Στις εκλογές της Κυριακής υπάρχει ένα πραγματικό δίλημμα. Από την μία πλευρά στέκονται όσοι μπορούν να εγγυηθούν μια χρηστή διακυβέρνηση στον δρόμο της εξόδου από την κρίση, ενώ από την άλλη καραδοκούν όσοι επιδιώκουν να συνεχίσουν τον δρόμο της αβεβαιότητας της χώρας. Μια ασταθής και ανασφαλής πορεία πανθομολογούμενη: δεν την διαπιστώνει μόνο η αντιπολίτευση, δεν φαίνεται μόνο στους αριθμούς και στις μετρήσεις, δεν την παραδέχεται απλώς ο κόσμος, αλλά την φωνάζουν και οι ίδιοι οι μέχρι πρότινος σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο αυτοδιαλυόμενος ΣΥΡΙΖΑ και ο μοιραίος πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας έχουν καταφέρει να «βραχυκυκλώσουν» ακόμη και τον ίδιο τον λαϊκισμό. Έχουν χαθεί στις φοβερές αντιφάσεις, που αναπόφευκτα δημιουργούν οι συνεχείς ριζικές αλλαγές πολιτικής: από την ακύρωση του Μνημονίου στο ανέφικτο, προεκλογική σημαία του λαϊκισμού στις εκλογές του Ιανουαρίου, «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», μετά στην ετοιμότητα για έναν «έντιμο συμβιβασμό», ο οποίος όμως δεν ήρθε καν–όπως και αν κατανοήσουμε τα όρια του «έντιμου». Ο συμβιβασμός ήταν ανέντιμος, στον βαθμό που αποκάλυψε την ανεντιμότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν βρεθεί να υπερασπίζονται τον πυρήνα των μνημονίων ως την μόνη δυνατή επιλογή για τον τόπο. Κάτι που φυσικά ισχύει, αλλά είναι τραγελαφικό να το ακούς, και δη ως μόνη πραγματική αριστερή επιλογή, από όσους ανδρώθηκαν υποστηρίζοντας την ακριβώς αντίθετη άποψη… Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται ότι είναι ο καταλληλότερος για να εφαρμόσει το μνημόνιο, και δεσμεύεται ότι θα το πράξει. Πότε είπε την αλήθεια, για να την πει σήμερα;
Για να πείσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι είναι ο καταλληλότερος για την εφαρμογή του μνημονίου, επικαλείται μια αντιδιαστολή «νέου» και «παλιού»–όπου οι υπεύθυνες δυνάμεις, στα χέρια των οποίων η χώρα ουδέποτε έφτασε τόσο κοντά στην έξοδο από την Ευρώπη και την πλήρη κατάρρευση, όπως στους τελευταίους οκτώ μήνες, είναι το «παλιό». Ενώ οι πρωτοφανούς ανικανότητας και, ενίοτε, δολιότητας υπασπιστές του κ. Τσίπρα είναι το «νέο». «Νέο», όπως η ποινικοποίηση της Αριστείας στην εκπαίδευση, «νέο», όπως τα capital controls στις τράπεζες, «νέο», όπως η στρατηγική της απάθειας την ώρα που η χώρα δέχεται πρωτοφανή, γιγαντιαία ρεύματα προσφύγων αλλά και λαθρομεταναστών. Τα σημάδια γραφής μιας κυβέρνησης Τσίπρα δεν έχουν δοθεί μόνο στην οικονομία και στην διαπραγμάτευση, αλλά σε κάθε παραμικρή πτυχή της πολιτικής πράξης.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει κάτι τους τελευταίους οκτώ μήνες. Είναι σαφώς ο καταλληλότερος για να αποτελειώσει την χώρα. Δεν θα του δώσουμε εντολή για να το πράξει…
