Μετά την 6μηνη διαπραγμάτευση, για την οποία η ενημέρωση υπήρξε εξαιρετικά φειδωλή, την αδιάλλακτη στάση των δανειστών και την μεθόδευση ενός διαρκούς πραξικοπήματος από μέρους τους σε αγαστή συνεργασία με την Τρόικα εσωτερικού η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα εξαναγκάστηκε στην συνθηκολόγηση της 12ης Ιουλίου. Το πρόγραμμα της ΔΕΘ ηττήθηκε, αφού δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο στην περίπτωση μη συμφωνίας. Μαζί ηττήθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη με το ακλόνητο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Σε αυτή την κρίσιμη φάση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η μικρή ηγετική ομάδα που τον περιβάλλει, δεν αναζήτησε να επεξεργαστεί συλλογικά και συντεταγμένα με το κόμμα του ένα σχέδιο απεγκλωβισμού από το μνημονιακό «πεπρωμένο» και ένα σχέδιο αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας. Ένα εθνικό σχέδιο ασφαλούς διεξόδου από τη μνημονιακή μέγγενη.
Αντίθετα, με μια κοντόφθαλμη τακτική – που οδηγεί ωστόσο και σε στρατηγικές διαφοροποιήσεις – επέλεξε να μεταφέρει τον εκβιασμό των δανειστών μέσα στο κόμμα. Με την αναβολή του έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που με εισήγηση του ίδιου του προέδρου αποφάσισε η ΚΕ (30/07), προκηρύσσοντας εκλογές, χωρίς την προηγούμενη σύγκλιση κάποιου συλλογικού οργάνου και σε συνεννόηση με τους πιστωτές. Πρόκειται για το αποκορύφωμα της περιφρόνησης των συλλογικών οργάνων του κόμματος και η ταφόπλακα στην λειτουργία τους που χρόνο με τον χρόνο υποβαθμιζόταν. Αποτελεί δε το μεταίχμιο με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται επίσημα σε ένα τυπικό αρχηγοκεντρικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τύπου ΠΑΣΟΚ, ένα σύνολο παραγόντων με αστικού τύπου φιλοδοξίες.
Το σχέδιο των δανειστών προχωράει κανονικά καταργώντας, κατ’ ουσίαν, λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία. Οι «ενοχλητικοί» (που επιμένουν αντιμνημονιακά) του ΣΥΡΙΖΑ φύγαν/φεύγουν. Οι συμφωνημένες εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου οδηγούν στον σχηματισμό κάποιου τύπου ενισχυμένης μνημονιακής συγκυβέρνησης και σε μια πολύ μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα ψηφίζει τους μνημονιακούς εφαρμοστικούς νόμους. Για αυτό καλλιεργήθηκε από κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλίμα «εθνικής συναίνεσης» στο προεκλογικό σκηνικό. Γι’ αυτό και η προεκλογική του καμπάνια ήταν κενού πολιτικού περιεχομένου.
Η συγκυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει απαρέγκλιτα και υπό επιτροπεία αυτό το αδιέξοδο πρόγραμμα των δανειστών, όποια κι αν είναι τα κυβερνητικά κόμματα. Πρόκειται για το 3ο μνημόνιο με μέτρα άδικα και υφεσιακά που η εφαρμογή του βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, τις προγραμματικές δηλώσεις, τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, απέναντι στο συγκλονιστικό 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Γίνεται κατανοητό ότι, με αυτά τα πολιτικά δεδομένα, τα περιθώρια για κοινωνική πολιτική αλλά και για το ευαγγελιζόμενο χτύπημα της μεγαλο-φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και της διαπλοκής είναι εξαιρετικά περιορισμένα.
Η κοινωνική εξαθλίωση θα ενταθεί και το GRexit θα επιστρατεύεται ως βούρδουλας προκειμένου η χώρα, η κυβέρνηση, ο λαός να συμμορφώνεται στις μνημονιακές υποδείξεις. Ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επεξεργάστηκε, μετά την ήττα του Ιουλίου, ένα σχέδιο απεμπλοκής, προχωράει στην υιοθέτηση της λογικής των μονόδρομων – «ΤΙΝΑ», στο όνομα της αριστεράς αυτή τη φορά, δικαιώνοντας έτσι τους μέχρι τώρα μνημονιακούς αντιπάλους, αλλά και την επικίνδυνη αντίληψη του «όλοι ίδιοι είναι». Με τη μνημονιακή του μετάλλαξη ο ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται πλέον μια αναλώσιμη πολιτική δύναμη και το χειρότερο: βάζει «στο κάδρο» την Αριστερά.
Είναι προφανές ότι υπό το πρίσμα αυτών των επιλογών σε κομματικό και πολιτικό επίπεδο, βρίσκομαι στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να δηλώσω την παραίτησή μου από Συντονιστής και μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ Καρδίτσας καθώς δεν θέλω να υπηρετήσω αυτό το νέο (;) πολιτικό σχέδιο (;) της κομματικής ηγεσίας.
Ευθύνη για την διάσπαση έχουμε όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας στον βαθμό που του αναλογεί σύμφωνα με την ιεραρχία αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο συμμετείχε σε αυτό το πρωτόγνωρο πανευρωπαϊκά συλλογικό εγχείρημα. Η ευθύνη αυτή βαρύνει και την Αριστερή Πλατφόρμα η οποία χρόνια τώρα λειτουργούσε ως κόμμα μέσα στο κόμμα, με υποχρεωτική αντιπροσώπευση σε κάθε επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και πρωτοστατούσε στη δημόσια πολυφωνία του κόμματος. Μια μειοψηφία που σχημάτισε κόμμα (ΛΑ.Ε) με επίδικο το νόμισμα, πρόγραμμα μέσες άκρες αυτό της ΔΕΘ (που αφενός δεν είχε ψηφίσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου ηττήθηκε!!) και χωρίς εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στους εκβιασμούς της Τρόικα.
Το μετεκλογικό καθεστώς και τις κοινωνικές του συνέπειες δεν μπορεί και δεν πρέπει να τις χρεωθεί η Αριστερά. Αντίθετα, οφείλει άμεσα να ανασυνταχθεί και να αντισταθεί, καταρχάς, στη συνέχιση της λιτότητας και του ευρωπαϊκού αυταρχισμού. Οφείλει να κρατήσει το αγωνιστικό φρόνημα των ανθρώπων, σε Ελλάδα και Ευρώπη, υψηλό. Και οφείλει να βρει εκείνο το σχέδιο που θα ατσαλώσει την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας απέναντι στους πιστωτές. Θα χρειαστεί χρόνος αλλά κυρίως πολιτική βούληση.
Ο αγώνας για δημοκρατία, κοινωνικό μετασχηματισμό και κοινωνική δικαιοσύνη ασφαλώς συνεχίζεται.
Στέλιος Αναστασόπουλος
Καρδίτσα, 20-09-2015
