Της Σοφίας Τόλια, Δικηγόρου, Προέδρου Δ.Σ. Δ. Μουζακίου, Μέλους της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ.
Η σπουδή της Κυβέρνησης να προβεί στο μέσο του καλοκαιριού στην τροποποίηση το εκλογικού νόμου γίνεται για έναν και μόνο λόγο, άσχετα αν η ίδια επιχειρηματολογεί στο όνομα της «αριστεροσύνης» για την επίσπευση αυτής της αλλαγής. Ο καταποντισμός της κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως η απαξίωσή της στην ίδια την κοινωνία με δεδομένη την επερχόμενη εκλογική της ήττα την οδηγεί σε μικροκομματικούς τακτικισμούς και νομοθετικά τερτίπια, ώστε να παραταθεί η παραμονή της στην εξουσία. Ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης εκεί αποσκοπεί, να αποτρέψει το πρώτο κόμμα από τον σχηματισμό Κυβέρνησης και να προκύψει κυβέρνηση από τη συνεργασία μικρότερων κομμάτων. Και εδώ ξεκινά ο προβληματισμός κατά πόσο η περιβόητη απλή αναλογική, ηχητικά ευχάριστη, στην πράξη διαχρονικά μόνο παθογένειες δημιούργησε, είναι τόσο αθώα και άδολη, όσο περιγράφεται.
Το πρώτο μειονέκτημα της απλής αναλογικής είναι η καταστρατήγηση της βούλησης της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος και συγχρόνως, και εδώ έγκειται ο παραλογισμός, η πιθανή εκ νέου διακυβέρνηση της χώρας από το κόμμα που η πλειοψηφία αποδοκίμασε ως κυβέρνηση και το κατέταξε στα αντιπολιτευτικά έδρανα!!! Θα προκύψει δηλαδή κυβέρνηση από σχήματα που έλαβαν ακόμη και μονοψήφια ποσοστά, που το εκλογικό σώμα τρόπον τινά αποδοκίμασε στην κάλπη!
Επιπλέον, ως γνωστόν, των οποιωνδήποτε συνεργασιών προηγούνται συναλλαγές και παζάρια που δεν τιμάνε πάντα τη δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία. Και τα φαινόμενα αυτά τα υποθάλπει μία τυχόν απλή αναλογική. Επίσης, η ακυβερνησία και η πολιτική αστάθεια ευνοούνται από τέτοιου είδους συνεργασίες, κυρίως στην περίπτωση που μεταξύ των συνεργαζομένων κομμάτων παρατηρούνται ιδεολογικά χάσματα και αγεφύρωτες διαφορές. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα οι εκλογές στην Ισπανία και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από τον Ραχόι, με αποτέλεσμα η χώρα να βιώνει πολιτικό αδιέξοδο και ακυβερνησία. Η Ελλάδα εφάρμοσε την απλή αναλογική και βίωσε την ίδια με την Ισπανία κατάσταση το 1989-90, όπου μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σχηματίστηκε μια ισχνή κυβέρνηση με κλυδωνισμούς και αδιέξοδα.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να προσπαθεί παντοιοτρόπως να εξασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία, την οποία απέκτησε με το σύστημα που τώρα καταδικάζει, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τα ουσιαστικά ενός εκλογικού νόμου, που είναι το πολιτικό χρήμα με τις εκλογικές δαπάνες και η διαχείρισή τους, το τυχόν σπάσιμο των εκλογικών περιφερειών, η τυχόν επέκταση του δικαιώματος ψήφου στους ομογενείς κλπ. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις, με σταθερότητα, που να προκύπτουν μέσα από εκλογικά συστήματα ενισχυμένης αναλογικής, που πριμοδοτούν το πρώτο κόμμα, ώστε να κυβερνήσει και να υλοποιήσει το πρόγραμμά του ακώλυτα και χωρίς τις παραπάνω παθογένειες.
