Άρθρο του Γεωργίου Δ. Καραβίδα,
Ταξίαρχου ε.α. (ΣΣΝΣ), απόφοιτου νομικής Α.Π.Θ.
Οι μέρες της πόλωσης, που ορισμένοι επιδίωξαν να κυριαρχήσει την εβδομάδα που προηγήθηκε, πέρασαν. Όσοι, στην προσπάθειά τους να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους στόχους, «κόπτονταν» για την ενότητα του έθνους και της κοινωνίας μας, προβάλλοντας ως άμεσο κίνδυνο αυτόν του διχασμού, διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η κοινωνία μας απέδειξε πως ήταν και παραμένει ενωμένη και πως κανένας διχασμός δε μπορεί να υπάρξει όταν ο καθένας μας σέβεται τις θέσεις και τη γνώμη του άλλου.
Η πατρίδα μας και όλοι εμείς βρεθήκαμε ενώπιον ενός διλλήματος, απόλυτα καθοριστικού για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ο κόσμος, ωστόσο, έδωσε την απάντηση στο ερώτημα που του τέθηκε αναφορικά με την προοπτική της Ελλάδας, λέγοντας «ΟΧΙ» στην ανέχεια και την υποτέλεια. Αναλαμβάνοντας, εκτιμώ, να σηκώσει και ο ίδιος το μερίδιο των βαρών που του αναλογούν από την επιλογή του αυτή, ανέθεσε σ’ αυτούς που επέλεξε να τον κυβερνούν, την ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας, με στόχο την έξοδο από τα μνημόνια και την ύφεση, την ανάπτυξη της πατρίδας μας αλλά και τη διασφάλιση της καταρρακωμένης αξιοπρέπειας ενός ιστορικά υπερήφανου λαού.
Θα ήταν αφελές, πιστεύω, για τον καθένα μας να νομίζει πως, ειδικά εδώ που φτάσαμε, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη, ξαναβρίσκοντας όλα αυτά που χάσαμε στα χρόνια που προηγήθηκαν. Αναμφίβολα, χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια για να επανακάμψουμε. Από την άλλη, τούτο δεν πρέπει να λειτουργήσει ως άλλοθι για τους κυβερνώντες. Αυτοί θα πρέπει να τιμήσουν στον ύψιστο βαθμό την εντολή που έλαβαν από το λαό, εργαζόμενοι διαρκώς και άοκνα για την επίλυση των προβλημάτων του και την εξασφάλιση καλύτερων προοπτικών του, στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής πορείας. Μιας πορείας, ωστόσο, που θα εγγυάται μια Ευρώπη των λαών, με κράτη και έθνη κυρίαρχα, ανεξάρτητα, με ισότιμη συμμετοχή και αξίες ηθικές.
Καθοριστικός για την κοινωνία μας ο ρόλος της κάθε γενιάς, σε κάθε εποχή. Και η κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και διαμορφώνει τη δική της νοοτροπία. Στην εποχή μας είναι πολλοί αυτοί που μιλούν για τη γενιά «του καναπέ», των “I-Phones” ή «των καφέ», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να αποδώσουν τον τρόπο αντίδρασης της σημερινής νέας γενιάς, απέναντι στα τεκταινόμενα γύρω της. Θεωρώ αδιανόητο, ωστόσο, η γενιά αυτή να επέλεξε από μόνη της να αράξει στον “καναπέ” ή στα «καφέ». Κάποιοι την “έσπρωξαν”, κάποιοι τη «στρίμωξαν» με κάθε τρόπο εκεί. Για τους δικούς τους λόγους και τους δικούς τους σκοπούς. Χωρίς, όμως, να υπολογίζουν ότι, αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν η ώρα που και η γενιά αυτή, αντιλαμβανόμενη όσα συμβαίνουν γύρω της, ομού με ένα σημαντικό κομμάτι της υπόλοιπης κοινωνίας μας, θα έλεγε, το δικό της «ΟΧΙ», απέναντι στις σε βάρος της και στις σε βάρος της πατρίδας μας μεθοδεύσεις.
Και το είπε. Και ίσως πρόκειται για ένα «ΟΧΙ» διόλου λιγότερο σημαντικό απ’ όλα τα υπόλοιπα που το έθνος και η πατρίδα μας είχαν πει μέχρι χθες. Οι συνέπειες ήδη ορατές. Το πολιτικό σκηνικό στο εσωτερικό της Χώρας μας μεταβάλλεται άρδην, με τις ανάλογες για την πατρίδα και την κοινωνία μας αλλαγές. Και αναπόφευκτες θα πρέπει να θεωρήσουμε και τις αλλαγές, που σταδιακά και με το χρόνο θα ακολουθήσουν και στα υπόλοιπα κράτη – μέλη της ΕΕ, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι η ιστορία της Ευρώπης όχι μόνο ξεκινά αλλά και γράφεται με την καθοριστική συμβολή της Ελλάδας και του λαού της.
