Μια κυβέρνηση που έχει την πολιτική να ληστέψει τον Πήτερ για να πληρώσει τον Πωλ, μπορεί να βασίζεται στην ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ του Πωλ. (Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925)
Έφτασε η μέρα που στο αγρόκτημα εμφανίστηκε μια ποντικοπαγίδα και το ποντίκι έντρομο πήγε να ενημερώσει τους υπόλοιπους ενοίκους, την κότα, το γουρούνι και την αγελάδα. Όλοι τον συμπόνεσαν και έδειξαν κατανόηση για τον κίνδυνο που διατρέχει αλλά ένιωσαν ανακούφιση γιατί αυτούς δεν τους άγγιζε. Την ίδια νύχτα η γυναίκα του αγρότη δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί ένα φίδι και φοβισμένο το φίδι την δάγκωσε. Η γυναίκα αρρώστησε και ο γιατρός συμβούλεψε να τρώει σούπες, οπότε ο άντρας της έσφαξε την κότα, οι γείτονες ήρθαν να βοηθήσουν και για να τους ταΐσει έσφαξε το γουρούνι. Δυστυχώς η γυναίκα πέθανε και στην κηδεία για να ταΐσει τον κόσμο αναγκάστηκε να σφάξει και την αγελάδα. Πριν ακόμα τελεστεί το μνημόσυνο ο ποντικός κατανόησε απόλυτα πως όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο.
«Η ύπαρξη του ατόμου εξαρτάται από την κοινωνία, η ύπαρξη του μέρους εξαρτάται από το όλον, κι αυτός που δεν έχει ανάγκη το όλον είναι ή θηρίο ή θεός.» Αριστοτέλης
Έτσι λοιπόν και εμείς ως μέρος του «όλου» αλληλεπιδρώντας μέσα στην κρίση βιώσαμε με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετική ένταση τους αυξημένους έμμεσους φόρους, τις εξοντωτικές ασφαλιστικές εισφορές, την μη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την αύξηση τελικά αντί κατάργηση (όπως μας υποσχέθηκαν) της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, την διάλυση του ιδιωτικού τομέα με τη φορολογία και την ανεργία (χωρίς κανένα σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης) κάτι που δεν βίωσε τόσο έντονα ο δημόσιος τομέας. Κάποιοι από το «όλον» απλά «βαπτίστηκαν» προνομιούχοι επειδή έβγαζαν πάνω από 700 ευρώ καθαρά ή είχαν την τύχη να βρουν δεύτερη δουλειά και τελικά θυσιάστηκαν στο βωμό των πλεονασμάτων. Κάποιοι έγιναν οι νεόπτωχοι της κρίσης «κρίσιμες κατηγορίες της κοινωνίας, έντιμοι και συνεπείς φορολογούμενοι, η μεσαία τάξη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που αποτέλεσαν μια συνειδητή επιλογή που μεταβατικά πήρε η κυβέρνηση ώστε να καταφέρει να ενισχύσει οικονομικά τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας» (Γ.Χουλιαράκης).
Η φτώχεια ορίζεται ως μία κατάσταση αποστέρησης αγαθών και υπηρεσιών και προσδιορίζεται είτε ως απόλυτη φτώχεια (αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, διατροφή, στέγαση, ρουχισμός), είτε ως σχετική φτώχεια( το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με εισόδημα χαμηλότερο από 60% του διάμεσου εισοδήματος στην χώρα). Η έλλειψη ενός ελάχιστου εισοδήματος δεν επιτρέπει στο άτομο ούτε την κάλυψη των στοιχειωδών του αναγκών αλλά ούτε και τη συμμετοχή του στην κοινωνική ζωή.
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε η “παραδοσιακή” φτώχεια η οποία μεταφερόταν από γενιά σε γενιά και συνδεόταν με διάφορους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες.Ήρθε όμως η κρίση για να μας μάθει νέες μορφές φτώχειας ως αποτέλεσμα όλων των αρνητικών συνιστωσών της. Όλες αυτές οι αρνητικές συνιστώσες όπως η απώλεια εργασίας, η ανεργία κυρίως στις νέες ηλικίες, η μείωση εισοδήματος τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα αλληλεπιδρούν, αλληλοενισχύονται και παράγουν φτώχεια μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που περικλείει μια θλιβερή εξίσωση προς τα κάτω.
Οι συνταξιούχοι, οι πολύτεκνοι, οι μικροοφειλέτες, οι μικροεπιχειρηματίες και γενικά όσοι κάποτε άνηκαν στην “αμαρτωλή” κατά τους υπουργούς μας μεσαία τάξη έπρεπε να τιμωρηθούν και να φτωχοποιηθούν. Συνειδητή όπως παραδέχτηκαν ηταν η επιλογή της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης θεωρώντας την ως πλούσια, αποφάσισαν να πάρουν από αυτή για να δώσουν στους φτωχούς. Πλούσιος ο ιδιωτικός υπάλληλος που δεν έχει να πληρώσει την δόση του, από το δάνειο που πήρε πριν 15 χρόνια, τότε που υπήρχε μεσαία τάξη, πλούσιος και ο ελεύθερος επαγγελματίας που κλείνει το «μπλοκάκι» του, πλούσιος και ο υπάλληλος που κάνει αποποίηση κληρονομιάς για να μην πληρώσει ΕΝΦΙΑ.
Με αυτά τα δεδομένα πρόκειται για έναν ακήρυχτο πόλεμο με στόχο την μεσαία τάξη και σκοπό την δημιουργία δύο κατηγοριών πολιτών αυτούς που θα βρίσκονται σε θέση να συναλλάσσονται με το κράτος και αυτούς που τους έφεραν στην θέση να περιμένουν από το κράτος. Με άλλα λόγια μας οδηγούν στην φτώχεια αλλά όταν φτάσουμε εκεί θα περιμένουν να μας ελεήσουν. Ένας πόλεμος με ένα ακόμα θύμα.
Αιωνία της η μνήμη.
Λία Ρογγανάκη
Γενικός-Οικογενειακός Ιατρός
Επιμελήτρια ΚΥ Μουζακίου
