*του Κώστα Τσιάρα, βουλευτή Καρδίτσας και Γενικού Γραμματέα της ΚΟ της ΝΔ.
Αν τελικά στη ζωή δεν είναι όλα πολιτική, σίγουρα όλα είναι μαθηματικά. Και αν πιστέψει κανείς αυτό που ένας Πολωνός γνωμικογράφος έγραψε καποτε, πως «το άθροισμα πολλών μηδενικών είναι ένας πολύ επικίνδυνος αριθμός», ο ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αποτελεί την καλύτερη απόδειξη.
Όχι μόνο γιατί οι υπουργοί της νέας ανασχηματισμένης συγκυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στην εθνική προσπάθεια αλλά γιατί θα υπηρετήσουν τις ίδιες ακριβώς ιδεοληψίες, τις ίδιες ακριβώς κακές πρακτικές και τις ίδιες ακριβώς παρωχημένες πολιτικές των προκατόχων τους. Πολύ περισσότερο γιατί τα πρόσωπα που στοιχίζονται γύρω από τον θρόνο του Μαξίμου είναι τα ίδια πρόσωπα που άλλα έλεγαν χθες, άλλα υποστηρίζουν σήμερα και με βεβαιότητα άλλα θα πράξουν αύριο από τους υπουργικούς τους θώκους. Είναι τα ίδια πρόσωπα σε άλλες θέσεις, μιας πρόθυμης συγκυβέρνησης να τα «βρει» με ότι ξόρκιζε. Τους διεθνείς δανειστές μας, την Τρόικα, τους θεσμούς.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι η νέα κα «Κατρούγκαλος», κα Αχτσιόγλου, θα ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από ότι ο προκάτοχός της, ώστε να τα βρει στα εργασιακά όπως όπως με τους θεσμούς προς χάριν της δεύτερης αξιολόγησης, όπως έγινε και με τον ασφαλιστικό νόμο, τον οποίο η ίδια διαπραγματεύτηκε ούσα διευθύντρια του υπουργικού γραφείου Κατρούγκαλου. Άλλωστε ο αναδομημένος κος Κατρούγκαλος δήλωσε, πως θα βρίσκεται πάντα εκεί. Αντίστοιχα, δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί πόσο λιγότερο βλαπτικός στις νέες επενδύσεις μπορεί να είναι ο κ. Σκουρλέτης στο Υπουργείο Εσωτερικών από όσο ήταν στο Υπουργείο Ενέργειας, ή ενδεχομένως πως ο ανασχηματισμένος κ. Παππάς θα μετριάσει την αλαζονική του πάνω στο Σύνταγμα υπεροψία, ασκώντας από ένα διαφορετικό υπουργείο, τις ίδιες ακριβώς αρμοδιότητες.
Με αφορμή το αμετακίνητο του οικονομικού επιτελείου, η αλλαγή του οποίου θα μπορούσε ενδεχομένως να σηματοδοτήσει το πνεύμα και το κλίμα της αλλαγής, δεν θα ισχυριστώ το πασιφανές: ότι δηλαδή η πλειοψηφία του κ. Τσίπρα δεν διαθέτει «πάγκο». Ούτε θα παρασυρθώ χρησιμοποιώντας της λαϊκής ρήσης περί ξαναζεσταμένου φαγητού, ή ακόμα για τα …αλλαγμένα ρούχα του Μανωλιού.
Θα σταθώ μόνο στα μαθηματικά.
Και θα θυμίσω ότι όποια πράξη και να κάνει ο πρωθυπουργός με το μηδέν, το αποτέλεσμα θα είναι μηδέν. Εφόσον λοιπόν δεν μπορεί ούτε να προσθέσει στην εθνική προσπάθεια, αλλά ούτε να αφαιρέσει από την εθνική κατάθλιψη και τα αδιέξοδα, ας αποσυρθεί εκεί που τελικά αναζητά διέξοδο: στον πάγκο.
