του Απόστολου Κολοκύθα
Σε άλλες χώρες το να σχεδιάσεις την ανάπτυξη που θες και να την ορίζεις ως δίκαιη, ας πούμε, είναι σύνηθες και κοινότυπο ίσως. Στην Ελλάδα του 2017 όμως πρώτο ζητούμενο είναι να έρθει η ανάπτυξη και μετά ας είναι και δίκαιη.
Πιστεύω όμως πως εκτός από μία επιθυμία μας άντε και μία πρόχειρη πρωτοβουλία κατά καιρούς (βλ. αναπτυξιακό νόμο) δεν έχει χαραχθεί το πλαίσιο και η στοχοθέτηση για το … ποια ανάπτυξη μπορούμε να πετύχουμε και φυσικά να χαραχθεί και να υλοποιηθεί με τα δεδομένα της χώρας μας και του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος.
Πιο συγκεκριμένα θα θέσω τα παρακάτω δεδομένα που θα έπρεπε να είναι η απαρχή για ένα πανεθνικό σχέδιο Ανάπτυξης. Είναι οι τομείς που μπορούμε να αναπτύξουμε, έχουμε τις προϋποθέσεις που χρειάζονται και θα μας ωθήσουν σε νέα πορεία για μακροχρόνιες λύσεις.
Α. Από τον πρωτογενή τομέα «λείπουν» 500.000 θέσεις εργασίας, κυρίως εποχικές βέβαια, και αυτή η έλλειψη καλύπτεται από τους αλλοδαπούς. Η χειρονακτική εργασία είναι μη δημοφιλής στην χώρα μας. Παράλληλα ο πρωτογενής τομέας δεν ελκύει νέους και παρατηρείτε γήρανση του αγροτικού πληθυσμού. Πολλά χωράφια στην επικράτεια είναι αυτή την στιγμή ακαλλιέργητα, για πολλούς λόγους, και πολλοί αγρότες λόγω έλλειψης γνώσης και κεφαλαίων δεν αλλάζουν τις καλλιέργειες τους (συνήθως μονοκαλλιέργεια).
Β. Στον δευτερογενή τομέα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν μικρές μονάδες, τυποποίησης, συσκευασίας και ήπιας μορφής επεξεργασίας, άρα και χαμηλής έντασης κεφαλαίων, για τα προϊόντα που παράγονται στην περιφέρεια μας και θα έδιδαν προστιθέμενη αξία, βλ. ελαιόλαδο. Η νέα τάση των μικρών ομάδων παραγωγής, οι ΚΟΙΝΣΕΠ και των Clusters θα ήταν ο μοχλός που θα υποκινούσε και τον πρωτογενή τομέα για συνολική αύξηση μεριδίων αγοράς και διείσδυση σε νέες αγορές.
Γ. Στον τριτογενή τομέα και συγκεκριμένα στον τουρισμό η προσφορά του κράτους ώστε να κρατήσουμε την καλή πορεία του τουρισμού (συγκυριακή βέβαια λόγω Τουρκίας, Αραβικής Άνοιξης , κ.α.) θα είναι οι γρήγορες και τελεσίδικες αποφάσεις για νέες επενδύσεις, π.χ. υδροπλάνα, η μείωση της γραφειοκρατίας π.χ. στην χορήγηση βίζας και στην στόχευση για διεύρυνση της σεζόν μέχρι τον χειμώνα π.χ. μέσω του συνεδριακού τουρισμού.
Θεωρώ πως μία μεσοπρόθεσμη χάραξη με αυτά τα δεδομένα θα βάλουν τις βάσεις για αλλαγή της πορείας μας. Ξέροντας πως ο οικονομικός παράγοντας είναι το βασικό στοιχείο αλλά και αυτό που μας λείπει, στο να ωθήσουμε μία ομάδα πολιτών σε εσωτερική μετανάστευση με επίγνωση γιατί γίνεται και με ελκυστικά κριτήρια δεν είναι αδύνατο και πιθανώς είναι μονόδρομος για μία άλλη ανάπτυξη, βιώσιμη και δομική. Η ανακύκλωση μικρών επιχειρήσεων εστίασης, καφέ και υπηρεσιών δεν οδηγεί σε μακροπρόθεσμες θέσεις εργασίας, δεν εισφέρει νέα έσοδα στην χώρα μας και δεν παράγει νέους πόρους.
Η οργάνωση του δημοσίου με πελετοκεντρική στόχευση, συνεργάσιμο με το επιχειρείν και την αμεσότητα που απαιτείται στην εποχή μας είναι η φιλοσοφία που πρέπει να διέπει από δω και πέρα. Κάθε νέα επένδυση πρέπει γρήγορα να εγκρίνεται ή όχι, να είναι τελεσίδικη η απόφαση και κάθε χρονοκαθυστέρηση μιας απάντησης να έχει έλεγχο προς τους εγκρίναντες.
Η διαιώνιση της ίδιας συνταγής και η μετάθεση των τομών για το μέλλον κάνει την ζωή των πολιτών και το έργο της κυβέρνησης πιο δύσκολο και επώδυνο κάθε χρόνο.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ
