Πολύ βαρειές και άδικες κατηγορίες κατά του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Αγίου Δημητρίου Οξυάς!

Παιδιά, όταν ήμαστε, όλοι εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Οξυά, πήγαμε πολλές φορές, παλαιότερα, στο μύλο του “Γκαραβέλα”, είτε με τους γονείς μας είτε μόνοι μας, για να αλέσουμε τα γεννήματά μας, ή να πλύνουμε στην ντριστέλα το ρουχισμό του σπιτιού μας. Και όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο εν λόγω μύλος ανήκε ανέκαθεν στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, στο Κέντρο του χωριού, από την εποχή της τουρκοκρατίας – σύμφωνα με τις διηγήσεις των γεροντότερων αλλά και τα ιστορικά στοιχεία που είναι ήδη καταγεγραμμένα. Λίγο ως πολύ, ακόμα και οι μικρότερης ηλικίας Οξυώτες έχουν ακούσει ότι ο μύλος αυτός ενοικιαζόταν, μέχρι πρότινος που λειτουργούσε, από την οικογένεια “Βάιου Γκαραβέλα”, εξ ου και η ονομασία του. Στον ίδιο ναό, ανήκει και το μέρος γύρω από το μύλο – “βακούφιο”, όπως συνηθίζουμε να το λέμε – όπου τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάποια έργα από το παραπάνω Εκκλησιαστικό Συμβούλιο. Έχει διαμορφωθεί ένας θαυμάσιος ανοιχτός χώρος, κάτω από βαθύσκια πλατάνια, για “αντάμωμα” και ψυχαγωγία των απανταχού Οξυωτών, μία μόνο μέρα το χρόνο, στις αρχές Αυγούστου, και, παράλληλα, έχουν χτιστεί κάποια μικροκτίσματα (τοιχίο αντιστήριξης, πίστα, ένα μικρό δωμάτιο ως μαγειρείο – όπου θα φυλάσσονται και αντικείμενα του παλιού μύλου, πιάτα, κουζινικά είδη κ.ά. – τουαλέτες και ένα εκκλησάκι), για τις ανάγκες μόνο της προαναφερόμενης εκδήλωσης. Το μέρος, όπου αυτά τα μικροκτίσματα, παλαιότερα ήταν καλλιεργήσιμο έδαφος και τμήμα του κοντά στο εκκλησάκι περιέχει ακόμα κάποιες από τις βακούφιες καρυδιές. Από τα μαντάνια και την ντριστέλα, πιο κάτω, που ανήκαν στον ενοικιαστή του μύλου, σήμερα ανακατασκευάστηκε και επαναλειτουργεί μόνο η ντριστέλα.

Ο μύλος σήμερα έχει ερειπωθεί, λόγω της εγκατάλειψής του, εξαιτίας του γεγονότος ότι από μία μεγάλη πλημμύρα, πριν από 20-25 χρόνια, η κοίτη του ποταμού έχει εμβαθυνθεί πολύ και είναι αδύνατο, ως έχει, να μπει νερό στον παλαιό αύλακά του μέχρι τη φτερωτή του. Επιθυμία των κατοίκων του χωριού είναι να ξαναχτιστεί και να επαναλειτουργήσει ο μύλος, γιατί οι αλεστικές ανάγκες τους είναι μεγάλες. Αλλά και για λόγους ιστορικούς, βέβαια, πολιτιστικούς και λαογραφικού ενδιαφέροντος επιβάλλεται η ανακατασκευή και επαναλειτουργία του μύλου αυτού, αλλά με τι κονδύλια; Με τα λίγα χρήματα που διέθετε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο – και την προσωπική εργασία των ίδιων των μελών του και άλλων συγχωριανών – το μόνο, που κατάφεραν να κάνουν, ήταν να κατασκευάζουν κάθε δύο ή τρία χρόνια κάτι από τα προαναφερόμενα έργα στον περιβάλλοντα χώρο του μύλου.

Για τη σκληρή πραγματικότητα του χωριού της Οξυάς σήμερα – ουσιαστικά ένα υπό διάλυση χωριό, λόγω έλλειψης βασικών υποδομών – έχω διαθέσει αρκετό χώρο σ’ αυτόν τον ιστότοπο. Εδώ, μία απλή επισήμανση γίνεται, σε συσχετισμό με τα τρέχοντα γεγονότα. Η συνάντηση των Οξυωτών στο μύλο, την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου, δεν έχει χαρακτηριστεί ακόμα ως “αντάμωμα των Οξυωτών”, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι. Για ποιο λόγο; Στην Οξυά, γίνονται και άλλες εκδηλώσεις μέσα στον ετήσιο κύκλο, αλλά καθεμία απ’ αυτές, όπως τα δύο-τρία πανηγύρια του, δεν έχουν το χαρακτήρα της καθολικότητας κι αυτό έχει την εξήγησή του. Διοργανώνονται στις τρεις υπάρχουσες ενορίες του χωριού, συνήθως σε μέρες που δεν είναι αργία. Του Αη-Λιά, για παράδειγμα, που θεωρείται το μεγαλύτερο πανηγύρι της Οξυάς και διοργανώνεται στον επίσης θαυμάσια διαμορφωμένο χώρο της Αγίας Κυριακής, σπάνια “πέφτει” σε ημέρα καθολικής αργίας ή σε διήμερο αργίας, γι’ αυτό και η συμμετοχή των Οξυωτών – πόσω μάλλον εκείνων που ζουν σε πιο μακρινές περιοχές – είναι πολύ μικρή.  Μόνο στη συνάντηση του μύλου – που γίνεται πάντα ημέρα Κυριακή – οι απανταχού Οξυώτες έχουν τη δυνατότητα να την προγραμματίσουν και να συμμετάσχουν, ακόμα κι εκείνοι που διαμένουν στις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Θεσ/νίκη, Βόλο, Λάρισα κ.ο.κ.) και σε άλλες απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας. Επιπλέον, θα πρέπει να δούμε και το μεγάλο απωθητικό παράγοντα για τη συμμετοχή των Οξυωτών στις διάφορες εκδηλώσεις του χωριού τους, που δεν είναι άλλος από την προαναφερθείσα πραγματικότητα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ πιο δραματική (δρόμοι εσωτερικού δικτύου χωραφόδρομοι και ασυντήρητοι, πλατεία ανύπαρκτη, ούτε ένα καφενείο πια στο κέντρο του χωριού κ.λ.π.), αλλά τον Αύγουστο, έστω, που είναι ο μήνας των διακοπών, κάτι μπορεί να κινηθεί. Μοναδικό σημάδι ζωής του χωριού πλέον, κατά το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου, το χτύπημα της καμπάνας – αν και όταν συμβαίνει – τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές! Τα πρόσωπα, που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν κάποιες ανάσες ζωής στο κέντρο της Οξυάς σήμερα – ο πρόεδρος, ως γνωστό, διαμένει στην Αθήνα – είναι τα τρία πρόσωπα του παραπάνω Εκκλησιαστικού Συμβουλίου! Η συνάντηση στο μύλο, που διοργανώνεται όπως είδαμε στον κατάλληλο χρόνο και χώρο, δίνει στους Οξυώτες αυτή την αίσθηση. Διαισθανόμενοι και ότι οι μέχρι πρότινος υπάρχοντες συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ τους ολοένα και ατονούν, εκεί, σ’ αυτό το άτυπο ακόμα “αντάμωμα”, προσβλέπουν ως την πιο κατάλληλη ευκαιρία για να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν με πολλούς άλλους συγχωριανούς, φίλους και συγγενείς τους.

Μέσα στη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα του χωριού της Οξυάς, μόνο ως θετική θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τη στάση και τη συμπεριφορά των τριών προσώπων του προαναφερόμενου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου. Για την πρωτοβουλία τους, για τα έργα που είδαμε στο μύλο – με την προσωπική τους εργασία και ελάχιστους πόρους – μόνο επαίνους θα έπρεπε να τους απευθύνουμε, πόσω μάλλον να τους κατηγορήσουμε κιόλας! Μπορεί, βέβαια, να μην ακολούθησαν κατά γράμμα όλες τις τυπικές διαδικασίες – μόνο σε ό,τι αφορά τις απαιτούμενες άδειες των μικρών κτισμάτων – αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να τους προσάψει δόλο. Απεναντίας, ό,τι έφτιαξαν εκεί στο μύλο, το έκαναν με περίσσιο ζήλο για τον τόπο τους και με την πρόθεση να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί σε ένα υπό διάλυση χωριό! Μοναδικό τους κίνητρο ήταν η προσφορά τους προς την τοπική κοινωνία και η διάθεσή τους να κρατήσουν ζωντανές κάποιες εστίες ζωής σ’ αυτό τον τόπο που κατρακυλά συνεχώς προς το χάος, χωρίς να περιμένει καμία ουσιαστική βοήθεια από πουθενά αλλού – λόγω και της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε στη χώρα μας. Τι άδειες να βγάλει κανείς για κάποια μικροκτίσματα, που έγιναν κατά αραιά χρονικά διαστήματα, ενώ πρόκειται να χρησιμοποιηθούν μία μόνο μέρα το χρόνο και είναι χτισμένα μέσα στην απεραντοσύνη του οξυώτικου τοπίου, όπου ακόμα και τα ζωντανά του λόγγου θα ένιωθαν άβολα εκεί κάτω, τις περισσότερες μέρες του υπόλοιπου χρόνου; Θα άξιζε να βγουν αυτές οι άδειες και ποιος θα τις πλήρωνε, τελικά; Αν δεν γίνονταν τα κτίσματα αυτά, ο μόνος χαμένος θα ήταν η ίδια η τοπική κοινωνία και όχι, πάντως, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο! Και τώρα τι; Να γκρεμιστούν ως παράνομα; Τίνος και ποιο το κέρδος σ’ αυτή την περίπτωση; Ούτε παράνομα, κερδοσκοπικού χαρακτήρα, κτίσματα στη Μύκονο και στο Κολωνάκι να ήταν! Από την άλλη, θεωρείται, λέει, κατάληψη δημόσιου χώρου και δασικής έκτασης! Αδιανόητο να θεωρείται κατάληψη ενός χώρου που αποδεδειγμένα ήταν ανέκαθεν περιουσιακό στοιχείο του παραπάνω ναού! Αλλά καλύτερα να μην υπεισέλθω σε ερμηνεία και διαχωρισμό των εννοιών “βακούφικος”, “δημόσιος” χώρος και “δασική έκταση”, τη στιγμή κατά την οποία ακόμα και οι ίδιοι οι νομικοί – και υπηρεσίες – δυσκολεύονται να κάνουν έναν σαφή διαχωρισμό μεταξύ τους. Προσωπικά, αν θα μου ζητούσαν να εκφέρω τη γνώμη μου, παρανομίες από το παραπάνω Εκκλησιαστικό Συμβούλιο δεν βλέπω να έχουν διαπραχθεί στο συγκεκριμένο χώρο και κάτω από τις κρατούσες συνθήκες που έγιναν κάποια έργα. Παράνομο θα πρέπει να θεωρείται το ιδιοτελές και ό,τι βλάπτει ένα άτομο ή το κοινωνικό σύνολο και όχι ενέργειες και έργα που προάγουν το κοινωνικό σύνολο, άτομα και αξίες! Πάντα, άλλωστε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις κατά την εφαρμογή των νόμων. Έπαινος θα τους άξιζε, όπως έχει σήμερα η κατάσταση στο χωριό της Οξυάς!

Ο θόρυβος ξεκίνησε όταν είδαν την ανέγερση του εξωκκλησιού!

Εντύπωση – αρνητική, εννοείται – μου προκάλεσε το γεγονός ότι οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν μόνο, όταν κάποιοι είδαν ότι έχει ανεγερθεί ένα εκκλησάκι 5Χ4 στον περιβάλλοντα χώρο του μύλου! Προτού χτιστεί το εκκλησάκι – το οποίο υπόψη ότι χτίστηκε τελευταίο από όλα τα άλλα μικροκτίσματα, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα δεκαπέντε περίπου χρόνων που διήρκεσαν όλες οι εργασίες – ουδεμία αντίδραση υπήρξε από κανέναν, παρότι όλοι γνώριζαν για τα παραπάνω έργα. Αρκετά, μάλιστα, πρόσωπα του Δασαρχείου Μουζακίου εθεάθησαν να παρευρίσκονται στις εκάστοτε εκδηλώσεις του Αυγούστου – και πολύ καλά έκαναν – στο μύλο της Οξυάς! Και εύλογα αναρωτιέται εδώ κανείς: “Μα, το εκκλησάκι τους ενόχλησε και γιατί”; Και ακόμα: “Μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ καλά υποκρυπτόμμενες – πίσω από το δήθεν ενδιαφέρον για νομιμότητα  – σκοπιμότητες”; Το πρόσωπο, μάλιστα, που ξεσήκωσε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των καταγγελιών, είναι καινούριος στην περιοχή μας και άγνωστος ακόμα! Αυτή, κύριοι, είναι όλη κι όλη η περιβόητη “κατάληψη”; Ένα εκκλησάκι; Και αυτή είναι όλη κι όλη η παρανομία; Ή μήπως το παράνομο βρίσκεται στο ολιγόλεπτο λατρευτικό μέρος της εκδήλωσης που διοργανώνεται εκεί στο μύλο μία φορά το χρόνο; Θα ποινικοποιήσουμε τώρα και το να έχει κανείς το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του, πριν καθίσει στο χώρο μιας εκδήλωσης, για να ιδεί τους συγχωριανούς και τα συγγενικά του πρόσωπα, να φάει τα προσφερόμενα – από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο – εδέσματα και στη συνέχεια να ξεχάσει για λίγο τις καθημερινές του έγνοιες και να διασκεδάσει; Τι άλλο μένει, κύριοι, να δούμε,  σ’ αυτούς τους πονηρούς καιρούς που ζούμε; Και μία πρότασή μου, ως λύση! 

Τη Δευτέρα, 22 του Γενάρη, τα τρία υπό κατηγορία μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Αγίου Δημητρίου Οξυάς, πρόκειται να καταθέσουν στην ανακρίτρια του Πρωτοδικείου Καρδίτσας, για τις “παράνομες” πράξεις τους, όπως πιο πάνω τις περιέγραψα. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια θα είναι η απόφαση της ανακρίτριας, ούτε σκοπός μου εδώ είναι να επηρεάσω την κρίση της. Προσωπικά, εξέφρασα πιο πάνω τη γνώμη μου πώς βλέπω εγώ την υπόθεση αυτή. Ας μου επιτραπεί – κλείνοντας – σε περίπτωση που η απόφαση της ανακρίτριας είναι ότι έγινε “κατάληψη” δημόσιου χώρου – ή δασικής έκτασης – με τα κατασκευασθέντα προαναφερόμενα μικροκτίσματα στο μύλο της Οξυάς, ας μου επιτραπεί να προτείνω το εξής, χωρίς και να γνωρίζω αν η πρότασή μου αυτή έχει νομική βάση: Να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου για νομιμοποίηση όλων των κατασκευών που θεωρούνται παράνομες και να υπογραφεί μία δήλωση ότι ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου δεν έχει καμία άλλη απαίτηση, πέραν των προαναφερόμενων κτισμάτων, που έγιναν μόνο για την ετήσια διοργάνωση εκδήλωσης, το μήνα Αύγουστο, στο μύλο της Οξυάς και για το καλό της τοπικής κοινωνίας. Έτσι, θα δοθεί ένα αισιόδοξο τέλος στο μαρτύριο των τριών αυτών μελών του ως άνω Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, οι οποίοι και εξαντλημένοι οικονομικά είναι και υφίστανται τις συνέπειες μιας μεγάλης προσπάθειας που κατέβαλαν, προκειμένου να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς το κοινωνικό σύνολο, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Αν, τέλος – ό μοι γένοιτο – τιμωρούνται αυτοί οι άνθρωποι της προσφοράς, τότε δεν βλέπω τίποτε άλλο, παρά ένας ήδη ρημαγμένος τόπος να ερημώσει ακόμα πιο πολύ! ΠΟΙΟΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ;