Αλήθεια, πώς θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τη στιγμή που αντικρίζεις ένα φίλο σου συμμαθητή που ζει στην εσχατιά της Ελλάδας, στο Διδυμότειχο, μετά από σαράντα δύο χρόνια…
Αλήθεια, τι λόγια θα μπορούσε να πει κάποιος, σ’ ένα φίλο του συμμαθητή που δεν κατάφερε να έρθει από τη μακρινή Ρόδο, αλλά στο viber, έκλαιγε με λυγμούς, βλέποντας αγαπημένες φίλες και φίλους…
Αλήθεια, πώς θα μπορούσες να αποδόσεις τη χαρά, που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του, όταν στο Skype, έβλεπε ένα προς ένα, τα πρόσωπα συμμαθητών και συμμαθητριών από τη μακρινή Δράμα και ζητούσε συγνώμη που δεν ήταν εκεί…
Και τέλος, πώς αλήθεια σκιαγραφείς την παγωμάρα και το μούδιασμα ώριμων πενηντάρηδων στο άκουσμα, μέσα σε απόλυτη σιωπή, των συμμαθητών που ‘’έφυγαν’’ πρόωρα από τη ζωή και απουσιάζουν από την όμορφη παρέα της γενιάς του “76-77”, του Γυμνασίου Μουζακίου…
Ανάμικτα συναισθήματα, αντιδράσεις χαρμολύπης, αγκαλιές και φιλιά, γέλια και κλάματα και αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις …
Τα είχε όλα αυτή μας η συνάντηση μετά από 42 χρόνια!!!
Φιγούρες γνωστές αλλά και ξεχασμένες, που μέσα στη διαδρομή όλων αυτών των χρόνων έλειψαν, πρόσωπα που η ζωή και οι συνθήκες τα έφερε να ζουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και ενώθηκαν σ’ ένα βράδυ!!!
Το Σάββατο, στις 6 του Ιούλη, μια όμορφη νεανική παρέα, τα κορίτσια και τα αγόρια του Γυμνασίου Μουζακίου, ξαναβρέθηκαν και έδωσαν μια υπόσχεση… Να μη χαθούν πια ξανά, να βρίσκονται συχνά στο μέλλον, κάθε φορά και περισσότεροι και να γυρίζουν το ρολόι πίσω στο χρόνο, να ξαναγίνονται παιδιά και να θυμούνται και να ξαναζούν στιγμές…
ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ, αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ, αγαπητές φίλες και φίλοι θα το ξανακάνουμε!!! Κι αυτή τη φορά θα είμαστε περισσότεροι!!! Μια ευχή μόνο… Το προσκλητήριο των απόντων να μένει ΛΕΥΚΟ!!!
Να είμαστε όλοι και όλες καλά!!!
