Τουλάχιστο ως άκρως λυπηρό φαινόμενο θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας (25-4-2017) συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Μουζακίου, όπου, πέρα από τη διακοπή της συνεδρίασης, χρειάστηκε ακόμα και η παρουσία αστυνομικών οργάνων για να συνεχιστεί η διαδικασία.
Γεγονότα που είχαν αφορμή τη συζήτηση για το εργοστάσιο εμφιάλωσης νερού στη Βατσουνιά και αίτημα της ιδιοκτήτριας εταιρίας να εμφιαλώνει νερό και κατά το μήνα Αύγουστο, παρά την αρχική, όπως ειπώθηκε, συμφωνία περί του αντιθέτου και παρά τις αντιδράσεις – που εκφράστηκαν και στο Δημοτικό Συμβούλιο, μεγάλης μερίδας κατοίκων, που διαμαρτύρονταν πως, σε μια τέτοια περίπτωση, το νερό δεν θα επαρκεί για να καλύπτονται βασικές δικές τους ανάγκες.
Απ’ όσα γνωρίζω και άκουσα κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, έχω την άποψη πως λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα θα μπορούσε να βρεθεί αν όλοι οι εμπλεκόμενοι έβαζαν νερό στο κρασί τους. Αλλά, όταν λέμε όλοι τους, να εννοούμε όλοι τους….
Μια και, όμως, το θέμα αυτό αφορά – κυρίως αλλά όχι μόνο – τους κατοίκους ενός συγκεκριμένου χωριού, δε θα ήθελα να επεκταθώ εδώ περισσότερο, αν και θεωρώ πως οι κάτοικοι που διαμαρτύρονται δε θα έφταναν σ’ αυτό το σημείο χωρίς να έχουν τους λόγους τους, που, σε μένα τουλάχιστο, κάθε άλλο παρά αβάσιμοι μου φάνηκαν, με βάση τα όσα ήδη γνώριζα, άκουσα κατά τη συνεδρίαση αλλά και αργότερα δημοσιοποιήθηκαν από δημότες της Βατσουνιάς.
Θα σταθώ, όμως, εδώ στην απροθυμία (ή την αδυναμία) της δημοτικής αρχής, που διοικεί σήμερα το Δήμο Μουζακίου, ν’ αφουγκραστεί τους δημότες της και την τοπική κοινωνία. Στην απροθυμία (ή την αδυναμία) της να προβαίνει σε διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες, κάτι που και από το νόμο έχει υποχρέωση, και να προωθεί λύσεις, που θα έχουν την αποδοχή των δημοτών, δε θα προκαλούν εντάσεις ή διχασμούς και θα συμμερίζονται τις όποιες ανησυχίες τους για το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους. Ένα μέλλον που ο καθένας μας το φαντάζεται όπως αυτός το θεωρεί καλύτερο, το σχεδιάζει ανάλογα και, σε καμία περίπτωση, δε μπορεί με τίποτα και από κανέναν να επιβληθεί.
Κανείς δεν αποτάσσεται τις επενδύσεις στον τόπο μας. Και κανείς δεν αρνείται πως αυτές είναι το απαραίτητο εργαλείο για την περιβόητη και πολυπόθητη ανάπτυξη. Μήπως, όμως, είναι και κανένας που αποδέχεται πως για χάρη τους πρέπει να πραγματοποιούνται οποιουδήποτε είδους θυσίες, αλόγιστα και χωρίς κανένα μέτρο;
Και, βέβαια, για την αποφυγή ενός τέτοιου ενδεχόμενου δεν αρκούν ευχολόγια του τύπου «να μην υπάρχει ασυδοσία», στα οποία αρέσκεται ο κος Δήμαρχος Μουζακίου. Απαιτούνται συγκεκριμένες θέσεις, πρωτοβουλίες και μέτρα. Και στον καθορισμό της αναγκαιότητας και του βαθμού των όποιων, χάριν των «επενδύσεων» και της ανάπτυξης, θυσιών καθοριστικό ρόλο πρέπει να διαδραματίζει και η γνώμη των τοπικών κοινωνιών. Άλλωστε δεν αποτελεί πανάκεια πως η ανάπτυξη μπορεί και πρέπει να επέλθει αποκλειστικά και μόνο μέσα από συγκεκριμένους τρόπους, όπως ορισμένοι – ιδιαίτερα στο Δήμο μας – προσπαθούν να μας πείσουν, για να μην πω να μας επιβάλλουν. Εναλλακτικές υπάρχουν πολλές, πλην όμως χρειάζεται να πλαισιωθούν από όραμα, θέληση για πραγματική και – δύσκολη, αν χρειαστεί – δουλειά απ’ όλους αλλά και κοινωνική αποδοχή και στήριξη, κάτι που μόνο μέσα από διάλογο και συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες μπορεί να προκύψει.
Απροθυμία, λοιπόν (ή αδυναμία) από τη σημερινή δημοτική αρχή του Δήμου Μουζακίου να αφουγκραστεί τους δημότες της και τις τοπικές κοινωνίες, κάτι που διαπιστώνεται όχι μόνο μέσα απ’ όσα διαδραματίστηκαν κατά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και με αφορμή πολλές ακόμα περιπτώσεις (π.χ. μικρά υδροηλεκτρικά και ανεμολογικός ιστός στην Οξυά, κ.λ.π.).
Απροθυμία (ή αδυναμία) ιδιαίτερα ανησυχητική εν όψει της απόπειρας υλοποίησης στο ορατό μέλλον όσων, εν αγνοία και στην πλάτη των τοπικών κοινωνιών, σχεδιάστηκαν και προωθούνται σε βάρος του φυσικού και υδάτινου δυναμικού της περιοχής μας…
Γιώργος Δ. Καραβίδας
Δημότης Δήμου Μουζακίου, ε.α. Ταξίαρχος Νομικού Σώματος (ΝΟΜ) Ενόπλων Δυνάμεων
