Από κείμενο δημοσιευμένου εναντίον μου άρθρου (βλ. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί») αναγκάζομαι να επιλέξω την σε βάρος μου φράση : “…..τη στιγμή μάλιστα που δεν καταφέρατε να «εισπράξετε» ως ανταποδοτικό έργο του μικρού Υδροηλεκτρικού του χωριού μας, το δρόμο που προτείνατε στον επενδυτή…., κ.λ.π., κ.λ.π.”.
Η σε βάρος μου αυτή κατηγορία εκ μέρους συγκεκριμένων προσώπων διαδίδεται εδώ και πολύ καιρό. Προς αποφυγή, ωστόσο, δημιουργίας αντιπαραθέσεων δε θεώρησα μέχρι τώρα σκόπιμο να ασχοληθώ. Σήμερα, όμως το θεωρώ αναγκαίο. Πριν, ωστόσο, παραθέσω ορισμένα στοιχεία, θεωρώ χρήσιμο να διευκρινίσω ότι :
– Από τη μελέτη των αντίστοιχων στοιχείων είχα διαπιστώσει ότι κατά το στάδιο της υλοποίησης του έργου ενός από τα σχεδιαζόμενα στην Οξυά υδροηλεκτρικά, προβλέπεται εκτροπή της κυκλοφορίας από Μουζάκι προς Πευκόφυτο – Αργιθέα (βλ. «Κουτσικουρή» – μοναστήρι Αγίας Τριάδας και από εκεί ανάλογα τον οικισμό) καθώς και από Μουζάκι προς Οξυά και από εκεί ανάλογα προς τους λοιπούς οικισμούς, γεγονός που θα δυσχέραινε την επικοινωνία των κατοίκων αρκετών από τους οικισμούς του χωριού, με τον ίδιο να συμπεριλαμβάνομαι σ’ αυτούς, ως προσωρινός αλλά για σημαντικό χρονικό διάστημα κάθε χρόνο, κάτοικος του χωριού.
– Κατά την αντίστοιχη, τότε, χρονική περίοδο υπήρχε ούτως ή άλλως επικοινωνία με τον εκπρόσωπο της εταιρίας, στα πλαίσια της επιδιωκόμενης συνεργασίας με τον πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού μου, στον οποίο διατελούσα πρόεδρος, για τη διοργάνωση ημερίδας, προς ενημέρωση των Οξυωτών σχετικά με το ζήτημα των σχεδιαζόμενων υδροηλεκτρικών στο χωριό της Οξυάς).
Για τη συνέχεια, παραθέτω αυτολεξεί τα κρίσιμα αποσπάσματα από τη διαδικτυακή επικοινωνία (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) με τον εκπρόσωπο της εταιρίας, τα οποία και έχω διασώσει :
– Ερώτημα δικό μου προς εκπρόσωπο εταιρίας : «κε Βασιλικέ, ……………………….. 2. Υπάρχει δασικός δρόμος που με λίγη συντήρηση μπορεί προσωρινά να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων – ακόμα και την καλοκαιρινή περίοδο, που το χωριό κατοικείται περισσότερο – χωρίς αυτοί να υφίστανται την ταλαιπωρία και το κόστος της χρήσης της περιφερειακής οδού Μουζάκι – Πευκόφυτο – Αργιθέα. Θα μπορούσε αυτό να ληφθεί εκ μέρους σας υπόψη και να υλοποιηθεί;
– Απάντηση εκπροσώπου της εταιρίας : «Κατά την υλοποίηση του έργου θα γίνει όπως έχουμε πει προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί η ταλαιπωρία των κατοίκων. Φυσικά και μπορούμε να το εξετάσουμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Δώστε μου περισσότερες πληροφορίες όμως για το χωματόδρομο που λέτε (θέση, μήκος) για να μπορέσουμε να το εξετάσουμε εκτενέστερα.»
– Ανταπάντηση δική μου : «Ο δασικός δρόμος, για τον οποίο σας μίλησα, ξεκινά από τη γνωστή μας γέφυρα προς τον οικισμό Βαένια, λίγα, δηλαδή, μέτρα κατάντη του Σταθμού παραγωγής, διέρχεται τον οικισμό αυτό και ανεβαίνει προς οικισμό Παλαιοχώρι και τον κεντρικό οικισμό του χωριού της Οξυάς. Περίπου, όμως, 800 μέτρα μετά τον οικισμό Βαένια και αμέσως μετά τη θέση “Σκάλα” υπάρχει “κλειδί” και δασικός δρόμος που κατεβαίνει προς τον ακατοίκητο οικισμό “Κατσίκω”, καταλήγοντας και πάλι στο ποτάμι, το οποίο διέρχεται και διασταυρώνεται με τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο Μουζακίου – Αγίας Τριάδας Οξυάς. Το συνολικό μήκος όλης αυτής της διαδρομής δεν ξεπερνά τα δύο χιλιόμετρα.»
Ο παραπάνω διάλογος, επαναλαμβάνω, παρατίθεται όπως ακριβώς έχει διαμειφθεί και έχει διασωθεί και, όπως ξεκάθαρα προκύπτει απ’ αυτόν, και οι δύο συνομιλητές δεν αναφέρονται σε «ανταποδοτικό έργο» αλλά σε εναλλακτική λύση με σκοπό την ελαχιστοποίηση της ταλαιπωρίας μεγάλης μερίδας κατοίκων του χωριού – με τον ίδιο να συμπεριλαμβάνομαι σ’ αυτούς – κατά το στάδιο της σχεδιαζόμενης υλοποίησης του έργου.
Εκτιμώντας, λοιπόν, πως δεν απαιτείται περισσότερος σχολιασμός μου, αφήνω τον κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη να κρίνει, πλέον, αν από τα παραπάνω προκύπτει εκ μέρους μου απόπειρα “είσπραξης” από την εταιρία οποιουδήποτε «ανταποδοτικού έργου», από το οποίο, μάλιστα ο ίδιος θα είχα προσωπικό όφελος, ή αν με όσα ορισμένοι υποστηρίζουν, έχουν, προφανώς τους δικούς τους συγκεκριμένους στόχους.
Κάθε στοιχείο στη διάθεση οποιουδήποτε το επιθυμήσει….
Σας ευχαριστώ πολύ
Γιώργος Δ. Καραβίδας
