Στα Άγραφα ξανά. Χρόνια τώρα γύρω από αυτά γυρνάμε. Ανεβήκαμε σε κάθε κορφή, γνωστή και άγνωστη, ακόμα και με συνθήκες δύσκολες. Τι γνωρίζουμε όμως για αυτά; Ελάχιστα πράγματα πέρα από την τοπογραφία τους. Τι σημασία έχει το υψόμετρο της δεύτερης κορυφής τους, αφού δεν ξέρουμε τι σημαίνει το όνομά της; Βουτσικάκι, ο στόχος της τελευταίας μας ανάβασης. Και αφού το όνομα είναι η ψυχή των πραγμάτων, σίγουρα την ψυχή του βουνού την αγνοοούμε παρά τις δεκάδες αναβάσεις μας σε αυτό.
Ποιά είναι η σχέση του με τους κατοίκους των γύρω ορεινών χωριών, πως διαμόρφωσε τις συνθήκες της ζωής τους; Ποιοί είναι οι μύθοι που το συνοδεύουν, οι ιστορίες που λέγανε οι παλιοί γύρω από την φωτιά στο μεσοχείμωνο;
Χάνεται σιγά σιγά η συνέχεια, κόβονται μια – μια οι κλωστές, το παρελθόν γίνεται μύθος και γρήγορα ξεχνιέται. Ιδιαίτερα σε αυτόν τον τόπο τον ανέκαθεν κλειστό και απόμακρο.
Και εμείς τι κάνουμε; Μαγεμένοι από το όραμα της κορυφής, παραμερίζουμε τα σημαντικότερα.
Ποιά είναι η Καράβα και ποιό το Σχιζοκάραβο, ονόματα θαλασσινά στης πέτρας το βασίλειο; Και τα Πετρίλια που απλώνονται στις δυο πλευρές του Αγραφιώτη;
Προσωπικές εμπειρίες περιγράφουμε κάθε φορά μέσα από τη συλλογική προσπάθεια. Διανθισμένες με εικόνες και χρώματα, κατά τη διάθεση και την ψυχοσύνθεση του καθενός μας. Το ίδιο κάνουν και όσοι ασχολούνται με τη φύση, ορειβατες και μη. Προσπάθειες ημιτελείς που δεν περιλαμβάνουν το ανθρώπινο στοιχείο, έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται στον χρόνο, νοηματοδοτώντας παράλληλα τον τόπο.
Βουτσικάκι λοιπόν. Στο έμπα του χειμώνα. Με λίγα, ελάχιστα για την εποχή χιόνια. Μια μέρα γλυκιά και ήμερη, ασυνήθιστη για το βουνό. Από το διάσελο του Αγίου Νικολάου ξεκινά ο χωματόδρομος, σπαρμένος με τα φυσίγγια των κυνηγών, που στήνουν καρτέρι στα αποδημητικά. Στις λάσπες, τα πατήματα των αγελάδων, μόνιμων θαμώνων της περιοχής.
Μιας ώρας δρόμος μέχρι το διάσελο κάτω από το πέταλο των κορυφών. Ακολουθεί η ανάβαση, όχι ιδιαίτερα δύσκολη, και ας διαλέξαμε τη μακρινότερη. Περιμετρική κίνηση πάνω από τη ροή του Αγραφιώτη που περιλαμβάνει όλη τη βοριοδυτική πλαγιά. Μέχρι το πέρασμα «Γκαβέλ», ένα συναρπαστικό χτένι πάνω από την άβυσσο και από εκεί στην ψηλότερη κορυφή.
2154 μέτρα. Πάνω από τα νερά της λίμνης του Μέγδοβα, που σήμερα είναι φωτεινά γαλάζια. Μπροστά από τη συναρπαστική δαντέλα των Αγράφων. Σε κάθε πτυχή της και ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ισως το κομμάτι αυτό αναζητάμε σε κάθε νέα μας επίσκεψη. Τη χαμένη συνέχεια ή την απάντηση στο φθαρτό της ύπαρξής μας.
Είναι μόνο η περιγραφή μιας ακόμα ανάβασης, ένα κείμενο μισό, αφού ακόμα και το τι σημαίνει η λέξη Βουτσικάκι, παραμένει άγνωστο.
