάς – Αφιερωματική δημοσίευση

armatoliatiko oksia

 

Γράφει ο Γεώργιος Πάττας

Το Αρματολιάτικο Οξυάς 
(Αφιερωματική δημοσίευση)
Ένας ιστορικός τόπος πανελλήνιας εμβέλειας

H δημοσίευση αυτή γίνεται στο πλαίσιο της 199ης Εθνικής Επετείου, της 25ης Μαρτίου 1821, αλλά στοχεύει και στην ενημέρωση του κοινού. Πολλοί συμπατριώτες μας – με την τοπικού χαρακτήρα αλλά και τη γενικότερη σημασία του όρου – δεν γνωρίζουν, όπως διαπιστώνω, την ιστορικότητα του Αρματολιάτικου της Οξυάς, παρά το γεγονός ότι το 2011 είχε γίνει μία εκδήλωση Ιστορικής Μνήμης σ’ αυτό το μέρος, αλλά, έκτοτε, έχουν ιδεί το φως της δημοσιότητας και αρκετές δημοσιεύσεις για το θέμα. Κάποιοι, μάλιστα, θα έλεγα ότι εθελοτυφλούν ακόμη, επηρεασμένοι – αλλά ίσως και εκμεταλλευόμενοι –  τα υπογείως κινούμενα σπερμολογήματα εθνομηδενιστικών κύκλων και τούτο, παρά το γεγονός ότι τα ιστορικά στοιχεία που ήρθαν στην επιφάνεια είναι ακλόνητα, όπως αυτά διαφαίνονται και στα δύο παρακάτω παλαιότερα δημοσιεύματά μου. Η ιστορικότητα του Αρματολιάτικου είναι αδιαμφισβήτητη – ο αγαπημένος τόπος του Καραϊσκάκη ήταν και αφετηριακό κέντρο των επιχειρήσεών του – αλλά απομένει αυτό να αναγνωριστεί και επισήμως από την ελληνική πολιτεία.Ήδη, έχουμε υποβάλει το σχετικό φάκελο και βρισκόμαστε σε αναμονή του επίσημου χαρακτηρισμού του, ως ενός ιστορικού τόπου πανελλήνιας εμβέλειας, ώστε το Αρματολιάτικο να περιληφθεί πλέον και στις επίσημες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ – “ΝΕΟΣ ΑΓΩΝ” ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ 8.11.2009
Ο Καραϊσκάκης ως αποσπασματάρχης στο Αρματολιάτικο της Οξυάς

(Με το άρθρο αυτό, στις 8.11.2009, ήρθε στην επιφάνεια η ιστορικότητα του Αρματολιάτικου)
 
Του Πάττα Γεωργίου

Πολλά έχουν γραφτεί ίσαμε σήμερα για το μεγάλο ήρωα της επανάστασης του 1821 Γεώργιο Καραϊσκάκη. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να προσθέσει στις χιλιάδες σελίδες που γράφτηκαν για τη σκοτεινή και ταπεινή καταγωγή του, για τη Σπηλιά του Μαυροματιού όπου γεννήθηκε, για την ορφάνεια, την καταφρόνεση και τον κατατρεγμό που γνώρισε στα παιδικά του χρόνια, για την πρώιμη δράση του σαν άγουρο κλεφτόπουλο γύρω από τη Γράλιστα, για τη σύλληψή του στα δεκάξι του χρόνια, για τα χρόνια κοντά στον Αλή – πασά, για τη φυλάκισή του στο Τεπελένι, για την κλέφτικη ζωή του στα Άγραφα – καθώς και για τη δράση του ως αρματολού και Καπετάνιου αργότερα σ’ αυτά – για τη δίκη στην οποία άδικα τον έσυρε ο μηχανορράφος  Μαυροκορδάτος και για τη μεγάλη προσφορά του στον αγώνα του γένους; Μόνο ένα μικρό πετραδάκι ακόμα θα ήθελα να προσθέσω πάνω σ’ αυτό το τεράστιο ψηφιδωτό που συνθέτει το πλαίσιο της ζωής και της δράσης του, μ’ αυτή τη δημοσίευση. Ένα άγνωστο μέχρι στιγμής πετραδάκι στο ψηφιδωτό της ζωής του, ναι, αλλά για τον τόπο, όπου αυτό αναφέρεται, αποτελεί τη μέγιστη τιμή.

Αναδιφώντας τις πηγές για τη ζωή και τη δράση του Καραϊσκάκη, εντελώς τυχαία πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου ότι στα νεανικά του χρόνια έδρασε και ως Κιολιντζής (αποσπασματάρχης) στο χωριό της Οξυάς, τότε Σιάμου ή Σάμη (βλ. «Καραϊσκάκης», Θεμ. Πέτρου, σελ. 56). Συγκεκριμένα, στάλθηκε εκεί στα 1811 από τον Αλή – πασά, προφανώς μετά από επιθυμία του ιδίου, καθώς το χωριό Σιάμου βρισκόταν κοντά στα πρώτα εφηβικά του λημέρια και λίγες ώρες μόνο δρόμο από τη γενέτειρά του. Τεκμαίρεται μάλιστα ότι στο χωριό Σιάμου είχε καταφύγει παλιότερα, όταν κυνηγήθηκε από τον πασά των Τρικάλων, γιατί άνοιγε τουφεκίδι- μαζί με συνομηλίκους του- εναντίον των Τούρκων του Φαναρίου, που ανέβαιναν στις πλαγιές της Γράλιστας για να μαζέψουν ξύλα. Μετά από λίγο καιρό βέβαια συνελήφθη από τμήμα Αλβανών και οδηγήθηκε στον Αλή πασά, στα Γιάννενα, από το μαχαίρι του οποίου γλίτωσε χάρη στο γεγονός ότι εκείνος γνώριζε πολύ καλά την καλόγρια μητέρα του, η οποία περνούσε συχνά από το παλάτι του, πουλώντας εικόνες, σταυρουδάκια και άλλα χρειώδη της εποχής εκείνης.

Με ποια όμως συγκυρία βρέθηκε ο Καραϊσκάκης αποσπασματάρχης στο χωριό της Οξυάς; Στάλθηκε από τον Αλή – πασά, όπως είπα, και γι’ αυτό θα χρειαστεί να ξαναπιάσω για λίγο το νήμα της ζωής του κοντά στο βεζύρη των Ιωαννίνων.

Αρχικά, έμεινε κοντά στον Αλή – πασά για πέντε συνεχόμενα χρόνια. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης για τα προσόντα του από τον Αλή, γι’ αυτό και τον έπαιρνε μαζί του σε κάθε του εκστρατεία. Παρά την εκτίμηση, όμως, και την εύνοια που είχε ο Καραϊσκάκης από τον Αλή, «η φυσική ζωηρότης του και το μίσος του κατά των Οθωμανών -όπως γράφει ο Περραιβός- τον έρριψαν εις πολλάς αταξίας», ώσπου κάποτε ο Αλής, αγανακτισμένος, τον έκλεισε στις φυλακές του Τεπελενιού! Από τη φυλακή δραπέτευσε μετά από δύο χρόνια, το 1805 – στα 23 του ήταν τότε – κουβαλώντας δυστυχώς μαζί του και την ασθένεια της φθίσης που έμελλε να τον ταλαιπωρεί από τότε σε όλη τη μετέπειτα ζωή του. Εντάχθηκε αμέσως στην κλέφτικη ομάδα του Κατσαντώνη – του οποίου έγινε πρωτοπαλλήκαρο – μια ομάδα που έσπερνε το φόβο και τον τρόμο σε Οθωμανούς και Αλβανούς. (σ.σ. Ο Καραϊσκάκης ήταν που σκότωσε το φοβερό Βελή-Γκέκα)! Μετά τη σύλληψη του Κατσαντώνη, ύστερα από προδοσία, μέσα στη σπηλιά όπου κατέφυγε βαριά άρρωστος, ο Αλή – πασάς κάλεσε τους υπόλοιπους συντρόφους του να σταματήσουν τη δράση τους – που ασφαλώς συνεχιζόταν ακόμα πιο έντονα – να σβήσουν τα παλιά και να τους δώσει αρματολίκια. Δεν έχασαν την ευκαιρία και η πρόταση του Αλή έγινε δεκτή. Ε, τότε ήταν που ο Καραϊσκάκης ορίστηκε Κιολιντζής στο χωριό Σιάμου.

Παρενθετικά, δυο λόγια μόνο εδώ για τα κιόλια. Τα κιόλια – από την τούρκικη λέξη “κιόλ” που σημαίνει τμήμα – ήταν τμήματα των αρματολικιών, που είχαν προφανώς ως στόχο την καλύτερη φύλαξή τους. Το αρματολίκι των Αγράφων χωριζόταν σε πέντε κιόλια. Ένα απ’ αυτά ήταν το Σιάμ-Κιόλι, με έδρα τη Σιάμου, το απόσπασμα των αρματολών του οποίου είχε υπό την εποπτεία του ολόκληρη τη λεκάνη από την Καράβα, όπως βλέπουμε προς τον κάμπο, μέχρι το Μουζάκι και Μαυρομάτι. Τα υπόλοιπα τέσσερα κιόλια των Αγράφων είχαν έδρα το Νεοχώρι, το Πετρίλο-Λεοντίτο, τη Ρεντίνα και τον Αμάραντο.

Έχοντας, λοιπόν, ως δεδομένο ότι ο Καραϊσκάκης υπήρξε για μερικά χρόνια αποσπασματάρχης στο χωριό της Οξυάς, το ερώτημα, που μπαίνει, είναι σε ποιο μέρος του χωριού αυτού είχε το λημέρι του. Η ίδια η τοποθεσία σαφέστατα το υποδεικνύει: στο Αρματολιάτικο!  Είναι μια τοποθεσία που βρίσκεται νοτιοανατολικά  του χωριού, στη βάση του δάσους της Οξυάς και πολύ κοντά στο συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης.

Ένα δεύτερο, τέλος, ερώτημα που μπαίνει- αφού έτσι έχουν τα πράγματα – γιατί δεν διασώθηκε τίποτε από τη στοματική παράδοση του χωριού, έστω κάτι που να αναφέρεται στον Καραϊσκάκη; Η απάντηση σ’ αυτό είναι πολύ απλή, νομίζω. Την εποχή εκείνη που ο Καραϊσκάκης βρέθηκε στο χωριό Σιάμου, ήταν ακόμα εντελώς άγνωστος. Μετά από μία δεκαετία περίπου ανέλαβε ως Καπετάνιος το αρματολίκι των Αγράφων και πολύ αργότερα η φήμη του έφθασε παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας μας, όταν είχε γίνει ήδη αρχιστράτηγος της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και έλαμψε το άστρο του ως ένα φαινόμενο στρατηγικής μεγαλοφυΐας και γενναιοψυχίας. Το μόνο συναφές στοιχείο της παράδοσης που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας, από στόμα σε στόμα, αφορά την τοποθεσία. Στο Αρματολιάτικο – που σήμερα είναι κτήμα του Κώστα Δ. Μπλέτσα – παλαιότερα, μου είπαν, υπήρχαν μία ή δύο μεγάλες κερασιές στο επάνω μέρος της βρύσης (σ.σ. υπάρχει και σήμερα), γύρω από την οποία είχαν το λημέρι τους οι αρματολοί. Η πληροφορία πάντως, που μας δίνει στο βιβλίο του ο Θεμιστοκλής Πέτρου – μετά από εξαντλητική όντως έρευνα όλων των βιογράφων και των άλλων σχετικών πηγών για τη ζωή και τη δράση του Καραϊσκάκη – είναι απολύτως έγκυρη, καθώς έρχεται και δένει και με το γεγονός ότι στο χωριό της Οξυάς είχε το στρατόπεδό του ο Καραϊσκάκης την άνοιξη του 1823, όταν προετοιμαζόταν να αποκρούσει την επίθεση του Σελιχτάρ πασά εναντίον του ορεινού όγκου των Αγράφων, μία περιοχή που αποτελούσε το λίκνο του κλεφταρματολισμού και στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια των Τούρκων.

(Συμπληρωματική δημοσίευση: Σύμφωνα και με νεότερα επίσημα στοιχεία, το Αρματολιάτικο ήταν στρατόπεδο του Καραϊσκάκη και αφετηριακό κέντρο των επιχειρήσεών του).

Πηγές:

1. «Καραϊσκάκης», Θεμιστοκλή Ηλ. Πέτρου, 1973 (Πρώτο βραβείο πανελλήνιου διαγωνισμού της Νομαρχίας Καρδίτσας για τα 150 χρόνια από την επανάσταση του 1821).
2. «Ιστορία και παράδοση της Οξυάς Καρδίτσας και της περιοχής των Αγράφων», 1995, έργο του ιδίου του αρθρογράφου.
3. « Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Οξυά», άρθρο του Λάμπρου Α. Γριβέλα, στην τοπική εφημερίδα «ΟΞΥΑ», φ. 10 και 11.
4. Προσθήκη μιας ακόμα νεότερης πηγής:

Μία ακόμα πολύ σημαντική πηγή, που προστέθηκε αργότερα, ενισχύει ακόμα περισσότερο όσα είχαν γραφτεί ήδη στο παραπάνω άρθρο για το Αρματολιάτικο.
Περιέχεται στο βιβλίο του Οξυώτη συναδέλφου – πρώην προϊστάμενο της Γ’ Πρωτοβάθμιας Εκπ/κής Περιφέρειας Μουζακίου Καρδίτσας – Γιάννη Γκέκα:
“Η παλαιά γειτονιά μου”, 2018, ένα βιβλίο που είχα παρουσιάσει στη θεματική ενότητα 116 αυτού του – αρχικού – ιστότοπου.

30.8.2011 “ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ” ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Εκδήλωση Ιστορικής Μνήμης στο Αρματολιάτικο της Οξυάς
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Δήμο Μουζακίου και την Τοπική Κοινότητα της Οξυάς

Καθοριστική για τη διοργάνωση ήταν η συμβολή του τότε Δημάρχου Μουζακίου – και νυν Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας – Γιώργου Κωτσού.

Την Κυριακή, 28 Αυγούστου 2011, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, στο Αρματολιάτικο της Οξυάς, μία λιτή αλλά πολύ ουσιαστική ως προς το περιεχόμενό της εκδήλωση Ιστορικής Μνήμης, για τα 200 χρόνια από την εγκατάσταση εκεί του Γεωργίου Καραϊσκάκη, ως επικεφαλής αρματολών στο Σιάμ-Κιόλι.

Στην ομιλία του, ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης, κ. Γιώργος Πάττας, είπε τα εξής:

Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας σήμερα σ’ αυτή μας την εκδήλωση, η οποία γίνεται στο πλαίσιο της ιστορικότητας αυτού του χώρου αλλά και της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την εγκατάσταση εδώ, στην πρώτη θεσμική του θέση, του ήρωα της επανάστασης του 1821 Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Ευχαριστώ, επίσης, και όσους μίλησαν με κολακευτικά λόγια για το πρόσωπό μου. Τα θεωρώ περιττά.
Όλα αυτά τα χρόνια, αγαπητοί φίλοι, δεν έκανα τίποτε περισσότερο από το να επιτελώ το χρέος μου απέναντι στον τόπο που γεννήθηκα, ένα χρέος το οποίο συνίσταται σε μια προσπάθεια να φέρω στο φως ό,τι από αυτό τον τόπο αξίζει να εκτιμηθεί και να συνυπολογιστεί ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας του και της ταυτότητάς του. Το Αρματολιάτικο, στο οποίο σήμερα βρισκόμαστε, αγαπητοί φίλοι, είναι ακριβώς αυτό: το πιο ιστορικό μέρος του τόπου μας – και όχι μόνο του τόπου μας βέβαια. Ίσως, μάλιστα, γι’ αυτό η μοίρα μάς το επιφύλασσε ως έκπληξη για να έρθει τελευταίο στην επιφάνεια, καθώς μόλις πρόσφατα ανακαλύψαμε την ιστορικότητά του.

Όταν πέρυσι τον Ιούνιο, αγαπητοί φίλοι, επισκέφθηκα αυτό το μέρος, για πρώτη φορά μετά την εξαγωγή των συμπερασμάτων μου όπως αυτά τα ανακοίνωσα σε άρθρο μου στις 8 Νοεμβρίου 2009, στάθηκα σ’ αυτό εδώ το σημείο ώρα πολλή, ως ευλαβής προσκυνητής μπροστά σε ατίμητο κειμήλιο ιστορικής μνήμης. Και δε σας κρύβω ότι ένιωσα συγκίνηση και περηφάνια μαζί. Από αυτό εδώ το μέρος, αγαπητοί φίλοι, ξεκίνησε επίσημα τη δράση του ο μεγάλος ήρωας της επανάστασης του 1821 Γεώργιος Καραϊσκάκης. Και όταν λέω “επίσημα” εννοώ ότι ξεκίνησε από εδώ τη δράση του από επίσημη, θεσμική θέση. Ανεπίσημα βέβαια είχε ξεκινήσει τη δράση του πολύ νωρίτερα, πρώτα ως άγουρο κλεφτόπουλο γύρω από τη Γράλιστα και μετέπειτα ως Kλέφτης στα Άγραφα και πρωτοπαλλήκαρο του ατρόμητου αρχικλέφτη Κατσαντώνη.

Ήταν άνοιξη του 1811, όταν ο Αλή-πασάς ανέθεσε στον 28χρονο τότε Καραϊσκάκη να αναλάβει επικεφαλής ενός αποσπάσματος αρματολών στο χωριό Σιάμου, προφανώς κατόπιν επιθυμίας του ιδίου του Καραϊσκάκη. Παρενθετικά, να πούμε ότι πριν από μερικά χρόνια – εκεί γύρω στα 1787 – ο σουλτάνος είχε παραχωρήσει στον Αλή –πασά τη Θεσσαλία, επομένως και την περιοχή των Αγράφων όπου και βρισκόμαστε. Το απόσπασμα αυτό των αρματολών, όπως είπα, είχε ως έδρα το χωριό Σιάμου – και συγκεκριμένα το Αρματολιάτικο. Είχε δε υπό την εποπτεία του ολόκληρη αυτή τη λεκάνη από την Καράβα μέχρι το Μουζάκι και το Μαυρομάτι, όπου και η γενέτειρα του Καραϊσκάκη. Η περιοχή αυτή – πρέπει να πούμε – ήταν ένα από τα πέντε τμήματα του αρματολικιού των Αγράφων, ένα “κιόλ” στα τούρκικα, και ονομαζόταν τότε Σιάμ-Κιόλι, μετά από σύντμηση του ονόματος Σιάμου του χωριού σε Σιάμ. Αργότερα, βέβαια, με την αποχώρηση των Τούρκων, εξέλιπε η τούρκικη λέξη “Κιόλι” και έμεινε η ονομασία Σιάμ, μέχρι το 1930, όταν πλέον το χωριό μετονομάστηκε σε Οξυά.

Εδώ, αγαπητοί φίλοι, σ’ αυτό το μέρος, στο Αρματολιάτικο, είχε για κάποια χρόνια το λημέρι του ο Καραϊσκάκης (τους καλοκαιρινούς μόνο μήνες, εννοείται, για τις περιόδους εκείνες που δεν υπήρχαν πολεμικά επεισόδια). Εδώ, γύρω από τη βρύση, που και τότε υπήρχε σ’ αυτό το μέρος, από την οποία οι αρματολοί έπιναν νερό. Πολύ πιθανό μάλιστα αυτή η βρύση να ήταν και ο λόγος που οι αρματολοί έκαναν εδώ το λημέρι τους και όχι κάπου αλλού, πάνω στον στρωμένο με καλντερίμι δρόμο που οδηγούσε από το Φανάρι στα Κουμπουριανά, όπου τότε λειτουργούσε δικαστήριο με δύο Έλληνες δικαστές και έναν Τούρκο (κατή). Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν το χωριό της Οξυάς έσφυζε από ζωή, η ίδια πάλι βρύση γέμιζε αυτή τη στέρνα που έχουμε μπροστά μας, από την οποία τότε πότιζε τα γύρω του χωράφια ο αείμνηστος πια Δημήτρης Μπλέτσας.

Η βρύση του Αρματολιάτικου
Η βρύση του Αρματολιάτικου

Σύμφωνα με την παράδοση – και με όσα μου είπαν οι γεροντότεροι του χωριού πριν από 25 περίπου χρόνια – γύρω από αυτή τη βρύση στο Αρματολιάτικο υπήρχαν και μία ή δύο κερασιές, όπου οι αρματολοί κρεμούσαν τ’ άρματά τους. Εδώ στα γύρω ισιώματα ο Καραϊσκάκης και οι σύντροφοί του έψηναν και στήνανε χορό τις μέρες της χαράς. Σ’ αυτό εδώ το μέρος, επίσης, ο Καραϊσκάκης είχε το στρατόπεδό του – κάπου 4.500 άτομα – την άνοιξη του 1823, όταν προετοιμαζόταν να αποκρούσει την επίθεση του Σελιχτάρ πασά εναντίον των Αγράφων, έναν ορεινό όγκο ο οποίος με τους αρματολούς και τους Κλέφτες του στεκόταν πάντοτε εμπόδιο στα σχέδια των Τούρκων. Ήταν όντως ευτύχημα γα το σκλαβωμένο γένος, αγαπητοί φίλοι, η θέσπιση από τους Τούρκους του θεσμού του αρματολισμού, έναν θεσμό με τον οποίο ανέθεταν σε Έλληνες Κλέφτες τη φύλαξη των ορεινών διαβάσεων, έναντι μικρής αμοιβής (τους γνωστούς λουφέδες). Ο ρόλος των αρματολών ήταν τεράστιας σημασίας για την απελευθέρωση του έθνους μας, καθώς από τη μια μεριά είχαν τη δυνατότητα να βρίσκονται σε διαρκείς συνομιλίες με τους Τούρκους, ενώ από την άλλη είχαν και την ευχέρεια να διατηρούν μυστική επικοινωνία με τα αδέλφια τους, τους Κλέφτες, που ζούσαν ελεύθεροι πάνω στα απάτητα από τους Τούρκους βουνά μας.

Ποιος θα το πίστευε, στ’ αλήθεια, αγαπητοί φίλοι, αυτό το ταπεινό σήμερα τοπίο, όπου μικροί κάποτε εδώ ερχόμασταν με τις κατσίκες μας, ότι είχε τη μεγάλη τιμή να φιλοξενεί για μερικά χρόνια τον μετέπειτα Καπετάνιο των Αγράφων και ύστερα αρχιστράτηγο της Στερεάς Ελλάδας και μεγάλο ήρωα Γεώργιο Καραϊσκάκη. Προσωπικά, αισθάνομαι – και το ίδιο αίσθημα πιστεύω ότι διαπερνά όλους σας – ότι επί 200 ολόκληρα χρόνια καθόμασταν επάνω σε έναν θησαυρό, χωρίς και να το γνωρίζουμε. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε, αγαπητοί φίλοι, ότι θησαυροί δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν ανταλλακτική αξία. Οι μεγαλύτεροι μάλιστα θησαυροί είναι αυτοί που έχουν ιστορική και πολιτιστική υπόσταση. Και το Αρματολιάτικο ανήκει πλέον σ’ αυτούς τους θησαυρούς. Δεν είναι απλώς ένα φυσικό τοπίο, αλλά και ένας χώρος ιστορικής μνήμης με ιδιαίτερη σημασία. Από τούδε και στο εξής, το Αρματολιάτικο δεν θα θεωρείται μόνο το πιο ιστορικό κομμάτι του τόπου μας, αλλά και κομμάτι της Ιστορίας των Αγράφων και της πατρίδας μας, γενικότερα. Το Αρματολιάτικο και η Σπηλιά του Μαυροματίου εφεξής θα αποτελούν δύο πόλους με ιδιαίτερα έντονους εθνικούς συμβολισμούς. Αν στη Σπηλιά του Μαυροματίου γεννήθηκε μία ακόμα φλογώδης ελπίδα για την ελευθερία του έθνους, στο Αρματολιάτικο άρχισαν να χαλυβδώνονται και να δρομολογούνται τα οράματα που ο μεγάλος ήρωας του 1821 κουβαλούσε και γαλβάνιζε επί χρόνια μέσα του. Αυτό το μήνυμα του οραματισμού, της αποφασιστικότητας και του ατόφιου πατριωτισμού παίρνουμε μαζί μας σήμερα από αυτόν εδώ το χώρο.

Ο τρόπος, με τον οποίο ένας λαός, αγαπητοί φίλοι, καταναλώνει και ανακατασκευάζει το ιστορικό του παρελθόν, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, τόσο το παρόν όσο και το μέλλον του. Ιδιαίτερα μάλιστα σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, που διέρχεται η χώρα μας, η αναβάπτιση στο ιστορικό μας παρελθόν αισθανόμαστε ότι είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία, προκειμένου να αναλάβουμε δυνάμεις και να αντλήσουμε διδαχές. Εθνική ομοψυχία, συστράτευση σ’ έναν κοινό στόχο, διαρκής αγώνας και απόρριψη κάθε μισαλλόδοξης σκέψης, είναι το κυρίαρχο αίτημα των καιρών που πρέπει να ενστερνιστούμε ως λαός, προκειμένου να πετύχουμε την ανόρθωση της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής, μέσα στο πνεύμα μιας φεντεραλιστικής ευρωπαϊκής αλληλέγγυας συνείδησης και συνευθύνης, ως της μόνης σήμερα προοπτικής για διέξοδο από την κρίση.

Με τη λιτή και απέριττη αυτή σημερινή μας εκδήλωση, αγαπητοί φίλοι, οριοθετούμε κι εμείς με περισσότερη αυτοσυνειδησία το μέλλον αυτού του τόπου, της γενέτειράς μας. Και με αυτές τις σκέψεις κατά νου, το Αρματολιάτικο μας καλεί να προβούμε στις απαραίτητες συντονισμένες ενέργειες, ώστε ο χώρος αυτός να καταστεί επισκέψιμος, τόσο για τους μεγάλους  όσο – και κυρίως – για τα σχολεία και τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου. Πέρα από τις βιωματικές αφορμήσεις για περαιτέρω αναζητήσεις και περισσότερες γνώσεις από την τοπική αλλά και γενικότερη ιστορία μας, ο βασικός στόχος θα πρέπει να είναι να εμφυσήσουμε στα παιδιά αυτό που προανέφερα: το γνήσιο πατριωτισμό! Και αυτό ασφαλώς δεν έχει να κάνει με κούφια έπαρση, εθνοκαπηλεία, εθνικιστικούς εγωισμούς και φονταμενταλισμούς, αλλά με τη γνήσια, ως φυσική αναγκαιότητα, αγάπη για τον τόπο μας και την πατρίδα. Αγαπώ την πατρίδα μου, μαθαίνω την Ιστορία της, ενδιαφέρομαι για να ενημερωθώ όσο γίνεται καλύτερα για τους κινδύνους που διατρέχει και κάνω ό,τι μου είναι δυνατό για να συμβάλω στην προσπάθεια να είναι ασφαλής και να προχωρά στο δρόμο της προόδου. Αυτό, θαρρώ, είναι το πραγματικό πλαίσιο του περιεχομένου ενός γνήσιου πατριωτισμού, που πρέπει επιτέλους να περάσουμε στη συνείδηση των παιδιών μας, ώστε να στηρίζονται στέρεα όπου πατούν και να μην παραπαίουν μπροστά στα σκιάχτρα του εθνικισμού και του εθνομηδενισμού, που αποτελούν τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους πόλους, της εθνοκαπηλείας από τη μια, και της αυτοκαταλυτικής διεθνιστικής ψευδοϊδεολογίας, από την άλλη, μία ψευδοϊδεολογία που δεν είναι άμοιρη ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας.

Κάποια στιγμή, αγαπητοί φίλοι, θα πρέπει σ’ αυτό το μέρος να γίνουν οι αναγκαίες διαμορφώσεις του χώρου και να τοποθετηθεί μία μαρμάρινη πλάκα, όπου θα αναγράφονται με μία νοηματική πύκνωση επιλεγμένα σημεία από όσα σήμερα εδώ ακούστηκαν. Σε κάθε  περίπτωση, η βοήθειά μου προς τους συλλόγους μας και την κοινότητά μας – και στο βαθμό που αυτό μου είναι δυνατό – θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, εφόσον και όταν μου ζητηθεί. Αν βέβαια στο μέλλον η ελληνική πολιτεία αποφάσιζε να δημιουργήσει στο Αρματολιάτικο ένα πρότυπο μουσείο για τους αρματολούς και τους Κλέφτες, αυτό θα ήταν η πιο ιδανική περίπτωση αξιοποίησης αυτού του χώρου και ευχής έργον για τον τόπο μας και την πατρίδα μας, γενικότερα. Ένα τέτοιο μουσείο θα είχε αξία μόνο στο μέρος που γέννησε τα ίδια τα γεγονότα. Πρότυπο μπορεί να θεωρηθεί ένα έργο μέσα στο φυσικό του χώρο.

Τέλος, για να γίνει αυτός εδώ ο χώρος επισκέψιμος, αγαπητοί φίλοι, θα πρέπει απαραιτήτως να υπάρξει καλύτερη και πιο άνετη πρόσβαση και αυτό ασφαλώς  ακουμπά στις αρμοδιότητες των τοπικών, δημοτικών και περιφερειακών αυτοδιοικητικών μας Αρχών. Αυτό που απαιτείται αρχικά είναι η βούληση και η απόφαση για αξιοποίηση του ιστορικού αυτού τόπου, μέσω ειδικών προγραμμάτων που σίγουρα θα βρεθούν.

Μία ιδέα, αγαπητοί φίλοι, δεν είναι παρά μία θεωρητική σύλληψη. Αποτελεί ωστόσο και ένα ενζυματικό εργαλείο που εμπεριέχει μία συλλογικά αναγωγική δυναμική, προκειμένου αυτή η ιδέα να γίνει πράξη. Είναι ένας σπόρος, αν θέλετε. Το αν όμως αυτή η ιδέα θα υλοποιηθεί και αν αυτός ο σπόρος θα καρπίσει, αυτό πλέον εξαρτάται από τους αυτοδιοικητικούς μας φορείς, όπως είπα: από τον πρόεδρο και το Τοπικό Συμβούλιο της Οξυάς, το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Μουζακίου και από την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Κατά κάποιο τρόπο βέβαια εξαρτάται και από τους πολιτιστικούς συλλόγους μας και όχι μόνο της Οξυάς, καθώς η ιστορικότητα αυτού του χώρου αγκαλιάζει την ευρύτερη κοινωνία μας. Όνειρο ζωής και στοίχημα για τον καθένα μας θα αποτελεί στο εξής η ρεαλιστική και τόσο δημιουργική για την περιοχή μας ιδέα να γίνει το Αρματολιάτικο χώρος επισκέψιμος.

Αν το μέλλον μοιάζει πράγματι, αγαπητοί φίλοι, με ένα κλειστό βιβλίο που δεν μπορούμε εύκολα να το ανοίξουμε και κάθε μέρα που περνάει μας αποκαλύπτει μία μόνο από τις σελίδες του, ας ελπίσουμε, προσευχόμενοι, ότι αυτό το βιβλίο δεν θα περιέχει πολλές σελίδες, μέχρι την ημέρα που θα δούμε να συνωστίζονται στο Αρματολιάτικο σχολεία και επισκέπτες. Η πολυπόθητη επισκεψιμότητα αυτού του χώρου και οι παιδικές φωνές γύρω από το λημέρι του Καραϊσκάκη, στο Αρματολιάτικο, θα ήταν μία επιπλέον δικαίωση για το μεγάλο μας ήρωα και η έκφραση της πιο βαθιάς ευγνωμοσύνης μας για την τεράστια προσφορά του στον αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους και της κοιτίδας του πολιτισμού.

Σας ευχαριστώ θερμά και πάλι, αγαπητοί φίλοι, που είχατε την καλοσύνη να τιμήσετε με την παρουσία σας τη σημερινή μας εκδήλωση, στο ιστορικό πια Αρματολιάτικο, ένα μέρος το οποίο για τον Καραϊσκάκη αποτέλεσε το πρώτο δυνατό πάτημα για να εκτιναχθεί στη συνέχεια ως τα μεσούρανα της ιεραρχίας και να φτάσει ως την ύψιστη κορύφωση της στρατηγικής μεγαλοφυΐας, του ηθικού του μεγαλείου και της άφθαρτης δόξας.

Ιστότοπος: ofigousiotis2.blogspot.com




Total
0
Shares
Previous Article
rogganaki lia

25η Μαρτίου: Ένας διπλός εορτασμός. Η αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας

Next Article
25h martiou 2020 koronoios

Το Μουζάκι έψαλε τον Εθνικό Ύμνο από τα μπαλκόνια - Το μήνυμα του Δημάρχου Μουζακίου κ. Φάνη Στάθη (video)